ฟ้าเอย....เจ้าเคยเหงาบ้างไหม

เพชรพรรณราย

อยากถามฟ้าว่าเคยเหงาเศร้าบ้างไหม
ยามที่ไร้ดวงดาวคราวจันทร์หาย
หากต้องอยู่ผู้เดียวเปลี่ยวใจกาย
อยู่เดียวดายเมื่อสิ้นแสงแห่งดารา
       อยากมีเพื่อนเตือนใจไม่ให้เหงา
เหมือนฟ้าเจ้ามีดาวพราวเวหา
หากตอนนี้ฉันไม่มีที่พึ่งพา
เหมือนที่ฟ้ามาคู่ค่าดาราเคียง
       อยากให้ใครสักคนมาเข้าใจ
ร่วมเดินไปในหนทางไม่ร้างเลี่ยง
เหมือนฟ้าดาวพราวแสงใสในวังเวียง
หากฉันเพียงเหงาหงอยคอยผู้คน
      ใครกันเล่าเขาจะมารู้จัก
มาเอ่ยทักปักใจคลายสับสน
ใครเล่าจะเข้าใจคราวอับจน
กลางวังวนไร้หนทางมาข้างเรา
       ฟ้าเอ่ยฟ้าน่าอิจฉาฟ้าไม่หมอง
แต่ฉันนองน้ำตาอุราเหงา
ฟ้ามีเพื่อนเป็นเดือนดาวในลำเนา
แต่ฉันเศร้าใครเข้าใจนั้นไม่มี
        ฉันทุกข์ทนจนไม่ไหวทำไมหนอ
มีแต่ท้อต่อไปไร้ทางหนี
มีแต่แพ้แม้เพียรไปในชีวี
เมื่อไม่มีพี่เพื่อนพ้องประคองไป
        มีแต่ฟ้าเท่านั้นไม่ผันหาย
ไม่วางวายเข้าใจความหมายได้
ถึงฟ้าเจ้าไม่รับรู้ดูเข้าใจ
แต่ให้ใจคลายเหงาบ้างบางเวลา