27 มิถุนายน 2550 03:30 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
สิ่งบางสิ่งที่ผูกพันกันมานาน
เปรียบวิญญาณแห่งสายใยเชื่อมเอาไว้
แม้นจะเก่าเน่าผุสักปานใด
รักด้วยใจก็มิอาจตัดใจลง
สิ่งบางสิ่งแม้นจะเข้ามาทดแทน
ยากเหลือแสนจักทำให้ใจไหลหลง
หรือจะเก่าแต่มิชอบก็ทิ้งลง
นี่ก็คงเหมือนกันกับรักของเรา
ฉันเป็นเพียงคนที่คั่นรอเวลา
ระหว่างหาตัวจริงแบบอย่างเขา
แกล้งว่ารักแกล้งว่าชอบพอรั้งเอา
เมื่อเจอเขาเราถูกทิ้งอย่างง่ายดาย
คำพูดเธอยังจำแม่นทุกประโยค
ว่าในโลกมีแลกเปลี่ยนไม่ก็ขาย
คนสองคนคบกันได้มักกลับกลาย
เมื่ออีกฝ่ายหมดประโยชน์จะกอบโกย
ฉัน....ก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดา
ที่ควานหาคนเห็นค่ามิใช่โหย
ไม่ต้องการความรักเพื่อกอบโกย
น้ำตาโรยไร้ค่าลงเมื่อเขามา
ของที่เธอไม่รัก By อ๊อฟ
ของบางอย่างที่เธอรัก แม้จะนานสักเพียงไหน
เก่าจนแทบดูไม่ได้ เธอก็ยังชื่นชม
ของที่เธอไม่ได้รัก สักพักเธอคงจะขว้างทิ้ง
ต่างกับสิ่งที่รักจริง เธอกลับทิ้งไม่ลง
เธอยังคงไม่ลืมเขา...เขาที่เธอนั้นฝังใจ
แม้จะนานสักเท่าไร ก็ยังคิดถึงเรื่อยมา
เธอก็คงจะเลือกเขา ถ้าเขาจะกลับมาหา
และฉันก็รู้ว่า ฉันต้องไปอยู่ดี
นึกหรือว่าจะไม่รู้ นึกหรือว่าจะไม่เห็น
รูปเก่า ๆ พร้อมลายเซ็น คนที่เธอมีใจ
ฉันที่อยู่ข้าง ๆ เธอ แค่เป็นเงาข้าง ๆ กาย
แต่ลึก ๆ ของหัวใจ ไม่ได้อยู่ในสายตา
เธอยังคงไม่ลืมเขา เขาที่เธอนั้นฝังใจ
แม้จะนานสักเท่าไร ก็ยังคิดถึงเรื่อยมา
เธอก็คงจะเลือกเขา ถ้าเขาจะกลับมาหา
และฉันก็รู้ว่าฉันต้องไปอยู่ดี
และฉันก็รู้ว่าต้องเสียน้ำตาอยู่แล้ว
ฉั น ไ ม่ ใ ช่ ตั ว จ ริ ง
22 มิถุนายน 2550 01:59 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ปวดเหลือเกินแปลบปร่าอารมณ์ช้ำ
น้ำตาย้ำซับแผลให้เลือนหาย
ประโลมเจ็บบรรเทาปวดให้ผ่อนคลาย
มิกลับกลายเป็นหนองตรอมในทรวง
สะอื้นไห้เท่าไหร่มิรู้หมด
ปากที่จรดพร่ำเพ้อปานบวงสวรง
พรรณนาถึงความช้ำเพราะหัวกลวง
ทำเข่าร่วงติดดินก้นแทบพัง
ครั้งหนึ่งยังไม่พอจะมีสอง
ยิ่งตรึกตรองยิ่งเศร้าในความหลัง
เดินอย่างไรเท้าเตะตู้ดังปัง!!!
นิ้วแทบพังเลือดเกือบเล็ด...โอ้วตัวเรา