9 พฤษภาคม 2547 15:42 น.
เพชรพรรณราย
ท่วงทำนองท่องท่าพาเคลื่อนไหว
หมุนเปลี่ยนไปในกลกาลที่ผ่านผัน
ทักสับเปลี่ยนเวียนรุกรับสารพัน
มีอาจรู้เล่ห์กลนั้นที่ผันแปร
ซ้ายหรือขวาขวาหรือซ้ายหมายที่ใด
ข้างหน้าไหมให้รู้สึกนึกไว้แน่
หรือข้างหลังชั่งใจคิดจิตเฝ้าแล
ทางไหนแน่แก้อย่างไรในทำนอง
รุกเข้ามาหลากสรรปั้นท่าใส่
รับคราดใดใจไหวสั่นผันเป็นสอง
จำต้องเจ็บด้วยเรานี้ที่เป็นรอง
มิอากป้องท้องท่าถาโถมมา
จำหาทางสร้างเชิงเราเฝ้านึกอ่าน
หากเนิ่นนาผ่านไปเราเสียท่า
ใช้กลถ่วงห่วงเอาไว้ในเวลา
เพื่อคิดหาพาโต้กลับปรับกระบวน
ใช้ความนิ่งประวิงจิตคิดอ่าน
ตาประสานอ่านท่วงท่าหาทางสวน
ใช้ความนิ่งสงบท่าพาคร่ำครวญ
แล้วทิ้งทวนท่าโต้ตอบที่ชอบใจ
มาอย่างไรไปอย่างนั้นนึกพลันแก้
ล้วนแล้วแพ้แก่ความนิ่งไม่ติงไหว
ใช้สิ่งนี้สยบเคลื่อนเตือนทันใด
มาไม้ไหนไม่มีแพ้แก่สิ่งใด
หากใจนิ่งต่อสิ่งใดใยกลัวแพ้
นิ่งแล้วแก้ด้วยปํญญาพาเคลื่อนไหว
พร้อมสติไหวพริบดีที่นำชัย
และด้วยใจที่ไม่ท้อต่อศัตรู
9 พฤษภาคม 2547 15:10 น.
เพชรพรรณราย
แว่วลมครวญรัญจวนใจในลมสาย
เสียงจากชายที่พ่ายแพ้แก่ความฝัน
เสียงแสนเศร้าเคล้าสะอื้นทุกคืนวัน
ใจไหวหวั่นอัดอั้นไว้ในหัวใจ
เหมือนวันนี้ตรงนี้มีแต่เศร้า
มันสุดเหงาเปล่าเปลี่ยวทนความหมองไหม้
เหมือนความสุขลาจากพรากแสนไกล
ส่งหัวใจให้สลายแทบวายปราณ
ความท้อถอยคอยตอกย้ำซ้ำใจนัก
สิ้นทางรักหักทางหวังตั้งประสาน
ไม่อาจยืนฝืนร่างสู้กู้ร้าวราน
เพราะทุกกาลผ่านเวลาพาอ่อนแอ
หากเดินไปใจแสนกลัวตัวผิดซ้ำ
แล้วจะทำซ้ำทำไมให้เจ็บแผล
หากเดินไปในเส้นทางอย่าง ผู้แพ้
ก็มีแต่จะเจ็บเปล่าเล่าหัวใจ
รอชิวิตปิดชะตาอุราตรม
ความขื่นขมให้จมสิ้นดิ้นดับได้
หากแต่จบลบชีวิตลิขิตไป
ทุกข์หมองไหม้ให้มันร้างเมื่อร่างลา
อยู่ก็เศร้าเหงาทุกข์ทนจนไม่ไหว
สุดปวดใจไม่หายห่างไม่สร่างสา
ช้ำแสนช้ำระกำหมองนองน้ำตา
สุดเยียวยาจำลาจากขอพรากไป
7 พฤษภาคม 2547 23:58 น.
