ในวันวานผ่านพ้นจนลืมนับ เสียงคุยกับลมหนาวเปรียบราวฝัน ภาพวารีเมื่อวานยังลืมมัน อนาคตเข้ากีดกันจนฝันหาย หลงเชื่ออยู่วันวานอาจหวนกลับ เพียงเเค่หลับตาเคลื้มย่อมเริ่มได้ ก้อเชื่ออยู่หรอกนะจะไม่สาย วันสุดท้ายของชีวิตย่อมผิดจริง ก้อเชื่ออยู่ความผิดอาจติดตัว หลงเมามัวกับเเสงสีนี่เเหละหญิง เเปลกไหมล่ะเเค่ชายที่หมายพิง กลับทอดทิ้งเดียวดายตายทั้งยืน ก้อเชื่ออยู่ความเศร้าที่เผาจิต ไม่สนิทฝังใจให้เราฝืน หลับเถิดนะเเค่หลับตาจาพ้นฝื้น เเล้วจะตื่นจากภวังค์เเห่งวันวาน
หน้าส่วนตัว
861
