20 กันยายน 2551 10:53 น.
เพชรพรรณราย
เสียงแว่วหวานผ่านลมแผ่วแนวใจซึ้ง
เพลงคะนึงคิดถึงกันใจหวั่นไหว
ว่าความรักถักหวังตั้งหัวใจ
ไม่หมองไหม้ได้สุขสมอารมณ์ปอง
ทุกห้องเพลงบรรเลงร่ำย้ำรักแน่
ที่ไม่แปรแก่ใครอื่นให้ยืนหมอง
เพียงสองเราเฝ้าฝ่าฟันสู่วันทอง
มีเราสองครองคู่ไม่รู้โรย
ยินเสียงร้องพ้องทำนองของความสูข
ไยฉันทุกข์ยุคแค้นแสนหาโหย
รักของฉันมันพังแพ้ร้องโอดโอย
ถูกขโขยโกยเอารักหักอกกัน
เสียงแว่วหวานหักหาญใจร้องไห้เจ็บ
ซึ้งกับเจ็บเหน็บหนักรักแปรผัน
จังหวะรักหักสะอื้นคืนจาบัลย์
ร้องพร้อมกันมันเหมาะเพาะน้ำตา
ขอได้โปรดหยุดเพลงบรรเลงรัก
ด้วยอกหักรักเป็นแผลแย่จริงหนา
หยุดเพลงซึ้งรำพึงรักปักชีวา
ขอเวลาพาเงียบเหงาเฝ้าทำใจ
20 กันยายน 2551 10:05 น.
เพชรพรรณราย
เหนื่อยหัวใจทำไมหนอจึงท้อถอย
ฝันที่คอยพลอยเลือนหายมลายหนี
เหมือนสิ้นแรงจะแข่งขับปรับชีวี
คล้ายโลกนี้มีแต่หมองนองน้ำตา
มองท้องฟ้าว่าสวยสดไม่อดเศร้า
ความหงอยเหงาบรรเทาท้อต่อปรารถนา
แม้ดาวเดือนทอแสงงามตามนภา
ยังก้มหน้าพาร่ำร้องหมองระทม
ทำไมหนอการรอต่อบางสิ่ง
นานเข้าจริงยิ่งห่างไกลไม่สุขสม
สิ่งที่หวังผุพังเรื่อยเปื่อยอารมณ์
ร้องไห้ห่มจมทุกข์ยุคโรยรา
โลกใบนี้ที่อยู่รู้หรือไม่
ว่ามีใครไม่สมหวังยังโหยหา
ขอวิงวอนพรใดในนภา
ช่วยนำพาความล้าใจให้หวนคืน
ให้หัวใจได้มีแรงยื้อแย่งฝัน
โปรดนำวันที่ผันเปลี่ยนเลื่อนขมขื่น
ส่งแรงใจให้สู้ใหม่ได้ลุกยืน
ปลุกให้ตื่นคืนมาสู้กู้ฝันงาม
13 พฤษภาคม 2550 17:14 น.
เพชรพรรณราย
เพียงละเมอเพ้อพร่ำให้ช้ำชอก
เหมือนย้ำตอกให้ยอกอกวิตกไหว
เจ็บปวดลึกผนึกแน่นสุดแค้นใจ
สะอื้นไห้ใจสะท้านผ่านน้ำตา
รักที่ร้าวหนาวหนอเนื้อไม่เหลื่ออุ่น
ไร้กลิ่นกรุ่นละมุนหมองร่ำร้องหา
กอดกายเปลี่ยวเดียวดายท้อหนอชีวา
ปวดน้ำตาปริ่มปร่าหนอสุดท้อทน
รูปใบเก่าเงาสะท้อนกร่อนใจเหงา
เป็นเรื่องเศร้าเงาอดีตขีดให้หม่น
รักอ่อนแรงยากแย่งยื้อคือใจคน
มันเอ่อล้นหม่นหมองทุกห้องใจ
เพราะรักมากหากใจซ้ำจำเจ็บลึก
ในสำนึกผนึกแน่นแสนหวั่นไหว
เจ็บเพราะรักที่หักอกให้ตกไป
ย่อมหม่นไหม้ไม่ลบล้างให้วางวาย
จึงจำเก็บเงาความหลังฝังอดีต
ที่คอยกรีดขีดความช้ำย้ำไม่หาย
คงบาดลึกกรีดใจตนไปจนตาย
จนสุดท้ายลมหายใจคงไม่ลืม
6 พฤษภาคม 2550 11:51 น.
