21 เมษายน 2550 13:23 น.
เพชรพรรณราย
คำจากลายังตราตรึงถึงทรวงอก
หวั่นวิตกอกจะสิ้นดินกลบร่าง
ห่วงแสนห่วงดวงใจไม่วายวาง
ยามเจ้าห่างทางหม่นนองนองน้ำตา
เจ้าจากไกลใฝ่ศึกษาหาอาชีพ
เป็นประทีปส่องชีวิตคิดใฝ่หา
เพื่อสรรสร้างวางรากฐานชาวบ้านหา
สู่เมืองฟ้าสัญญาไว้ใจสัมพันธ์
ปีและเดือนเลื่อนไปในห้าฝน
เฝ้าเตือนตนให้ทนคอยร้อยความฝัน
กับวันหวนเจ้าทวนกลับนับคืนวัน
ด้วยหมายมั่นฝันใฝ่หาค่ารอคอย
คอยแล้วคอยเล่าไร้เงาน้อง
ตาจับจ้องมองทางอยู่ดู่บ่อยบ่อย
แต่กลับไร้ในวี่แววแก้วเนื้อกลอย
หรือลืมรอยปล่อยรักเก่าทิ้งเราไป
สิวิไลย์ ไนเมืองฟ้าพาเจ้าหลง
รักมั่นคงตรงนี้ที่หวั่นไหว
การศึกษาค่าแรกเริ่มเดิมตั้งใจ
บัดนี้ไร้ในข่าวคราวปวดร้าวจริง
ยังคงรอต่อไปใจใฝ่หา
แม้เวลาค่าจะนานผ่านทุกสิ่ง
ศิวิไลย์ใสแสงสีที่พักพิง
จนเจ้าทิ้งสิ้งทั้งหลายหมายกลับมา
แม้จะผิดคิดพลาดขนาดไหน
พี่ก็ให้อภัยไม่เคยว่า
แม้เจ้าลืมถ้อยคำย้ำสัญญา
ไม่ดุด่าพาซ้ำเติมเสริมเรื่องราว
ให้ทุกสิ่งเป็นอดีตที่ขีดพลาด
เพราะไม่อาจวาดซ้ำนำคืนก้าว
ลืมทุกอย่างสร้างทางใหม่ให้ยืนยาว
ความปวดร้าวคราวนี้..... พี่ปลอบใจ
7 เมษายน 2550 15:24 น.
เพชรพรรณราย
วันเวลาพาเปลี่ยนแปลงแฝงลิขิต
ก้าวชีวิตผิดพลาดยังวาดเห็น
ความเจ็บปวดรวดร้าวคราวลำเค็ญ
ยังคงเป็นความทรงจำย้ำหัวใจ
รอยน้ำตาหลั่งไหลในทุกหยด
ยามรันทดหมดหวังครั้งฝันใฝ่
กุมกอดเข่าเฝ้าร้องหมองอาลัย
ดั่งบ้าใบ้ไม่พูดจาถ้อยพาที
มีแต่เพียงเสียงสำนึกคอยตรึกมั่น
รำลึกวันผันผ่านกาลวิถี
กับวันเก่าเฝ้าถามถึงหนึ่งชีวี
เมื่อยามที่อยากหนีโลกคราวโสกตรม
ความหม่นมองร้องให้ใจเจ็บนัก
ใจที่หักจมปรักเศร้าเหงาขื่นขม
กินน้ำตาค่าต่างข้าวคราวระบม
ใจจ่อมจมระทมหนอสุดท้อทน
ความเจ็บปวดรวดร้าวยาวนานนัก
คงปักหลักไม่หักหายวายสับสน
ถึงวันผ่านกาลหมุนหนุนนำคน
ยังตามค้นให้ทนหมองร้องรำพัน
ภาพแห่งเจ็บเก็บไว้ไม่ลืมลบ
คล้ายว่าจบกลับพบใหม่ยามใจหวั่น
วันเวลาพาเลือนรางวางสัมพันธ์
เพียงขีดคั่นรอวันหวนทวนความจำ
31 มีนาคม 2550 14:03 น.
