13 มิถุนายน 2551 18:26 น.
"เพชรสังคีต"
ฝ่ายจะเข้ก็บรรเลงเพลงปราณีต
บรรจงดีดเพลงเก่าลาวแพนใหญ่
ร้อยลูกหลบลูกซัดผลัดกันไป
เป็นความเก่าเล่าใหม่ของไทย-ลาว
ดำเนินความถึงเจ้าอนุวงศ์
อยู่ดำรงเวียงจันทร์สำคัญจ้าว
ขึ้นกับไทยม่วนซื่นมายืนยาว
คึดฮอดคราวอยากแยกแตกจากไทย
จึงรวบรวมกล่นเกลื่อนพวกเพื่อนลาว
บุกมาเข้าเขตแดนแสนกว้างใหญ่
หมายจะตีอยุธยาฟ้าเวียงชัย
เข้าตีด่านผ่านค่ายราชสีมา
แต่ก่อนเรียกโคราชองอาจก้อง
เป็นแดนทองป้องไทยอย่างใจกล้า
ตีเพื่อนลาวที่กราวกรูเป็นหมู่มา
แตกระยำช้ำอุราเป็นข้าไทย
พวกเพื่อนลาวถูกจับเป็นข้าศึก
ก็หวนนึกถึงดินถิ่นอาศัย
สุดเคียดแค้นอนุวงศ์เจ้าทรงชัย
ก็เป่าแคนแล่นไปในไพรวัลย์
ฝ่ายพวกลาวเป่าแคนแสนเสนาะ
ฟังไพเราะคนแคนแสนขยัน
บรรยายความยามยากจากเวียงจันทร์
ตกมาอยู่เขตขันต์อยุธยา
โอ้ละหนอแล่นแตรแม่คุณเอ๋ย
กระไรเลยตกยากนี่หนักหนา
พลัดถิ่นฐานบ้านเก่าหมู่เฮามา
พลัดทั้งปู่ทั้งย่าทั้งตายาย
พลัดพ่อแม่พลัดเมียเสียลูกเต้า
พลัดพงศ์เผ่าเพื่อนเก่ามาหนีหาย
เพื่อนไทยเฆี่ยนคุมขังจนหลังลาย
นี่อาสามาตายเสียแล้วรา
แค้นแต่เจ้าอนุวงศ์ผู้ทรงเดช
แสนอาดูรพูนเทวศเป็นหนักหนา
แสนลำบากตรากตรำช้ำอุรา
อยู่กลางนากลางเถื่อน อ้ายเพื่อนเอย ...เพื่อนเอย ฯ
17 พฤษภาคม 2551 14:03 น.
"เพชรสังคีต"
ดาราเคลื่อนเดือนคล้อยลอยลับเมฆ
หวีดวิเวกแว่วเสียงสำเนียงใส
โสตเสนาะเพราะพริ้งหริ่งเรไร
รัญจวนใจจูบหล้ามาค่อนคืน
น้ำค้างพรมลมเย็นเล่นระลอก
อาบไอหมอกหยอกล้อพอสดชื่น
ไผ่บรรเลงเพลงพิสุทธิ์ให้หยุดยืน
ภิรมย์รื่นโลกหล้ากว่าเมืองพรหม
ท่านว่าเสียงออดแอดไผ่แอดออด
เสียงลมลอดพลอดพ้อซอประสม
เอนออดแอดแอดออดสอดสายลม
สิ้นขื่นขมชมไผ่พิไรมา
พระจันทรจรเคลื่อนลาเลื่อนลับ
พระอาทิตย์กระจ่างจับกับเวหา
โอ้อุษาแล้วหนอต้องขอลา
อย่าเคืองกันวันหน้าจะมาเยือน
จึงขอฝากมิตรจิตชิดฤทัย
ถึงฝากสิ่งอื่นใดไม่แม้นเหมือน
ไว้คำนึงถึงไผ่ได้ย้ำเตือน
ไผ่เป็นเพื่อนคลายเหงาของเราเอย
17 พฤษภาคม 2551 13:59 น.
