1 สิงหาคม 2547 21:51 น.
เป็ดน้อย โดนลอยแพ
รัก .. อาจไม่ต้องมีเหตุผล
เพราะเหตุผลมันนั้นกินไม่ได้
ความรักก้อเหมือนกันนั้นไง
แต่ทำไมคนถึงชอบรักกัน....
1 สิงหาคม 2547 17:09 น.
เป็ดน้อย โดนลอยแพ
ก้อเพราะว่ารักและเพราะศรัทรา
แต่เทอมาทำให้มันหมดไป
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะชั้นรักมากไป
หรือเพราะเราเข้ากันไม่ได้นั้นเอง
จะรั้งเทอให้อยู่แต่แรงมีแค่นี้
ที่ทำได้ดีตอนนี้คือเจ็บต่อไป
แล้วก้อปล่อยมือยอมเดินจากไป
ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรแล้วกลืนน้ำตา
ลาก่อนความรักและความศรัทรา
จากกันวันนี้มันจะดีกว่า
ลาซะก่อนตอนชั้นไม่มีน้ำตา
แล้วหลั่งเลือดมาแทนน้ำตาที่หมดไป
1 สิงหาคม 2547 16:38 น.
เป็ดน้อย โดนลอยแพ
ก่อนนอนฉันจะลองคิดถึงเทอ
อยากจะเจอคนนี้ที่คิดถึง
ตัวห่างไกลแต่หัวใจคิดคำนึง
ฝากดาวดึงส์ขึ้นฟ้าฝากความนัย...
พูดกะดาวว่าขอฝากความคิดถึง
ใยดาวจึงถามต่อว่าฉะไหน
จึงต้องมาให้ชั้นบอกความในใจ
แทนพูดไปง่ายๆว่ารักเธอ
พอดาวพูดฉันเลยหยุดคิดคำตอบ
ทำไมหรอกเราถึงไม่พูดออกไป
บอกว่ารักง่ายๆมันทำไม
มีในใจพูดออกไปไม่ง่ายเลย
อาจเป็นเพราะฉันกลัวคำว่ารัก
เคยทำฉันเจ๊บช้ำมาหลายหน
เจ็บมากจนแทบตายเจียนจะทน
เกิดเป็นคนรักเขาแล้วช้ำใจ
พอครานี้ฉันมาได้รู้จักเธอ
เรามาเจอกันจังหวะเธอกะฉัน
เธอมีทุกข์ฉันมีสุขไม่เหมือนกัน
ทำให้ฉันดูเหมือนมีค่าไง
ที่ฉันปลอบฉันพูดเพราะฉันแคร์
ที่ฉันแหย่ฉันเย้าเพราะอยากรู้
ว่าจะโกดฉันไหมถ้าแกล้งดู
แต่ที่รู้เธอไม่เคยโกดฉันเลย
และวันหนึ่งวันนั้นได้ผ่านมา
สุขที่มาในเวลานั้นพลั้นหาย
เธอกลับสุขฉันกลับทุกข์ดูกลับกลาย
แปลกที่เธอไม่เคยหายไม่พูดจา
เธอมาปลอบมาให้กำลังใจ
ให้ฉันได้ลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง
ความผูกผันที่มีให้กันและกัน
ยิ่งนานวันมันชักกลายแปรเปลี่ยนไป
มาเป็นเพื่อนสนิทคิดจะคบ
เธอช่วยรบกับความทุกข์จนมันหาย
เหมือนจูงมือแล้วบอกว่าไม่เป็นไร
ฉันจะให้เธอเดินไปใหม่อีกที
แต่ตอนนี้ฉันขอจูงมือเธอ
เคียงข้างเธอเสมอได้ไหมนี่
ฉันจะตอบก้อไม่รู้ว่าไงดี
ได้แต่ขอคิดดูก่อนก้อแวกัน
คบกันไปเป็นเพื่อนในตอนนี้
ไม่อยากเจอเรื่องเดิมพาเจ๊บซ้ำ
ปากพูดไปแต่ในใจนิเสธกัน
จริงๆนั้นฉันชอบเธอเข้าแล้วไง
ฉันนั้นก็ไม่ได้เลิศเลอ
ไม่ได้สวยหรือเก๋หรือเด่นดัง
แต่ที่ฉันมีสิ่งหนึ่งคือใจนั้น
ใจที่ช้ำในกล่องใส่กุญแจ
รู้ทีหลังก็คงเป็นแบบนี้
ตอนที่ฉันฝากดาวบอกว่าคิดถึง
บอกว่ารักและห่วงใยและคะนึง
ฝากคิดถึงคนดีคือเธอไง
ฉันก้อตอบดาวไปเป็นแบบนี้
ก้อแล้วแต่ว่าดาวจะบอกไปหรือไม่
ฉันได้แต่ระบายก้อสุขใจ
ขอเมื่อไรเจ้าจะบอกเธอสักที
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1 สิงหาคม 2547 16:00 น.
เป็ดน้อย โดนลอยแพ
ที่เธอบอกกะฉันว่าหิว
ฉันลองคิดดูไม่รู้จาช่วยยังไง
ก้อทำได้แต่บอกเธอไป
ว่าเธอควรจาไปกินลม
เพราะส่งรักลอยไป
ฝากใจกับสายลม
และยังเจาะจง
ว่าให้ลมพัดไปบ้านเธอ
อย่างนี้เธอจะกินไหม
รักกะใจที่ฝากไปถึง
แบบว่าช่วงนี้คิดคะนึง
มัวคิดถึงคนดีให้อิ่มใจ
หน้าส่วนตัว
900
