...วันนี้...จาก วันนั้น...

เพรง.พเยีย

๑.

๏ ณ วันนี้เบื้องหน้าที่ปรากฏ     
ความสวยสดรอบทางอันกว้างใหญ่
โปรยสีสรรเพื่อก้าว...ที่ก้าวไป  
แต้มหัวใจรับฤกษ์ที่เบิกบาน  

๏ ยินเสียงใบลู่ลมระเริงเล่น  
ยามไหวเอน..แอบอ้อนอย่างอ่อนหวาน
คลอเสียงนกบรรเลงเพลงสำราญ 
โลกประสานทุกอย่าง...อยู่ข้างกาย 

๒.

๏ โลกจะสวยสดใสอย่างไรเล่า   
เมื่อเพลิงเผาใจอยู่ไม่รู้หาย
กอดแต่ความชอกช้ำเฝ้าทำลาย    
เหมือนโรคร้ายสาหัสคอยกัดกิน

๏ จะแว่วเสียงนกไพรอย่างไรเล่า  
เมื่อความเศร้ากลบเสียง..ไปเสียสิ้น
ก้องก็แต่..สะอื้นไห้ที่ได้ยิน  
คอยแต่รินน้ำตารด...ไหลบดบัง

๏ แม้ได้ลิ้มรสหวานก็พาลขม  
เมื่อติดจมในฤทธิ์ความผิดหวัง
ทอดอดีตกรีดเถือจนเรื้อรัง  
กอดวามหลังแล้วผ่าน...อย่างทานทน  

๏ จะหาแสงแห่งไหนมาโชนฉาย  
ให้รอบกายมากมีกว่าสีหม่น
เมื่อปิดซ่อนมืดมัวกับตัวตน  
จะก้าวพ้นหมองได้อย่างไรกัน

๓.

๏ เนิ่นนานเพียงไร...ก็ไม่รู้  
ที่จมอยู่ในโลกความโศกศัลย์
หนีไม่พ้น...ไปไม่ถึง...สู้ดึงดัน    
รอถึงวันอ่อนล้า...จนสาใจ

๏ แล้ววันนี้...ใจขอว่าพอเถิด  
สิ่งที่เกิด..ซ้ำซ้ำคือร่ำไห้ 
น้ำตานี้คงเหลือ...เพื่ออะไร      
เห็นก็แต่เผาในจิตใจตัว 

๏ จึงเมื่อเปิดผนึกตรอม...ที่ล้อมกรอบ  
ทุกรายรอบใช่แสงลับดับสลัว 
แท้ก็เพียงคนขลาดคอยหวาดกลัว  
แท้เพียงมัวหลงคิด...ปิดตะวัน  

๏ จึงเมื่อปล่อยลอยพ้น...ความหม่นหมอง 
เมื่อย้อนมองก็เห็นว่า..ช่างน่าขัน
จะมีเพลิงเผาใด...กองไฟทัณฑ์  
แรงมหันต์กว่าใจเล่า..เติมเผาเอง...