"เพชรสังคีต"
ร่มจันทน์ รัญจวน หวนคิด
รักรุ่ม จุมพิต ชิดชื่น
ร่มจันทน์ จันทร์สาด ขาดคืน
ดวงใจ ไห้ฝืน ชื่นจันทน์
รื้อรูป จูบฝัน วันเพ็ญ
โสมส่อง มองเห็น เป็นฉัน
มีเธอ เพ้อพร่ำ รำพัน
ประจักษ์ รักมั่น ไม่คลาย
ลมโชย โรยริน กลิ่นหอม
แวดล้อม ลานจันทน์ พลันหาย
ช้อนช่อ คลอเคลีย เสียดาย
รักลับ กลับกลาย คล้ายจันทร์
สัญญา ครานั้น จันทร์แจ่ม
เราแรม ร่มรุกข์ สุขสันต์
บอกไว้ ไม่ทอด ทิ้งกัน
เกี่ยวก้อย ร้อยพัน สัญญา
คืนนี้ พี่มา ไม่เห็น
น้องซบ หลบเร้น ฤๅขา
พี่เหม่อ มองพรรณ จันทรา
สัญญา มาร้าง พรางไป
จันทร์เพ็ญ เห็นใจ ไหมหนา
สัญญา ว่าจริง ยิ่งใหญ่
น้องลับ สับสน จนใจ
ลืมแล้ว หรือไร ใต้จันทน์
ลมเอ๋ย เคยเคล้า เราพลอด
เอวอ่อน อ้อนออด กอดมั่น
บัดนี้ น้องลืม เลือนกัน
ทิ้งฉัน-จันทน์เปลี่ยว เดียวดาย
3 พฤษภาคม 2551 14:29 น.
"เพชรสังคีต"
จำเรียงกานท์จารกลอนสุนทรสร้อย
โอ้ว่าดาวคราวเคลื่อนคราเดือนคล้อย
เหมือนพิไรให้คอยน่าน้อยใจ
ยามคืนแรมแต้มดาวมาพราวพร่าง
เดือนอำพรางร้างนวลฉันหวนไห้
มองหาแสงแห่งโสมประโลมใจ
วอนฟ้าช่วยอวยชัยให้ฉันที
พอผ่านวันผันเวียนเปลี่ยนความคิด
นึกเชยชิดติดใจในแสงสี
หลงรักดาวลืมเดือนเพื่อนราตรี
รักปักใจไม่มีที่จะคลาย
ยึดเอาดาวคราวแจ่มมาแต้มจิต
ฝากรักรุ่มจุมพิตไม่คิดหน่าย
ฝากคำครวญสรวลสันต์มิวันวาย
ฝากสัญญาว่าหมายแต่พรายดาว
พอพ้นสุขทุกข์ท้นมาหล่นทับ
ดาราดับลับหล้าเวหาหาว
ศศิธรจรกระจ่างมาพร่างพราว
ตะลึงงันจันทร์ขาวปวดร้าวแท้
แสนเสียดายเดือนเพ็ญเห็นอร่าม
เมื่อหมดงามหวามใจไม่แยแส
หลงดาราตราจิตไปติดแจ
ลืมดวงแขแผ่ผายอยู่พรายเพ็ญ
แสนเสียดายเดือนเพ็ญอันเด่นรัศม์
หลงกำหนัดทัดดาวคราวทุกข์เข็ญ
หวนประโลมโสมสาดแสงหยาดเย็น
ก็กลับเป็นเช่นชู้หดหู่เอย ฯ
2 พฤษภาคม 2551 14:54 น.
"เพชรสังคีต"
จำเรียงลำฉ่ำหวานผ่านวันว่าง
ไม่อำพรางร้างคำที่ร่ำเขียน
นึกไม่ออกลอกครูสู้ทนเพียร
แอบมิดเมี้ยนเรียนร่ำจากคำครู
หวังจะสืบให้เฟื่องไปเบื้องหน้า
ดังจินดาค่าเมืองอันเลื่องหรู
สมเก็จแก้วแววกวีที่ตราตรู
ถึงหม่นหมองลองสู้เพราะรู้กลอน
บทกวีศรีชาติอันปราชญ์เปรื่อง
ยังลือเลื่องลำนำในคำสอน
บทกวีศรีชาติศาสตร์สุนทร
ยังสังวรณ์ชาติไทยไปชั่วกัลป์
จากพยางค์เรียงทำเป็นคำขาน
ร้อยกรองกานท์ผ่านใจไปสู่ฝัน
ร้อยเป็นสร้อยอักษรกลอนสัมพันธ์
ร้อยเป็นสร้อยสรวงสวรรค์วันท้อแท้
ประคองลุกขึ้นสู้ริปูได้
คงชาติไทยเป็นไทให้แน่วแน่
"เขา" กลืนกินวัฒนธรรมทำเชือนแช
"เขา" หยิบยื่น-กลืน-แผ่ อย่างแยบยล
มาเถิดไทย,ผีโคตรยังโกรธกล้า
อย่ามัวบ้าตาม "เขา" เข้าสืบสนธิ์
ชูเกียรติไทยให้ตระหง่านซ่านสากล
ให้ผีโคตรคำรณ "ไชโยไทย !"
หน้าส่วนตัว
2270
