22 ตุลาคม 2552 10:50 น.
เพชรพรรณราย
ตั้งแต่ " เพ็ญสิบสองฉันร้องไห้"
ห้วงหัวใจไม่ลืมเศร้าความเหงาหม่น
ผ่านวันคืนยืนละห้อยใจลอยวน
ยากข้ามพ้นวนเวียนอยู่ไม่รู้คลาย
รักวันเพ็ญยังเห็นภาพตราบวันนี้
ยังไม่มีวี่แววคลาดแคล้วหาย
อกที่ช้ำยังจำแม่นแสนเดียวดาย
รักสุดท้ายสายน้ำตายังมาคลอ
มองน้ำไหลไหวเกลียวคลื่นสะอื้นเศร้า
คล้ายวันเก่าเหงาเพิ่งผ่านวานนี้หนอ
ความเจ็บปวดรวดร้าวอยู่ไม่รู้พอ
ความเหงาท้อก่อตัวเพิ่มเติมทุกวัน
ใกล้จะครบทบมาถึงอีกหนึ่งครั้ง
เค้าเริ่มตั้งสั่งหัวใจให้ไหวหวั่น
หวาดหวิวแว่นแผ่วคล้ายสายสัมพันธ์
ขาดสะบั้นมันหลอกหลอกตอกย้ำเตือน
"เพ็ญสิบสอง" น้ำนองอีกต้องหลีกห่าง
ไม่เหยียบย่างข้างฝั่งใดใจเอ่ยเอื้อน
หนีกระทงหลงทางไกลใจสะเทือน
เพื่อกลบเกลื่อนรอยเปื้อนรักยากหักใจ
22 ตุลาคม 2552 10:34 น.
เพชรพรรณราย
ในวันนั้นฉันแทบตายรักวายจาก
เธอมาพรากฝากรักใหม่ใจสลาย
อกมันช้ำระกำหม่นทนเดียวดาย
ร้กห่างหายสายน้ำตามาไหลคลอ
เจ็บทุกวันมันร้าวรวดปวดใจนัก
พิษความรักที่หักพังช่างร้ายหนอ
ยังควงชายหมายเย้ยหยันหมั่นเคลียคลอ
ทำเออออต่อหน้าเพื่อสาใจ
วันและคืนสะอื้นฟ้องร้องว่าเจ็บ
มันหนาวเหน็บเจ็บหนักหนาน้ำตาไหล
พร่ำบ่นเพ้อละเมอหาว่าทำไม
เหตุไฉนไยลวงรักหักใจกัน
หลายวันเศร้าเหงาเจือจางเริ่มห่างหาย
เจ็บเริ่มวายคล้ายชาชินสิ้นไหวหวั่น
ความหมองเศร้าไม่เหงาหงอยค่อยคืนวัน
คล้ายรักนั้นมันจบไปใจเริ่มดี
มาวันหนึ่งซึ่งไม่อาจนึกคาดฝัน
เมื่อเธอนั้นดั้นด้นมาหาฉันนี่
บอกรักร้าวสาวอกหักรักไม่มี
ใจป่นปี้ที่คืนกลับซับน้ำตา
แค่เศษผ้าค่าฉันต่ำจำได้ไหม
เธอทิ้งไปไม่ไยดีไม่มีค่า
แล้ววันนี้ตีค่าใหม่ให้ราคา
กลับมีค่าเวลาเหงาเจ้าปวดใจ
เช็ดน้ำตาผ้าขี้ริ้วคงไม่เหมาะ
ถูกเย้ยเยาะเพราะเปื้อนแก้มแต้มหน้าใส
คิดให้ดีถี่ถ้วนไม่ควรใช้
ของทิ้งไปอย่าหวนคืนฝืนใช้มัน
ฉันวิงวอนตอนนี้เจ็บเหน็บมามาก
แต่ฉันอยากฝากเธอไว้ยามไหวหวั่น
ให้เรียนรู้ดูความช้ำจำจดวัน
ความเศร้านั้นให้มันซึ้งถึงในทรวง
จะได้เห็นชัดเจนแจ้งแฝงทุกสิ่ง
ค่าความจริงเมื่อทิ้งไปไม่หวงห่วง
เมื่อเวลาพาจากยากคืนทวง
สิ่งทั้งปวงย่อมสำคัญ....เมื่อเสียมันไป
เพลงแค่เศษผ้า
ขับร้อง สนุก สิงห์มาตร
อัลบั้ม ร็อคแปดแสน
อ้ายเจ็บแป๋ตายเจ้าฮู้บ่
ในวันเจ้าควงคนหล่อ
มาเดินเคลียคลอต่อหน้าต่อตา
เหยียบใจอ้ายคัก เมื่อเห็นฮักใหม่บังตา
ฉีกอ้ายทิ้มคือจั่งเศษผ้า
เก่าหมดราคาก็โยนทิ้งไป
แล้วสิมาเอาเช็ดน้ำตา
สิ่งของที่มันไร้คา
กลับมีราคาวันเจ้าปวดใจ
สิแม่นอยู่บ่ มันคือสิบ่เป็นไป
ผ้าขี้ริ้วกับแก้มใส ใส
จะมองมุมไหนกะบ่สมกัน
**วาสนา ผ้าอ้ายคืออ้ายกระจอก
เช็ดน้ำตาเจ้าบ่ได้ดอก
คงเกินหน้าที่ของมัน
อ้ายเจ็บพอแล้ว ขอจงเลิกแล้วต่อกัน
ทางใครทางมันสะเด้ออ้ายว่า
เก็บเอาน้ำตาคืนกลับไป
เฮียนฮู้จากการฮ้องไห้
สิได้เข้าใจถ่องแท้กานดา
รสความผิดหวังคงสอนให้น้องฮู้ว่า
สิ้งสิ่งนั้น เป็นของมีค่า
ต่อเมื่อเวาลที่เสียมันไป
ซ้ำ **
9 มิถุนายน 2552 11:49 น.
