26 กรกฎาคม 2550 17:57 น.
"เพชรสังคีต"
"ไทยเอย"
ไทย หนอไทยยามนี้ที่เจียนคลั่ง
นั้น ลองนั่งคิดดูนะว่าเหตุไหน
เจ็บ อีกแล้วชาวประชาสุธาไทย
มาก เกินไปหรือว่ายังพลั้งไม่พอ
พอ เกิดเรื่องก็โทษฝ่ายตรงข้าม
แล้ว ลุกลามถึงผู้ใหญ่ไฉนหนอ
หรือ สนุกนึกเล่นเป็นรื่นคอ
ยัง หลอกล่อว่ามีอุดมการณ์
รัง รึงรัดถ่วงราษฎร์ชาติประเทศ
แก สมเพสตัวเองไหมอ้ายหน้าด้าน
กัน พวกก็ชื่นฉ่ำกันสำราญ
เอง ชาวบ้านก็เหม็นโฉ่โง่เหมือนควาย
สนุก สนานบานตะไทไฉนละเหวย
มาก พวกเลยระรานกันเป็นมั่นหมาย
ใช่ ชาวบ้านมีสุข หรือ ทุกข์กาย
หรือเปล่า นายอุดมการณ์สำราญดี
ไทย เป็นไทยเคยใหญ่ในบูรพา
คง ล่มหล้าด้วยปการฉนี้
สูญ หายไปไม่ใช่ใคร หรือ ไพรี
ชาติ เสรี พังเพราะไทย นะ ไทยเอย ฯ
24 กรกฎาคม 2550 22:07 น.
"เพชรสังคีต"
....น้ำค้างพราวดาวพร้อยลอยระยิบ
อีกนับสิบหริบรี้หรี่หรี่เรื่อย
กลางโพยมโลมหล้าจันทราเปลือย
ฉิวฉิวเฉื่อยเอื่อยออดลอดเมฆา
ครั้งหนึ่งเคยเชยชิดสนิทสนม
ร่วมชิมชมสมเสน่ห์ในเคหา
บุหลันผุดผ่องพรรณดั้นอาภา
เลื่อนลีลารสรักสลักใจ
ปทุมมาเหลื่อมแสงจันทราจับ
ดุจประดับละอองทองที่ผ่องใส
การเวกขานลั่นสนั่นไพร
สำเนียงพรั่นสั่นไหวในราตรี
สไบโบกบิดพลิ้วลิ่วลมพัด
ทับทรวงผลัดผลอยไปไม่คงที่
สุคนธ์ชื่นตื่นตามาลินี
ทั้งจำปีจำปาน่าภิรมย์
จนสงัดเงียบเสียงสำเนียงดึก
ยังหวนนึกถึงคู่เคยสู่สม
ม่อยหลับไหลในบรรถรร้อนระทม
หวังวันใหม่คลายตรมได้ชมนาง ฯ
24 กรกฎาคม 2550 18:54 น.
"เพชรสังคีต"
"ใบ้คลั่ง ๒"
...ใบ้จะคลั่งอีกหนให้พ้นเปลี่ยว
เอ่ยคำเดียวคือรักที่จักให้
แม้นไม่เหลียวแลมาไม่อาลัย
พี่ยินยอมพร้อมใจจะฟังนาง
ใจมันร้อนมันรนจนเจียนบ้า
ในอุราขุ่นข้องหมองหมาง
ทั้งโศกซ้ำประดิพัทธ์กำหนัดพลาง
กลัวจืดจางร้างชมไม่สมประดี
จึ่งว้าวุ่นครุ่นคิดจิตตระหนัก
จะเอ่ยรักแม่ไปให้สดศรี
แม้นเจ้าไม่สนใจในวาที
ตัวพี่นี้จะลาขาดนิราศพลัน
ไม่ให้เจ้าเห็นพักตร์ประจักษ์เนตร
จะเทวษร้างลาคราโศกศัลย์
ถึงอุราพี่ซึ่งพึงรำพัน
จะหยุดฝันพันรำพึงคิดถึงเธอ
ขิมเจ้าเอ๋ยจะร้างเสียงสำเนียงเสนาะ
ที่ไพเราะยามเจ้าเล่นเห็นเสมอ
คงแว่วเพลงร้างรามาบำเรอ
สนองเสนอเอ่อทุกข์จุกเจ็บใจ
หากวาจาครานี้มิสมหวัง
ถึงภินฑ์พังทั้งสิ้นชีวินไร้
ถึงจะเศร้าโศกา..มิอาลัย
หวังยังล้นท้นใจหาใหม่เอย ฯ
23 กรกฎาคม 2550 18:59 น.
"เพชรสังคีต"
...มันจำเจ็บจำจากจำจรสุข
มันคละทุกข์คละเคล้าเฝ้าถนอม
มันเจ็บใจเจ็บกายมิวายตรอม
มันอัดอั้นอดยอมพรั่งพร้อมใจ
ระทมถั่งท้นท่วมธาราหลั่ง
ระทมดั่งอกเราเผามอดไหม้
ระทมกลบเกลื่อนฟ้านภาลัย
ระทมใจจากนางมาร้างชม
น้ำตาหลั่งท่วมฟ้าจันทราดับ
ดาราลับลี้หายพายขื่นขม
ดินร้างแดดร้างไพรร้างสายลม
ปลาสิ้นลมตมทับดับชีวา
แม้นเกิดใหม่รักใหม่ในชาติอื่น
หากไม่ชื่นขื่นชมตรมดั่งว่า
อย่าได้เกิดมาอยู่คู่โลกา
จงร้างฟ้าร้างลาสถาพร ฯ
22 กรกฎาคม 2550 19:33 น.
"เพชรสังคีต"
...โอ้ว่า ณ เวลาป่านฉะนี้
น้องของพี่คงขุ่นข้องหมองหมาง
นับจากวันจำพรากจากนวลปราง
พี่ระคางเช่นน้องหมองฤทัย
ย่ำค่ำแล้วหริ่งหรีดพิไรร้อง
ดังเสียงน้องของพี่ระรี้ไหว
กลิ่นยมโดยโชยมาให้อาลัย
ประหนึ่งน้องกรายใกล้ให้ได้ชม
ลมหนาวพลิ้วม่านพลัดสะบัดสบิ้ง
ดุจน้องหญิงชื่นชม้ายสยายผม
ตรลบเครื่องหอมเอยเคยพิรมย์
ยามดอมดมนึกภาพน้องกรองมาลี
พลางขึ้นหย่องลองซอประสานเสียง
กังวานเพียงขับไม้ไม่สดศรี
โอ้ซอเอ๋ยฤทัยข้ามีราคี
มโหรียังไม่สู้ชู้จำนรรจ์
พร่ำรำพึงลำพังเป็นสังคีต
จะสีดีดดังไกลไปสวรรค์
ให้ปวงไท้เทวาอ่าคนธรรพ์
ช่วยปลอบขวัญมณีน้องอย่าหมองรา
พี่จะคอยเคล้าคู่อยู่ที่นี่
ยามยุพดีหวนชื่นคืนมาหา
จะสอดเสียงเสกสรรปั้นวาจา
เป็นเพลงพากล่อมหอล้อทรามเชย ฯ
หน้าส่วนตัว
1835