เพชรพรรณราย
หลายหลายคนบนทางห่างที่ย่างก้าว
บ้างปวดร้าวคราวพ่ายแพ้แก่ฝันใฝ่
บ้างสำเร็จเสร็จสมหวังดังตั้งใจ
สุดแต่ใครได้ก้าวย่างตามทางตน
แต่คนพลาดมิอาจถึงซึ่งฝั่งฝัน
ห้วงจาบัลย์อันหม่นหมองฟ้องใจหม่น
กับเส้นทางยามว่างเปล่าเฝ้าท้อทน
เป็นเหตุผลจนท้อแท้แพ้ชะตา
หลายคนลุกปลุกกำลังด้วยหวังใหม่
ด้วยหัวใจไม่ย่อท้อขอค้นหา
แต่บางคนหม่นหมองช้ำย้ำหลายครา
ย่อยระอาค่ากำลังฝังอ่อนแอ
ทางหม่นหมองของชีวิตเคยผิดพลาด
เรามิอาจวาดหวนทวนกลับแก้
ฉันคนหนึ่งซึ่งพลาดหวังครั้งเปลี่ยนแปร
มันยากแท้แก่ใจไม่กล้ายืน
มีแต่เจ็บเหน็บน้ำตาเมื่อคราล้ม
มีแต่จมถมอดีตกรีดใจฝืน
เจ็บปวดนักยากหักใจในทุกคืน
สะดุ้งตื่นสะอื้นไห้ไร้สิ้นแรง
เพราะเคยผ่านกาลเวลาพาเจ็บปวด
ที่ร้าวรวดปวดใจอยู่ทุกหนแห่ง
แม้บางครั้งหวังผิดพลาดอาจเปลี่ยนแปลง
ค่อยปรุงแต่งให้แรงกล้าอย่าท้อใจ
เป็นกำลังหวังให้สู้กู้ความฝัน
อย่าไหวหวั่นให้มุ่งมั่นเพื่อวันใหม่
เก็บความอดีตที่ขีดพลาดวาดผิดไป
เก็บเอาไว้ให้บทเรียนเตือนใจตน
ฉันขอเป็นกำลังใจที่ไม่รู้
ขอให้สู้ดูอีกครั้งหวังอีกหน
ให้ข้ามผ่านสานถึงฝันกันทุกคน
ลืมท้อทนลุกขึ้นสู้ดูอีกครา
6 พฤษภาคม 2550 10:54 น.
เพชรพรรณราย
ยามที่จนคนเห็นหน้าค่าไม่มี
ยามมั่งมีศรีศักดิ์มักเห็นหัว
ยามร้องไห้ใครปลอบขวัญใจหมองมัว
ยามนี้นี้ตัวหัวเดียวแสนเปลี่ยวใจ
ยามแสนยากลำบากหนอท้อทุกข์เข็ญ
ยามลำเค็ญไม่เห็นค่าราคาได้
ยามเจ็บปวดรวดร้าวซึ้งหวังพึ่งใคร
ยามเป็นไข้ไร้คนเฝ้าเอาใจดู
ค่าชีวิตแสนนิดน้อยพลอยอนาถ
ค่าที่ขาดปราศจากผลทนอดสู
คุณความที่ที่ทำน้อยคอยสร้างอยู่
ค่าคนดูรู้ที่เงินเมินใจจริง
เงินเป็นแสนแม้นมาตรวาสนา
ถึงควรค่าแห่งความดีที่รักยิ่ง
เปรียบคนจนทนทนหมองไหม้ไร้พึ่งพิ่ง
กลับถูกทิ้งสิ่งดีงามข้ามจิตใจ
ค่าความดีชี้ให้เห็นเป็นหลักกล่าว
ในเรื่องราวก้าวชีวิตคิดฝันใฝ่
ค่าของคนใช่เงินบาทที่ขาดไป
แต่คือใจในทุกท่านสานสื่อกัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
หน้าส่วนตัว
1180
