7 พฤษภาคม 2547 23:58 น.
เพชรพรรณราย
ค่ำคืนเหงาเศร้าใจได้คืนหวน
คิดคร่ำครวญรัญจวญใจใฝ่ฝันหา
ห่วงแสนห่วงดวงใจถถึงตรึงอุรา
คิดถึงหน้าอยู่ไม่หายคลายจากใจ
วอนจัทร์เจ้าเฝ้าฝากคำย้ำคิดถึง
บอกให้ซึ้งถึงรักจริงกว่าสิ่งไหน
ฝากคำรักปักษ์ไว้ไม่ร้างไกล
ฝากหัวใจให้ทั้งทรวงดวงใจเรา
บอกสัญญาตรามั่นไม่ผันแปร
จะรักษาแม้ตัวตายวายเป้นเถ้า
ขอรักเดียวไม่เลี้ยวลดปดใจเจ้า
ทุกความเหงาเฝ้าคึดถึงอยู่มิคลาย
ฝากเจ้าเจ้าดูแลนางอย่างห่างไกล
ป้องกันภัยอย่าให้ไกล้ได้ดั่งหมาย
เฝ้ารักษาอย่าให้หมองต้องวายวาย
จนกว่าฉันจะกรายกลับรับขวัญนาง
7 พฤษภาคม 2547 23:12 น.
เพชรพรรณราย
โลกนี้มีสามร้อยหกสิบองศา
จะใช้ตามองรอบไปให้ได้เห็น
ทุกสิ่งสรรที่หันมองจ้องที่เป็น
สิ่งซ่องเร้นที่เป็นไปในมุมมอง
สิ่งรอบข้างต่างกันไปในรูปร่าง
ทุกสอ่งอย่างต่างรูปทรงเราจับต้อง
ดีหรือไม่ใจเห็นได้ให้ตริตรอง
ทุกสิ่งของต้องสัมผัสวัดดวงตา
แต่ว่าโลกแห่งใจใครมองเห็น
มันซ่อนเร้นความคิดจิตปรารถนา
เราจะมองอย่างไรเมื่อไรตา
ให้เห็นว่าดีหรือชั่วในหัวใจ
หากมองโลกเหมือนมองใจไม่รู้แน่
เห็นเพียงแต่ภายนอกบอกไม่ได้
จะมองใจใช้ใจมองตรองข้างใน
มองแล้วคิดพินิจไว้ในปัญญา
ถูกหรือผิดอย่างไรจะได้เห็น
ดั่งที่เป็นเช่นดั่งมองตรองปัญหา
เพราะมองใจต้องใช้ไปในเวลา
จึงจะรู้ว่าความจริงสิ่งข้างใน
7 พฤษภาคม 2547 22:12 น.
เพชรพรรณราย
เหงาสุดเหงาเศร้าสุดทนจนแทบสิ้น
เปลี่ยวชีวินผินบนทางที่สร้างสาน
อยู่เพียงหนึ่งไร้ซึ่งเพื่อนเตือนดวงมาลย์
ผ่านห้วงกาลสานชะตาหาฝันเรา
อยากมีใครสักคนหนี่งพึ่งความคิด
มาช่วยคิดนำชีวิตที่หมองเศร้า
สู่ความสุขปลุกความหวังตั้งลำเนา
คอยบรรเทาความเศร้าสร้อยความน้อยใจ
อยู่ผู้เดี่ยวเปลี่ยวเปล่าเล่าแสนท้อ
สิ่งที่รอต่อความฝันมันหมองไหม้
ทำอย่างไรไปแห่งใดอยู่อย่างไร
มันช่างไร้หนทางต่อก่อทางเดิน
กำลังใจไม่มีแล้วมันแคล้วจาก
ฝันมันพรากจากไปไกลห่างเหิน
ไม่มีทางสร้างฝันใหม่ให้เผชิญ
ทุกคนเมินเหินห่างไปไม่ใยดี
จมกับความผิดผลาดอนาถนัก
อยู่ในปลักแห่งท้อถอยน้อยใจนี่
ไม่อาจลุกปลุกกำลังดั่งเคยดี
รอวันที่ใครช่วยฉุดยุดขึ้นมา
ในวันนี้ชีวีนี้มีแต่ท้อ
เฝ้าตัดพ้อต่อเส้นทางไม่สร่างสา
เมื่อชีวิตผิดซ้ำซ้ำย้ำอุรา
รอเวลากายาสิ้นสู่แผ่นดิน
27 เมษายน 2547 15:28 น.
