บ้า

คาราบาว

ไม่ใช่ผู้ดี ตีนแดง
 ตะแคงตีนเดิน
 ไม่ใช่ผู้ร้าย จอเงิน
 ต้องเดินเอียงคอ
 ก็มีความฝัน วันวัน
 ที่ขนมห่อ
 ห้าบาท ก็พอ สิบบาทสองห่อ
 ล่อกันท้องตึง หนังในตาหย่อน
  
 มีบ้านเป็นหลัง คาแดง
 อยู่มานมนาน
 ก็คือสถาน พยาบาล
 อาการสมอง
 ยังมีความสุข ทุกวัน
 กับการเหม่อมอง
 เกาะรั้วยองยอง รถราก่ายกอง
 ว่องไววกวน ทั้งถนนรนแคม
 แล้วมา วันหนึ่ง ถึงเวลาเย็น
 ฉันไปเดินเล่น
 เกาะลูกกรงรั้ว
 เห็นรถยางแตก
 กับหญิงสาวขี้กลัว
 ฉันยืนยิ้มที่ริมรั้ว
 ดูเธอเปลี่ยนล้อยาง
 ยางมันแตก
 เธอลนเธอลาน พลั้งเผลอ
 เตะน็อตตกท่อ
 ก็เหลือแต่ล้อ เปลี่ยนล้อ
 ขาดน็อตยึดแน่น
 จากความวิตก หวาดหวั่น
 กลายเป็นความแค้น
 เสียงตวาดแหว๋น
 เสียงดังแป๋นแป๋น
 แค้นที่มองหน้า
 ยิ้มทำไมไอ้คนบ้า
  
 ฉันเป็นคนบ้า
 เพราะว่าสติไม่ดี
 ไม่ใช่คนไม่ดี ฉันมีสติไม่ดี
 ฉันเป็นคนบ้า ไม่ใช่คนไม่ดี
 ฉันสติไม่ดี ฉันเป็นคนบ้า
 บ้ายังช่วยบอก ให้เธอใจเย็น
 น็อตที่ฉันเห็น
 ยังมีอีกตั้งสามล้อ
 ถอดมาล้อละตัว
 มาใส่แล้วก็ไปต่อ
 เสียงเธอก็ร้องอ๋อ
 ก็ไหนว่าเป็นคนบ้า
  
 ไม่ค่อยจะดี อย่างเธอ
 จึงต้องอยู่ในรั้ว
 ไม่ค่อยมีเงิน ติดตัว อนาถา
 สติสตัง ไม่ดี ไม่มีปัญหา
 ใช่แล้วคนบ้า ใครก็ว่าบ้า
 บ้าก็บ้าซิวะ
 ถึงจะบ้า แต่ว่าไม่โง่...