29 ตุลาคม 2548 19:32 น.
เพชรพรรณราย
น้ำหยดลงหินทุกวันมันยังกร่อน
ทะเลทรายแสนร้อนคนข้ามได้
เขาเสียดฟ้าค้นหาทางก้าวย่างไป
สาอะไรกับหัวใจใครสักคน
คำสัญญาค่าแรกรักสลักมั่น
ย่อมมีวันผันไปใจสับสน
หลายสิ่งสรรมันเข้ามาพาใจจน
เป็นเหตุผลคนเปลี่ยนคำนำสัญญา
รักนิรันดร์มันไม่มีอยู่ในโลก
วิปโยคบ้างโศกเศร้าเหงาหนักหนา
แรกของรักสลักไว้ไม่ร้างรา
ผ่านเวลาค่าถดถอยจนด้อยไป
เพราะทุกสิ่งไม่จีรังยั่งยืนนาน
รักหรือฝันวันผ่านกาลแฝงไว้
ความเปลี่ยนแปรแก่ทุกสิ่งแม้มั่นใจ
ความอ่อนไหวเกิดขึ้นได้ทุกเวลา
เพียงเรานี้มีศรัทธาเป็นค่าตั้ง
ด้วยพลังพยายามตามค้นหา
เก็บความรักค่อยถักทอต่ออุรา
อย่าได้ล้าพาให้มั่นไม่หวั่นใจ
29 ตุลาคม 2548 08:37 น.
เพชรพรรณราย
จากกำเนิดเกิดมาค่าความหวัง
นำมาตั้งเป็นค่าปรารถนา
มากำหนดเป็นกฎร่างสร้างชีวา
เพื่อค้นหาพาฝันอันตั้งใจ
เป็นเหมือนดังสมการเพื่อสานส่ง
นำประสงค์ดำรงความตามฝันใฝ่
เหตุและผลเพื่อค้นคว้าหาความนัย
กำหนดไว้ในชีวิตลิขิตเดิน
จากวันวานที่ผ่านผันฉันได้สร้าง
คือเส้นทางวางสมการเมื่อนานเนิ่น
ค่อยค่อยแก้แปรค่าพาเผชิญ
บ้างห่างเหินเผชิญสร้างทางวกวน
สมการเมื่อยังเยาว์โจทย์เราตั้ง
มีความหวังเป็นตัวแปรแก่เหตุผล
ปัจจุบันวันนี้คือเกณฑ์กล
อนาคตให้ค้นเป็นผลตาม
แม้วันนี้ที่แก้เมื่อแพ้พ่าย
โจทย์ไม่หายวายเปลี่ยนไปในคำถาม
ค่าเท่ากับปรับไว้ในโมงยาม
ค้นข้อความตามผลลัพธ์นับเวลา
สมการผ่านชีวิตลิขิตแก้
ค่อยค่อยแปรแก้ไขในปัญหา
คงจะมีสักวันผันเข้ามา
เท่ากับค่าที่พาตั้งเมื่อยังเยาว์
28 ตุลาคม 2548 16:23 น.
เพชรพรรณราย
มันยอกย้อนหลอนใจไม่เคยลบ
มันยังพบประสบอยู่ให้รู้เห็น
มันยังเกาะกัดกินใจให้ลำเข็ญ
มันไม่เว้นเวลานาทีใด
ความเจ็บปวดรวดร้าวคราวท้อถอย
เฝ้าใจลอยคล้อยคิดจิตหวั่นไหว
ความหดหู่อดสูนักยากหักใจ
ความหมองไหม้ร่ำไห้ร้องนองน้ำตา
ในวันหนึ่งรำพึงคะนึงคิด
เก็บความผิดลิขิตพลาดมาตรปรารถนา
เหมือนโลกนี้มีแต่ช้ำย้ำอุรา
ร่ำไห้หาพาเศร้าแสนเหงาทรวง
ทิ้งตัวลงบนพื้นสะอื้นร้อง
น้ำตานองสองแก้มแซมห่วงหวง
วันเก่าเก่าเฝ้าร่างสร้างใจดวง
มาลาล่วงทิ้งไปให้ช้ำตรม
ความเจ็บนี้คงกรีดใจไม่หาย
จวบวันตายมิวายคลายขื่นขม
ทุกข์และท้อจะต่อสู้รู้อารมณ์
ทนระทมถมทุกข์ใจไม่โรยรา
ไยโลกนี้มีแต่ช้ำย้ำกับฉัน
ไยจาบัลย์ทุกวันคืนถวิลหา
ไยต้องเจ็บเหน็บแท้ทุกเวลา
ไยจึงมาเป็นฉันวันท้อทน
โลกเหวยโลกวิโยคนักยากหักห้าม
ฉันยอมตามความฟ้าชะตาสับสน
วันนี้เจ็บเก็บไว้ในกมล
ทุกข์และทนจนวันตายวายชีวา
28 ตุลาคม 2548 11:29 น.