เพชรพรรณราย
เหนื่อยหน่ายท้อต่อสู้อยู่เมืองใหญ่
ท้อแท้ใจไม่หายห่างทางสิ้นหวัง
สู้ชะตาฝ่าชีวิตผิดผลาดพัง
เหม่อมองนั่งหลั่งน้ำตาอ่อนล้าใจ
กลุ้มชีวิตลิขิตหวังกลับพังพ่าย
หมดความหมายมาขายฝันสู่วันใหม่
หมดแรงก้าวปวดร้าวเจ็บเหน็บฤทัย
กับฝันใฝ่ใจท้อแท้แพ้ชะตา
เพียงดื่มเหล้าบรรเทาทุกข์เมื่อยุคเข็ญ
เพื่อซ่อนเร้นเน้นลืมหมองฟ้องเรียกหา
ลืมคืนวันผันผ่านกาลเวลา
ลืมปรารถนาค่าที่หวังพังใจตน
ขอดื่มเหล้าเมามายหมายนอนหลับ
ยากยอมรับกับความจริงสิ่งสับสน
ให้ความเมาเข้ามาเลือนเบือนใจตน
เพียงข้ามพ้นตนเศร้าเมาทุกคืน
ขอเมามายตายช่างมันวันพลาดผิด
ดีกว่าติดจิตเวียนวนทนขมขื่น
ตายเพราะเหล้าบรรเทาทุกข์ยากลุกยืน
ดีกว่าตื่นมากลืนช้ำระกำตรม
31 มีนาคม 2550 13:05 น.
เพชรพรรณราย
รัติกาลผ่านเวหาพามืดหมอง
เพียงแสงส่องของเดือนดาวสกาวใส
ความว่างเปล่าราวฟ้าหม่นสับสนใจ
ความหวั่นไหวในมืดมิดจิตอ่อนแอ
ยืนโดดเดียวเปลี่ยวเปล่าเหงาใจนัก
ขาดคนรักถักทอฝันอันแน่วแน่
เพียงเดียวดายกอดกายหนาวคราวเปลี่ยนแปร
ปวดใจแท้มีแต่ร้องนองน้ำตา
ฟ้ามืดมนใจคนก็หม่นหมอง
ไร้รักปองเฝ้าร้องไห้ใฝ่ฝันหา
เจ็บช้ำนักถามหารักปักชีวา
พบเพียงค่าน้ำตาหนอท้อแท้ใจ
อธิษฐานสานความคิดประสิทธิ์
วอนฟ้าดลผลบันดาลผ่านฝันใฝ่
ว่าขาดรักถักทอฝันทุกวันไป
ประนมไหว้ใจศรัทธาฟ้าบันดาล
อย่าให้รอต่อไปในปีเดือน
อย่าให้เคลื่อนเลื่อนเป็นวันให้ผันผ่าน
อย่าให้พ้นวันนี้ที่พบพาน
อย่าให้นานเกินรอใจขอวอน
รอฟากฟ้าพารักแท้มาแก้เหงา
ให้บรรเทาความเศร้าสร้อยน้อยใจผ่อน
ลบอ้างว้างว่างเปล่าเข้าตัดรอน
เพื่อผลัดผ่อนบันทอนหม่นทนเดียวดาย
30 มีนาคม 2550 20:15 น.
เพชรพรรณราย
ใจวาบหวามยามพบหน้าแก้วตาหวาน
สั่นสะท้านผ่านทรวงอกตระหนกไหว
ดังถูกพิษฤทธิ์ร้ายหมายกร่อนใจ
แทรกชอนไชให้คิดถึงติดตรึงตา
ใจแทบล้มลมแทบใส่ให้ไหวอ่อน
เลือดไหลย้อนร้อนรุ่มกลุ้มหนักหนา
กระวนกระวายกระหายหมายพบพา
เห็นแต่หน้าเวลาใดไม่ลืมเลือน
ใจเจ้าเอยไม่เคยเป็นดังเช่นนี้
ไม่เคยมีที่สั่นไหวใจเต้นเถื่อน
อยากไปคุยลุยไปพบครบปีเดือน
ไม่อยากเบือนเลื่อนจากจรตอนพบกัน
ใจของฉันมันอะไรเป็นไปได้
ห้ามไม่ไหวหยุดใฝ่หาพาเพ้อฝัน
ที่ผ่านมากายาค่าสัมพันธ์
ตอนนี้นั้นมันเปลี่ยนแปรแก้ยากจริง
คงต้องพิษรักรักแรกแทรกกลางอก
สะท้านทกยากยกถอนตัดรอนทิ้ง
มันซึมลึกผนึกแน่นแสนประวิง
ฝังใจนิ่งยิ่งนักพิษรักเอย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
หน้าส่วนตัว
1129
