... ถึงเธอ...ณ รัก ...

เพรง.พเยีย

... ถึงเธอ...ณ รัก ...

๑
๏  ถึงเธอ..ผู้เป็นที่รักของฉัน...    
ท่ามกลางความเงียบงันที่ผันผ่าน  
ราวจะหลอมเรื่องหายกับสายกาล   
เป็นตำนานที่เหมือน...ไม่เคยมี

๏  เธอผู้เป็นที่รัก....   
คำเอ่ยมักรำพึงไปถึง "พี่"
ยามคำนึงลอยล่องอย่างเสรี      
หนึ่งคำนี้มอบหมายถึงชายเดียว

๏  วันต่อวันผ่านไปยิ่งไกลห่าง  
กลายเป็นทางทอดรอยไว้คอยเหลียว
สุดสายตา..ค่อยค่อยตีบจนลีบเรียว  
ทุกส่วนเสี้ยว..เก็บประทับลงกับใจ

๒
๏  สำหรับเธอ...อาจมองเห็นฉันเป็นอยู่ 
เป็นเพียงผู้แปลกหน้าเมื่อปราศรัย
หรือแค่หนึ่งในหลากที่จากไป  
อันร้างไร้ปรากฏ..ขึ้นจดจำ

๏  ไร้ตัวตนเสมือนว่าเป็นอากาศ  
หรือเพียงธาตุเนื้อพลอย..อันต้อยต่ำ   
ไร้ความหมายอิงแอบไว้แนบนำ  
ด้วยการย้ำให้เห็นความเย็นชา

๓
๏ แต่รู้ไหม ณ รัก สำหรับฉัน  
ความผูกพันยังคงซึ่งคุณค่า   
นับแต่เริ่มพบกัน..จนวันลา  
คงตรึงตราใจอยู่..มิรู้คลาย

๏  เหมือนส่วนหนึ่งที่มี..ของชีวิต  
คือความคิด..คือยาม..คือความหมาย
คือวิถีทางกอปร..อยู่รอบกาย  
เสมือนหนึ่งแห่งสาย..ลมหายใจ

๏  บ่อยครั้งถวิลหาจนตาตื่น  
ในท่ามคืน..คำนึงนาง..มีบ้างไหม?
กับคำถามแต่คอย..ล่องลอยไป  
ยามอ่อนไหว..ใจร่ำกับคำนึง

๏  แม้ออกเที่ยวเดินทางในทุกที่  
ก็คงมีเธอแนบชิด..ให้คิดถึง
ในบางครั้งเขียนคำผ่านรำพึง  
หวังประหนึ่งเธอร่วมเห็น..บนเส้นทาง

๏  ยามหัวใจดื่มด่ำกับธรรมชาติ  
เช่นดวงหยาดน้ำปรุงในรุ่งสาง
เงียบงันกับเม็ดน้อย..คอยทอดวาง 
อยู่ท่ามกลางใจคน..ที่เฝ้าคอย

๏  ภาพสายน้ำขุนเขาและเงาไม้  
อาจหลั่งไหลคำรื่นสักหมื่นถ้อย
แต่หนึ่งคำกี่ครั้ง..คงฝังรอย  
ความหมายสักกึ่งก้อย..หรือน้อยลง

๏  เห็นรอยยิ้ม..ดวงตาประสาซื่อ  
ยามเอื้อมมือบริสุทธิ์มายื่นส่ง
อยากให้เป็นมือนั้น..อันมั่นคง  
ที่บรรจงจูงพลาง..ร่วมทางเดิน

๏  คงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่มีสิทธิ์  
ความใกล้ชิด..ในระหว่าง..ความห่างเหิน 
ตามสัญญา..ไม่ล่วงล้ำ..ไม่ก้ำเกิน  
จึงดำเนินเช่นวิถี..ที่มีมา

๔
๏  สำหรับเธออาจว่า..ช่างน่าขัน    
อาจยิ้มหยันมองไปอย่างไร้ค่า
ก็เพียงความอ่อนไหวในสายตา  
ที่กลับพายึดถืออย่างดื้อดึง

๏  โปรดเถิด..อย่าหยิบยื่น..ด้วยยิ้มหยัน 
สำหรับฉันก็เพียงคน..แค่คนหนึ่ง
ที่ไม่อาจลืมเวลาอันตราตรึง  
เฝ้าโศกซึ้ง..เพราะรู้ดี..ยังมีใจ

๏  มิรู้หรอกจากวันนี้..ถึงวันหน้า  
เหลือเวลาให้รักสักเท่าไหร่
อาจแสนนานคงรอ..อยู่เรื่อยไป  
หรือมีใครปรากฏขึ้นทดแทน

๏  แต่วันนี้..ทุกอณูยังรู้สึก     
คือผลึกในทรวงอันหวงแหน
ไม่มีแม้ลดทอนหรือคลอนแคลน    
มันแนบแน่นฝังฝาก..เช่นรากรัก..