เพชรพรรณราย
เรามันก็แค่หมาตัวหนึ่งซึ่งต้อยค่า
ไร้ราคาค่าไม่มีศรีมันหมอง
ใครจะสนคนอย่างเราเล่าเพื่อนพ้อง
สุดท้ายต้องนองน้ำตาอุราตรม
ทำใจเถอะเพื่อนยากเรามันต่าง
บุณเราสร้างมาน้อยด้อยสั่งสม
เธอดอกฟ้าเราแค่หมาไม่น่าชม
จะไปสมขมขำนั้นได้อย่างไร
เรามานั่งซดเหล้าให้เมามาย
จะได้หายความทุกข์นี้ที่ใจได้
เจ็บครั้งนี้ชี้บทเรียนเตือนหัวใจ
ว่าอย่าใคร่ใฝ่ดอกฟ้าราคาแพง
........................................................................................................................
ชื่อเพลง/Title : หมาเศร้า
อัลบัม/Album :
ศิลปิน/Artist : แก้ว ลายทอง
--------------------------------------------------------------------------------
เนื้อร้อง
ตั้งวงรินกินเหล้า ถ้าไม่เมาไม่เลิก
ไม่เช็คบิลล์ไม่ไล่ก็ไม่ไปจากร้าน
ทั้งฟูมฟายพูดพล่าม ดูก็น่ารำคาญ
แต่ใครจะรู้บ้างเพื่อนฉัน..มันอกหัก
มันบอกว่าดอกฟ้านั้นทำให้หมาวัดเจ็บ
เก็บเอาไว้ไม่ไหว กูเลยต้องบอกมึง
เรื่องไหนขัดใจหล่อนก็เป็นงอนตะบึง
มันบ่นเพ้อรำพึง..เหมือนคนใกล้บ้า
โอ้ว่าแม่ดอกฟ้า.มาดูสิสิ่งที่เธอทำ
เธอทำให้หมาวัด..มันเพี้ยนจัดจริงๆ
เออว่ะแม่ดอกฟ้า หมาวัดถูกทอดทิ้ง
ทั้งที่ทำทุกสิ่ง..ทุ่มเทถึงที่สุด
บ๋อยมายกเก้าอี้ กระแทกโต๊ะดังเปรี้ยง
เสียงแว่วอยู่ใกล้ๆว่าคนเราเมาหมา
มันก็ยังยกซด..ไม่สนใจโซดา
กินเหล้าแกล้มน้ำตา..ไอ้หมาวัด
มันบอกว่ามันซื่อ แต่ไม่ได้แปลว่าเชื่อง
เรื่องของเรื่องก็คือมันไม่ใช่หมาพรรค์นั้น
ให้เดินตามต้อยๆ..คอยเอาใจทุกงาน
รู้สึกขัดกับสันดาน..เพราะมันรักอิสระ
(*)
ตั้งวงรินกินเหล้าเมาแล้วก็ไม่เลิก
เจ้าของร้านมาไล่ยังไม่อยากไปจากร้าน
หัวใจมันเสียจริตจิตเสียศูนย์แหลกราน
เพื่อนฝูงปวดกบาล..เพราะสงสารหมาวัด
....................................................................................................................
เรามันแค่หมาวัด ดอกฟ้าที่ไหนเขาจะมาสนใจ ทำใจเถอะเพื่อนยาก..
27 เมษายน 2547 15:00 น.
เพชรพรรณราย
สรรพสิ่งใดเล่าจริงสิ่งในโลก
มันวิโยคผันเปลี่ยนหมุนเวียนว่าย
เกิดมาแก่แลก็เจ็บจนต้วตาย
หญิงหรือชายล้วนวายไปในกลกาล
หนึ่งใดเล่าเจ้ามั่นคงยืนยงได้
อยู่แห่งใดไกลเพียงใดไร้สงสาร
ทุกชีวิตลิชิตไว้ในวันวาน
แค่สืบสานสมานไว้ในเผ่าพันธ์
ทรัพย์สมบัติเกียรติอันใดใครครอบครอง
ท้ายก็ต้องเปล่าว่างที่สร้างสรร
แล้วจะโลภละโมบไปทำไมกัน
เมื่อสักวันมันต้องจากพรากเราไป
ในวันนี้มีน้ำใจใครเขาคิด
เพียงชีวิตลิขิตตนพ้นภัยได้
ไม่มีเหลือเจือแผ่แก่ใครใคร
ขออยู่ไปไม่เดือนร้อนก็เป็นพอ
ทุกผู้คนจนรวยศรีมีความต่าง
ใครเล่าวางร่างให้เกิดกำเนิดหนอ
หากแต่เกิดตามบุณกรรมนำเกิดกอ
เฝ้าตัดพ้อต่อชีวิตผิดหรือไร
ที่ผู้เขียนเรียนท่านไปอย่าได้โกรธ
จักขอโทษถ้อยวจีที่พร่ำไว้
เพียงแต่อยากฝากให้เห็นเช่นน้ำใจ
ด้วยอยากให้ได้มองดูผู้อ่อนแอ
หน้าส่วนตัว
1116
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
