20 กันยายน 2547 03:31 น.
เพราะรัก
ก็เธอมันเป็นซะอย่างนี้
ถามว่าคิดถึงกันไหม
ตอบว่าก็มีบ้าง
โหกว่าจะตอบได้นะ
ต้องให้ถามแถมบังคับ
ผู้ชายอะไรน๊าช่างเย็นชา
ไร้ความรู้สึกเสียจริง
ก็ไม่รู้ไปรักคุณเข้าได้ไง
แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ
คงเป็นเพราะความเป็นตัวคุณอย่างนี้
ที่ทำให้ฉันนั้นรักคุณ
เพราะความเป็นผู้ใหญ่ของคุณ
มันมาสดุดตาสดุดใจฉัน
เลยทำให้หัวใจหวั่นไหว
เผลอรักคุณซะ
รักคุณจนหมดหัวใจ
20 กันยายน 2547 03:20 น.
เพราะรัก
หากความรู้สึกต่างๆ
มันสื่อถึงกันได้ด้วยจิต
ไม่ต้องมาถามกัน
มาบอกกันได้ก็ดีซิ
จะได้ไม่ต้องมาถามกันให้วุ่นวาย
ถามมันอยู่ได้ทุกวี่วันแบบนี้
แต่มันเป็นไปไม่ได้อย่างนี้
เลยต้องคอยถามตอบกันซะให้วุ่น
ว่าเธอรู้สึกยังไงฉันรู้สึกยัง
เฮ้อ..พูดแล้วช่างน่าเวียนหัวจัง
แต่ก็นั้นแหละน๊าคนเรา
ถ้าไม่ถามกันก็ไม่รู้อีก
พอถามไปก็หาว่าวุ่นวาย
หาว่าเจ้ากี้เจ้าการบ้าง
แหมไม่ถามคุณแล้วฉันจะรู้เหรอ
งั้นไม่ถามก็ได้นะถ้าไม่เต็มใจ
แล้วเมื่อไหร่จะบอกกันละ
ว่ารู้สึกยังไงคิดอะไร
ไม่อยากรู้สึกไปคนเดียว
เดียวจะหาว่าคิดไปเอง
20 กันยายน 2547 02:57 น.
เพราะรัก
เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า
เธอลืมไปได้ไงว่ามีฉัน
เธอลืมไปหรือไง
ว่าเธอเป็นคนสำคัญ
เธอรู้บ้างไหมนะ
ว่าเธอเป็นคนแรกเสมอ
ที่ฉันตื่นมาแล้วคิดถึง
เป็นคนแรกที่อยากฝันเห็น
ตอนนี้รับรู้แล้วใช่ไหม
ว่าเธอสำาคัญกว่าใครๆ
ไม่ใช่เป็นแค่ตัวอะไร
ที่ฉันจะมองข้ามไป
อย่าชอบคิดอะไรไปคนเดียว
โดยที่ไม่ถามฉันก่อนได้ไหม
เห็นไหมชอบคิดอะไรไป
แล้วก็ไม่สบายใจคนเดียว
ทีหน้าทีให้เธอถามกันก่อน
ว่าความรู้เราตรงกันไหม
แค่ถามสักคำหนึ่งเท่านี้
มันคงไม่ยากเย็นนักใช่ไหม
ดีกว่าปล่อยให้อะไรเลยตามเลย
แล้วมีความรู้สึกค้างคาใจต่อกัน
แต่สำหรับฉันคนนี้เหรอ
ไม่ชอบถามนะเธอ
เพราะคิดว่าถ้าเธออยากบอกกัน
ก็คงจะบอกเองไม่ชอบไปเซ้าซี้
หรือกวนใจใครให้ปวดหัว
อยากบอกก็บอกไม่บอกก็ไม่เป็นไร
19 กันยายน 2547 02:31 น.
เพราะรัก
แหมๆๆยังไม่นอนอีกนะเธอ
ทำอะไรอยู่ละเนี่ย
ถึงไม่ได้หลับได้นอน
นอนได้แล้วนะมันดึกแล้ว
รีบเข้านอนไวๆหน่อยเธอ
อย่าทำตัวเหมือนนกฮู้
ที่ไม่หลับไม่นอน
เดียวพรุ่งนี้ก็ตื่นไม่ไหว
รีบนอนนะคนดีๆ
ไม่นอนสักที
แล้วพรุ่งนี้ไม่ทำการงานหรือไง
ถึงได้นอนเอาดึกๆดื่นปานนี้
หลับได้แล้วน๊า
อย่าให้นกฮู้มันเรียกพี่
ถ้าหลับแล้วขอให้ฝันดี
ตื่นมาพรุ่งจะได้สดชื่น
ไม่ต้องมานั่งง่วงหาวนอน
บ่นว่าง่วงให้รำคาญหู
รีบเข้านอนนะหวานใจ
ตื่นมาพรุ่งแล้วค่อยเจอกัน
นานเท่าไหร่แล้วคนดี
ทีเราไม่ได้เจอกัน
นานเท่าไหร่แล้วนะคนดี
ที่เราไม่ได้พูดคุยกัน
เฮ้อ..นานเท่าไหร่น๊า
ที่เราจะได้กลับมาเจอกัน
อืมเนิ่นนานจังเลยเธอ
เฮ้อ..นานจนเหงาคิดถึงเลย
19 กันยายน 2547 01:44 น.
เพราะรัก
คุณป้าขาคุณป้า
ก็ไม่รู้หนูเป็นญาติฝ่ายไหนของป้า
ป้าถึงได้ห่วงหนูหนักหนา
หนูไม่นั่งป้าก็บอกให้นั่ง
หนูจะยืนป้าก็เซ้าซี้ให้นั่งอยู่นั่น
พอไม่นั่งป้าก็บอกลูกเอ้ยนั่งเถอะ
ก็ไม่รู้ป้าจะห่วงหนูทำไม
รู้จักก็ไม่ใช่หลานญาติกันก็ไม่ใช่อีก
แต่ทำไมถึงได้ห่วงใย
หรือนี่คือนิสัยคนใต้
นิสัยดีของคนไทยเราหรือไง
ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีคนห่วงใยเรา
นานๆถึงจะได้รู้สึกดีสักครั้ง
นานๆถึงจะเจอคนไทยใจดีๆ
นานๆทีถึงจะได้รับความห่วงใย
เหมือนอย่าที่ป้าคนใจดีมีให้มา
ขอบคุณค่ะคุณป้าขา
ที่มาห่วงหนูซึ่งไม่ใช่ลูกหลาน
ขอบคุณที่คุณป้ามีน้ำใจให้กัน
กราบขอบคุณงามๆในความใจดี..ที่ให้หนู
หน้าส่วนตัว
532
