7 มีนาคม 2554 19:58 น.
เพชรพรรณราย
เลือดและเนื้อเผื่อแผ่แก่เหล่าท่าน
ทิ้งสังขารอาหารหุงให้ปรุงแต่ง
สับเอาเนื้อเถือกระดูกผูกใส่แกง
ให้เรี่ยวแรงแกร่งกล้าคร่าวิญญาณ
เพราะเกิดมาค่ามันน้อยสองร้อยกว่า
เขาจับมาฆ่าแล้วชั่งตั้งค่าขาน
เป็ดและไก่ใช้เรียกเพรียกช้านาน
อุทิศทานผ่านเนื้อหนังไม่ตั้งใจ
อิ่มหนึ่งมื้อคือชีวิตอันนิดน้อย
มันช่างด้อยน้อยค่าหาที่ไหน
จะโกรธเคืองทำเรื่องให้ในผู้ใด
แล้วมำไมไยฆ่ากันให้ฉันตาย
ผิดด้วยหรือถือกำเนินเกิดเป็นสัตว์
ดิรัจฉานอ่านชัดแจ้งแห่งความหมาย
ใช่มนุษย์สุดประเสริฐเลิศหญิงชาย
จึงทำร้ายหมายรสลิ้นด้วยยินดี
ขอเมตตาข้าเถิดหนอขอวอนไหว้
ฆ่าฉันใส่ในบาตรสงฆ์ผู้ทรงศรี
หากต้องตายมอบกายถวามชีวี
แด่ผู้มีศรีแห่งวัตรปฏิบัติธรรม
เพราะสลดจดเหตุเจตที่เขียน
กับแสงเทียนเวียนชีวิตถูกปลิดปล้ำ
สังเวชใจเมื่อได้เห็นชัดเจนจำ
ในบ่วงกรรมทำไว้ก่อนตัดรอนตน
โปรดเมตตาเถิดท่านในวันนี้
ทำความดีนี้อภัยในสักหน
ให้ชีวิตอันนิดน้อยพลอยดิ้นรน
ให้หลุดพ้นสู่หนทางสร้างบารมี
7 มีนาคม 2554 19:56 น.
เพชรพรรณราย
ถึงผูกคอตาย..ใต้ต้นบักเขือขื่น(สำเนียงอีสาน)
น้องเป็นสาวดาวหมู่บ้านปานอีเกิ้ง
อ้ายเหลียวเบิ่งเถิงใดหนอกอดบ่ได้
ออนซอนหลายเพียงกรายผ่านยิ้มหวานใจ
เบิ่งไกลไกลใจมีแฮงคำแพงเอย
ย้อนอ้ายจนคนซอมซ่อบ่หล่อเหลา
น้องบ่เอาเลือกเขาอื่นหมื่นไกลเฉย
อ้ายเทียวหาว่าบ่สมถมใส่เลย
ให้เป็นเขยเลยบ่เอาแม่เฒ่าพ่อ
ถึงผูกคอตายใต้ต้นบักเขือขื่น
ยากสิฝืนขืนแข่งตกแต่งหนอ
เกิดชาตินี้มีบุญน้อยข่อยบ่หล่อ
แค้นใจจ้อพ่อน้องหล่าว่าบ่สม
ดาวคือดาวพราวแสงแต่งอยู่ฟ้า
วาสนาผู้ข้าน้อยพลอยให้ขม
ได้แต่เบิ่งบ่เถิงดอกให้หยอกชม
อ้ายจำอมขมใจเศร้าเหงาใจหลาย
โชคดีเด้อเออผู้สาวดาวของอ้าย
ซำบายกายหมายคำก้อนคนป้อนให้
ให้สมหวังดังใจเจ้าเอาอันใด
เบิ่งอยู่ไกลอ้ายนี่หนอกะพอใจ