เพชรพรรณราย
ค่ำคืนเหงาเศร้าใจได้คืนหวน
คิดคร่ำครวญรัญจวญใจใฝ่ฝันหา
ห่วงแสนห่วงดวงใจถถึงตรึงอุรา
คิดถึงหน้าอยู่ไม่หายคลายจากใจ
วอนจัทร์เจ้าเฝ้าฝากคำย้ำคิดถึง
บอกให้ซึ้งถึงรักจริงกว่าสิ่งไหน
ฝากคำรักปักษ์ไว้ไม่ร้างไกล
ฝากหัวใจให้ทั้งทรวงดวงใจเรา
บอกสัญญาตรามั่นไม่ผันแปร
จะรักษาแม้ตัวตายวายเป้นเถ้า
ขอรักเดียวไม่เลี้ยวลดปดใจเจ้า
ทุกความเหงาเฝ้าคึดถึงอยู่มิคลาย
ฝากเจ้าเจ้าดูแลนางอย่างห่างไกล
ป้องกันภัยอย่าให้ไกล้ได้ดั่งหมาย
เฝ้ารักษาอย่าให้หมองต้องวายวาย
จนกว่าฉันจะกรายกลับรับขวัญนาง
7 พฤษภาคม 2547 23:12 น.
เพชรพรรณราย
โลกนี้มีสามร้อยหกสิบองศา
จะใช้ตามองรอบไปให้ได้เห็น
ทุกสิ่งสรรที่หันมองจ้องที่เป็น
สิ่งซ่องเร้นที่เป็นไปในมุมมอง
สิ่งรอบข้างต่างกันไปในรูปร่าง
ทุกสอ่งอย่างต่างรูปทรงเราจับต้อง
ดีหรือไม่ใจเห็นได้ให้ตริตรอง
ทุกสิ่งของต้องสัมผัสวัดดวงตา
แต่ว่าโลกแห่งใจใครมองเห็น
มันซ่อนเร้นความคิดจิตปรารถนา
เราจะมองอย่างไรเมื่อไรตา
ให้เห็นว่าดีหรือชั่วในหัวใจ
หากมองโลกเหมือนมองใจไม่รู้แน่
เห็นเพียงแต่ภายนอกบอกไม่ได้
จะมองใจใช้ใจมองตรองข้างใน
มองแล้วคิดพินิจไว้ในปัญญา
ถูกหรือผิดอย่างไรจะได้เห็น
ดั่งที่เป็นเช่นดั่งมองตรองปัญหา
เพราะมองใจต้องใช้ไปในเวลา
จึงจะรู้ว่าความจริงสิ่งข้างใน
7 พฤษภาคม 2547 22:12 น.
เพชรพรรณราย
เหงาสุดเหงาเศร้าสุดทนจนแทบสิ้น
เปลี่ยวชีวินผินบนทางที่สร้างสาน
อยู่เพียงหนึ่งไร้ซึ่งเพื่อนเตือนดวงมาลย์
ผ่านห้วงกาลสานชะตาหาฝันเรา
อยากมีใครสักคนหนี่งพึ่งความคิด
มาช่วยคิดนำชีวิตที่หมองเศร้า
สู่ความสุขปลุกความหวังตั้งลำเนา
คอยบรรเทาความเศร้าสร้อยความน้อยใจ
อยู่ผู้เดี่ยวเปลี่ยวเปล่าเล่าแสนท้อ
สิ่งที่รอต่อความฝันมันหมองไหม้
ทำอย่างไรไปแห่งใดอยู่อย่างไร
มันช่างไร้หนทางต่อก่อทางเดิน
กำลังใจไม่มีแล้วมันแคล้วจาก
ฝันมันพรากจากไปไกลห่างเหิน
ไม่มีทางสร้างฝันใหม่ให้เผชิญ
ทุกคนเมินเหินห่างไปไม่ใยดี
จมกับความผิดผลาดอนาถนัก
อยู่ในปลักแห่งท้อถอยน้อยใจนี่
ไม่อาจลุกปลุกกำลังดั่งเคยดี
รอวันที่ใครช่วยฉุดยุดขึ้นมา
ในวันนี้ชีวีนี้มีแต่ท้อ
เฝ้าตัดพ้อต่อเส้นทางไม่สร่างสา
เมื่อชีวิตผิดซ้ำซ้ำย้ำอุรา
รอเวลากายาสิ้นสู่แผ่นดิน
หน้าส่วนตัว
4270
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