เพชรพรรณราย
ล้องวงนั่งยังสาดเสื่อเมื่อเย็นย่ำ
หลังจากทำดำนาหนองท้องนาใหญ่
ขอบคุณหลายชายหญิงท่านผ่านน้ำใจ
ก่อนเมือไกลเชิญไว้ถิ่นกินข้าวแลง
น้ำใจงามยามมีเวียกเมื่อเรียกหา
ร่วมกันมาค่าน้ำใจไม่เหี่ยวแห้ง
ขอขอบใจในหยาดเหงื่อเมื่อออกแรง
มาเบิ่งแยงเป็นแฮงให้น้ำใจดี
ยกกระติบหยิบมาตั้งยังพาข้าว
ลุงป้าน้าอ้าวชาวเฮาเจ้าน้องพี่
ปั้นข้าวเหนียวเกี่ยวใส่มือคือไมตรี
เมื่อได้ที่เชิญซีแซบตามสบาย
กับข้าวบ้านอีสานเฮาเอาจากป่า
บ้างในนาหามาสู่หมู่พ้องหลาย
ให้อิ่มหน่ำสำราญผ่านใจกาย
ขอบคุณหลายสายน้ำใจให้กับเฮา
กลับเมือบ้านท่านปลอดภัยให้มีสุข
เหมิดความทุกข์ลุกจากไข้อย่าได้เศร้า
ถ่ามีกิจคิดการใดให้เอิ้นเอา
เฮาสิเข้าเฝ้าช่วยเหลือเจือจุนกัน
ให้ เสมอมั่น...ดังปั้นข้าวเหนียว
ฮักกลมเกลียวบ่เดียวดายชายหญิงกั้น
ถึงสิแล้งแห่งใดในพืชพันธ์
แต่ใจมั่นไม่หวั่นไหวในหมู่เฮา
9 มิถุนายน 2552 11:45 น.
เพชรพรรณราย
หงส์กับกาดอกฟ้ากับหมาวัด
ที่วางจัดวัดค่าไว้ในความต่าง
ใช้แบ่งพรรคหักหาญคนให้พ้นทาง
ใช้แบ่งข้างสร้างขั้นในชั้นชน
เพียงเงินทองของมีค่าพายึดถือ
ความใสซื่อถือรูปกายหมายฉ้อฉล
เกียรติยศปดชื่อคือตัวตน
เหตุและผลคนวัดว่าราคากัน
มีหลายคนไม้พ้นเคราะห์เพราะเหตุนี้
เซ่นชีวีเพื่อกฎกำหนดกั้น
บางคนจมถมทุกข์ท้อต่อชีวัน
ถูกขีดขั้นปั้นปรุงสร้างทางสังคม
องค์พระพุทธวิสุทธ์ศรีวจีถ้อย
ตรัสให้ปล่อยรอยถือมั่นอันสร้างสม
สิ้นวรรณะอคติลิขิตพรหม
จิตอย่าจมถมกิเลศเหตุความลวง
ค่าแห่งสัจวัดด้วยใจใช่แผ่นเปลือก
ไม่กลิ้งเลือกเมือกแห่งชั่วตัวก้าวล่วง
ดำรงทางอย่างองค์พุทธพิสุทธิ์ดวง
ธรรมโชติช่วงในดวงใจใฝ่กรรมดี
หงส์หรือกาดอกฟ้าหมาวัดหนอ
หากดีพอก็มีค่ามีราศี
หากคิดชั่วใจมัวเมาเขลาชีวี
ก็คงหนีไม่พ้นกรรมที่ทำมา
6 มิถุนายน 2552 16:12 น.
เพชรพรรณราย
ตั้งแต่หนาวเมื่อคราวนั้นฉันแพ้พ่าย
ใจก็หมายให้หายเศร้าความเหงาหงอย
พยายามห้ามคิดปิดร่องรอย
ไม่ยอมปล่อยให้พลอยว่างร้างจากงาน
ก็นานแล้วที่แคล้วคลาดพลาดจากรัก
ความอกหักยังปักแน่นแสนสงสาร
ในหัวใจไม่ลืมหนอทรมาน
เหมือนมันผ่านเมื่อวานก่อนนอนปวดใจ
หนาวถึงฝนยังหล่นรินกินน้ำตา
ยังพร่ำหาค่ารักเก่าเหงาหวั่นไหว
ความเจ็บปวดรวดร้าวผ่าวทรวงใน
ใจเป็นไข้ไร้รักษายาไม่มี
เพราะพิษรักปักใจให้เรื้อรัง
ยังเกาะกรังฝังแน่นแผ่นอกนี่
ฝังรากลึกผนึกยังห้องทั้งสี่
ใจจึงมีแต่ชี้ช้ำจำไม่วาย
คงจ่อมจมบ่มพิษติดแน่นหนา
กาลเวลารักษาได้คงไม่หาย
ตราบชีวิตลิขิตอยู่ไม่รู้คลาย
จนสุดท้ายลมหายใจได้สิ้นลง
หน้าส่วนตัว
930
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
