15 กุมภาพันธ์ 2546 16:11 น.
เพชรภูธร
ด้วยบังเอิญ ที่ฉันไม่ได้เกิดบนความร่ำรวย
ฉันจึงพยายามใช้ทุกอย่างที่ผ่านเข้าในชีวิตอย่างรู้คุณค่า
ด้วยบังเอิญ ฉันไม่ได้เป็นลูกคนโปรดที่พ่อแม่ประเคนทุกอย่างให้
ฉันจึงต้องรู้ตัวว่าฉันจะทำตัวอย่างไรให้คนอื่นรัก
ด้วยบังเอิญ ฉันไม่ได้มีเรียนโรงเรียนคนร่ำรวย
ฉันจึงรู้ว่า ทุกบาททุกสตางค์ที่ฉันมาเรียนนั้น แลกมาด้วยหงาดเหงื่อของพ่อและแม่ขนาดไหน
ทุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้น
มิได้มีเจตนาจะอ้างกระทบกระเทียบกับผู้ใด
และไม่ได้กล่าว เพราะคิดว่า ตัวเองมีไม่เหมือนกันอื่น
แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันอยากบอกโดยมิใช่ความบังเอิญ
นั้นก็คือ คุณค่าของความเป็นคน เป็นคนคุณภาพมากน้อยแค่ไหน
มิใช่ บังเอิญเกิดเป็นมนุษย์ที่สักแต่ใช้ชีวิต
และจบวันลง อย่างไม่รู้ว่า วันนี้ฉันดำเนินชีวิตเป็นอย่างไร
หากเรายังไม่ค้นหาตัวเองไม่เจอ
ลองค้นดูซิว่า ชีวิตสร้างสรรค์ เขาทำกันอย่างไร
12 กุมภาพันธ์ 2546 16:55 น.
เพชรภูธร
คุณเคยฝันไหมว่า วันนี้ต้องดีกว่าวันพรุ่งนี้
คุณทำได้แน่ ถ้าใจสั่งให้ทำ
คุณเคยคิดไหมว่า บางอย่างไม่น่าเกิดขึ้นกับฉันได้ และถ้ามันเกิดได้จริง
คุณเรียกมันว่าอะไร อัศจรรย์ ใช่หรือไม่
คุณเคยคิดไหมว่า คุณมีพลังที่ซ่อนเร้น ที่คุณคาดไม่ถึงว่า
คุณสามารถนำมันมาใช้คราวจำเป็นได้เสมอ
และเมื่อตระหนักคิด คุณจะรู้ว่า พลังที่มีในตัวคุณ มันใช้ได้เต็มศักยภาพ
ดนตรีแต่ละเครื่อง มีเสน่ห์ในตัวของมันเอง
เสียงแต่ละเสียงถูกสร้างมา เพื่อความกลมกลืน
ธรรมชาติสอนเราให้เรียนรู้ รับฟัง เล่น และ แสดงออก
จึงเป็นสิ่งที่เราเองน่าลองค้นหา
เราใช้ความคิด ดำเนินชีวิต
แต่เราอาจลืมใช้หัวใจในการสร้างชีวิต
เหมือนกับสิ่งที่ทำอยู่ในปัจจุบัน
กลายเป็นกลไก ที่ตื่นขึ้นมา
แล้วก็ทำทุกอย่าง จนเรียกมันว่าความเคยชิน
โดยมีความคิดเป็นเวลา ที่เดินเองได้ด้วยตัวของมัน
ถามได้ไหมว่า ทานข้าวแต่ละครั้งไว้เวลาเคี้ยวกี่ที
เดินแต่ละก้าว รู้ไหมว่า กำลังก้าวเท้าไหน
ชีวิตอัศจรรย์ ชีวิตไม่ใช่หุ่นยนต์
เอาพลังของชีวิตที่มีอยู่ ทำในสิ่งที่ใช้ชีวิต
ไม่ใช่ใช้ความคิด...
คุณทำได้...เราเชื่อเช่นนั้น
หน้าส่วนตัว
1106
