17 กันยายน 2546 21:05 น.
เพชรพรรณราย
...............จะสร้างใหม่กี่ครั้ง มันก็พังเหมือนเดิม
สุดท้ายที่ทำได้ ก้มหน้ายอมจำนน..........
ก้าวต่อไปอย่างไรใจมันท้อ
ยากจะต่อเติมสร้างก่อร่างใหม่
เพราะมันสิ้นไปแล้วในหัวใจ
ที่ก้มให้ในชะตาพาชิวี
ก็ทุ่มเททุกอย่างสร้างหมดสิ้น
เหงื่อไหลรินแทบสิ้นกายสลายนี่
ผลที่ได้ให้เห็นเป็นเช่นนี้
คงยากที่วิธีผันให้ฝันคืน
แม้แต่แรงพยุงกายหายไปหมด
ใจสลดกายหมองต้องขมขื่น
เมื่อมันท้อต่อชะตาพากล้ำกลืน
คงยากฝืนยืนหยัดจัดเหมือนเดิม
แพ้คือแพ้แก้ใหม่คงไม่ได้
ต้องยอมให้ในความจริงสิ่งที่เสริม
แม้ความฝันสรรสร้างทางเพิ่มเติม
ก็เหมือนเดิมเหมือนเริ่มแรกที่ทำมา
แล้วจะฝืนยืนทำไมให้ซ้ำรอย
จะสักร้อยพันครั้งที่ปราถนา
สุดท้ายแล้วแน่วแน่แพ้ทุกครา
จะอุตสาห์พยายามเพื่ออะไร
คงก้มหน้ารับกรรมยอมจำนน
สร้างหลายหนจนหมดแรงแสดงได้
ผลที่เห็นเป็นเช่นเก่าทุกครั้งไป
คงทำใจไว้เพียงนี้ที่ใจตรม
16 กันยายน 2546 20:36 น.
เพชรพรรณราย
หากเราตั้งใจทำอะไรสักอย่าง...
ใกล้จะถึงซึ่งความสำเร็จ..
กลับพบว่าสิ่งที่ทำนั้นมันผิดพลาด..
แล้วพยายามแก้ไข..
หลายครั้ง...หลายครั้ง...
พอแก้ได้..
กลับพบว่ามีอีกหลายๆที่ยิ่งแก้ยิ่งผดพลาดมากขึ้น..
สุดท้าย..
สิ่งที่ตั้งใจจะทำนั้นมังพัง..
พังแบบใกล้จะสำเร็จเต็มที..
แล้วเราจะคิดยังไงได้ล่ะ..
เมื่อเราทำอย่างเต็มที่เต็มความสามารถ..
แก้ไขสิ่งที่พลาด..
เพิ่มสิ่งที่ขาดแล้ว..
ทำทุกอย่างมาดีแล้ว สุดความสามารถแล้ว..
คงคิดได้เพียงสิงเดียว..
สิ่งเดียวเท่านั้น..
โชคชะตา ฟ้ากำหนด..
และสิ่งเดียวที่ทำได้..
คือ..ยอมแพ้แก่ะตาที่ลิขิตเท่านั้น..
เท่านั้นเอง..เท่านั้นเอง..
เหนื่อยและท้อหนอชีวิตคิดสานฝัน
แสนจาบัลย์กับความหวังตั้งปราถนา
พยายามอุตสาหฺสร้างก่อร่างมา
สิ้นเพียงว่าชะตากรรมนำจากไป
หลายหลายครั้งพยายามตามความฝัน
ไม่เคยหวั่นย่อท้อต่อสิ่งไหน
แม้ล้มลงก็หยัดยืนฝืนดวงใจ
สู้ด้วยใจใฝ่ความหวังที่ตั้งมา
แต่ชะตาถูกกำหนดเป็นกฏก่อน
คอยตัดรอนผ่อนกำลังเหนี่ยวรั้งหนา
ยากจะผ่านประสานฝันอันหมายมา
เพียงเหตุว่าชะตาสร้างทางให้พัง
แม้ใจแกร่งแต่แรงน้อยย่อมด้อยค่า
มิอาจพากายาไปให้ถึงฝั่ง
ถึงใจแกร่งแรงเยอะเต็มกำลัง
มรสุมกลับคลั่งประดังมา
ท้ายที่สุดจุดยุติแห่งความฝัน
ไม่อาจผันให้เป็นจริงดั่งปราถนา
คงต้องยอมยอมแพ้แก่ชะตา
ยอมก้มหน้ารับความช้ำระกำตรม
เพราะอะไรใยดินฟ้ามาลิขิต
ทางชีวิตแห่งเราให้ขื่นขม
ทางที่เดินเผชิญไปใยอับจม
ทุกข์ระทมขมขื่นทุกคืนวัน
ยิ่งฝืนยิ่งช้ำ ยิ่งทำยิ่งเจ็บ
13 กันยายน 2546 20:02 น.
เพชรพรรณราย
ใจเอ๋ยใจใยคร่ำควาญกำสรวญเศร้า
ใยต้องเหงาเศร้าใจเสียหนักหนา
แล้วทำไมใยต้องหลั่งน้ำตา
หยุดเถิดหนาอย่าไปสนคนทิ้งเรา
ฉันก็รู้น้ำตาเจ้ามาปลอบ
แทนช้ำชอกที่ตอกย้ำระกำเศร้า
หลั่งแค่นี้ก็คงพอสิรักเรา
แล้วใยเจ้าใยไม่หยุดเสียสักที
เจ้าจะไหลให้ใครรูว่าอกหัก
กับความรักที่พังลงตรงหน้านี่
พอเถอะพอขอเถอะพอเสียที่
หยุดแค่นี้ก็ช้ำจำไม่วาย
4 กันยายน 2546 21:58 น.
เพชรพรรณราย
จะเท็จจริงหลอกลวงบ้างสัตย์ซื่อ
หากมันคือความรักที่แปรผัน
เท็จหรือจริงก็คงไม่ต่างกัน
หากว่ามันนำมาถึงซึ่งร้างลา
แม้ความจริงปรากฏกำหนดเห็น
แม้จะซ่อนแฝงเร้นเป็นปัญหา
ถึงอย่างไรใจก็ช้ำย้ำอุรา
มีน้ำตากายาหมองต้องทุกข์ทน
จริงแค่ไหนไม่สำคัญหากมันเศร้า
เมื่อมันเหงาเศร้าใจให้หมองหม่น
แม้จะรู้ดูว่าเท็จในตัวคน
ไม่อาจพ้นกมลหมองนองน้ำตา
ในความรักปักใจไม่สำคัญ
เท็จจริงนั้นมันเหมือนกันเป็นหนักหนา
เพราะความรักยากเข้าใจในอุรา
เหมือนดังว่าเท็จกับจริสิ่งเดียวกัน
หน้าส่วนตัว
1160
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