เพชรพรรณราย
ฉันนั้นยอมพร้อมใจให้ทุกอย่าง
ฉันพร้อมวางเดินพันไม่หวั่นไหว
แม้จะแลกด้วยชีวิตด้วยจิตใจ
ชีวิตนี้พร้อมให้เธอทุกเวลา
กับความรักปักษ์ใจไว้แม่นมั่น
ทุกคืนวันผันไปด้วยใฝ่หา
ขอเพียงเธอมีความสุขเปรมปรีดา
ฉันจะหามาให้ในทันที
จนวันหนึ่งซึ้งใจเมื่อได้พบ
ฉันประสพพบความจริงในสิ่งที่
เธอหลอกใช้ในตัวฉันโง่สิ้นดี
รักเธอมีให้ฉันมันหลอกลวง
เธอเห็นฉันนั้นเป็นเช่นหุ่นเชิด
จะตะเพิดให้ตายไม่หมายห่วง
หลอกให้ทำด้วยคำรักปักษ์ในทรวง
ท้ายก็กลวงลวงหลอกให้ชอกใจ
เธอได้สิ่งที่ตั้งใจผลักไสฉัน
บอกเลิกกันเรามันต่างแยกทางไหม
อ้างเหตุผลวกวนด้วยกลไก
เพื่อจะได้จบความรักให้หักพัง
โง่สิ้นดีที่มัวเมาเขลาในรัก
ใจที่ภักษ์ปักคำหวานผ่านความหวัง
ถูกเย้ยเยาะหัวเราะหยามตามประดัง
ฝากและฝังยังใจเจ็บเจ็บเจียนตาย
27 ตุลาคม 2548 16:04 น.
เพชรพรรณราย
..ขึ้นสิบห้าค่ำ..
จันทร์วันเพ็ญเด่นฟ้านภาส่อง
คิดถึงน้องมองฟ้าพาอ่อนไหว
เมื่อพบพักตร์สลักจิตพิศมองไป
เหงาหัวใจเพียงใบหน้ากลางจันทรา
คิดถึงรำพึงพร่ำด้วยย้ำหนัก
ใจนี้ภักรักเพียงเจ้าเฝ้าโหยหา
หนึ่งคำมั่นตรึงอยู่คู่สัญญา
ขึ้นสิบห้าค่ำนั้นรำพันความ
มองท้องฟ้าคราจันเพ็ญลอยเด่นอยู่
เราทั้งคู่ต่างอยู่ไกลใจเฝ้าถาม
รักมันคงตรงสัญญาราโรยตาม
วันที่ข้ามตามคืนผ่านกาลที่แปร
ขึ้นแปดค่ำ แรมแปดค่ำ.
จันทร์เพียงครึ่งคะนึงหวนครวญเพลงเหงา
ร้องเพลงเศร้าเฝ้ารอไม่ท้อแท้
หนึ่งคำรักสลักใจไร้คนแล
รอเพียงแต่แค่เธอมารักษาใจ
จันทร์เพียงครึ่งรำพึงคิดจิตไหวหวั่น
ใจเธอนั้นมันจะเหมือนเช่นเดือนไหม
จันทร์เจ้าเอยไฉนเลยเว้าแหว่งไป
วอนเพียงใจเจ้าไม่เลือนเหมือนเช่นจันทร์
อย่าโลเลหักเหทางร้างรักนี้
อย่าได้มีใจเป็นอื่นคืนหาฉัน
อย่าให้เป็นเช่นดังจันทร์ฉันรำพัน
เพียงรักมั่นเท่านั้นฉันและเธอ
.แรมสิบห้าค่ำ
มีเพียงดาวพราวนภาคราไร้เดือน
ดั่งคอยเดือนเหมือนให้เศร้าใจเหงาเพ้อ
ดาวระยิบกระพริบส่องจับจ้องเจอ
คล้ายละเมอเพ้อหาจันทร์ที่ผันไป
โอ้น้องเจ้าเฝ้ารอข่าวด้วยร้าวหนอ
เฝ้าตัดพ้อต่อสัญญาพาหมองไหม้
ฟ้ามืดหม่นดั่งคนรักมาหักใจ
สัญญาไว้ไร้ความหมายวายดังจันทร์
มืดมิดหมองร้องเรียกใจเพรียกพร่ำ
ช่างใจดำทำกันได้ให้โศกศัลย์
ไม่ส่งข่าวราวเรื่องไยทิ้งกัน
หลอกให้ฉันนั้นรอต่อสัญญา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
หน้าส่วนตัว
1416
