28 มกราคม 2550 22:24 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หากว่ารักเฉกเช่นดั่งสายลม
ที่พร่างพรมพริ้วแผ่วให้ความหวัง
พามาซึ่งความสดชื่นฟื้นกำลัง
นี่กระมังลมรักพัดเป็นไป
หากชีวิตเป็นเช่นแผ่นหินผา
ที่แกร่งกล้าต่อสู้ต่อความไข
เผชิญท้าแก้ปัญหาสิ่งใดใด
จนหัวใจจักเจ็บและด้านชา
เมื่อลมรักพัดผ่านภูเขาหิน
ก็ทิ้งสิ้นความแข็งแกร่งแผ่นผา
กลับกลายเป็นภูเขาดินอ่อนนุ่มนา
แต่ลมพาพัดไปไม่หยุดลง
ลมรักพัดลิ่วลับลู่ภูเขาเอ๋ย
เจ้าไม่เคยสมหวังสมประสงค์
เป็นภูเขาที่เดียวดายไร้ลมคง
ไม่ใช่หงษ์ที่อยู่คู่สายลมเย็น
รู้อย่างนี้ใจเจ็บจนด้านชา
เช่นศิลาที่เย็นเยียบไร้ความเห็น
หากชีวิตที่เกิดไม่อาจเป็น
จงอยู่เช่นภูผาอย่างเดียวดาย
แม้เป็นหินแกร่งกล้าเช่นภูผา
ที่เวลาทลายลงน่าใจหาย
เกิดมาแล้วสิ่งใดล้วนมลาย
ก็ขอตายโดเดี่ยวแม้สิ้นลม
22 มกราคม 2550 20:01 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หากน้ำตาทุกหยาดที่ฉันหยด
สามารถลดความเหงาที่เศร้าหมอง
ไร้เขาแล้วยังนั่งน้ำตานอง
ทำไมร้องออกมาไม่เข้าใจ
ในเมื่อเขาไปดีอย่างนี้แล้ว
คงไม่แคล้วมีสุขกับคนใหม่
คนอย่างฉันนั้นไม่มีดีอะไร
มีเพียงใจที่รักเธอและน้ำตา
20 มกราคม 2550 06:54 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หากหัวใจ ของคุณ อยู่ที่อื่น
แกล้งมื่นชื่น บอกรัก พาลขื่นขม
เมื่อใจคุณ ไม่อยู่นี่ ฉันก็ตรม
ละอารมณ์ รักคุณ ไปเถิดไป
อย่ามัวแกล้ง ทำลีลา ว่ายังรัก
ฉันประจักษ์ ความจริงแล้ว ใจอยู่ไหน
แล้วตัวมา อยู่ตรงนี้ ด้วยเหตุใด
ตามหัวใจ ไปเถิด อย่าแกล้งกัน
ปากบอกอย่าง ใจทำอย่าง น่าตลก
น่าจับชก ปากซักที ให้หน้าหัน
รักของฉัน เป็นเครื่องเล่น หรือไงกัน
เจ็บแสบคัน ไปหมด โอ้หัวใจ
แม้ใจฉัน ยังรักคุณ เท่าท้องฟ้า
แพ้คำว่า รักเล่นเล่น จากคนใหม่
แม้เธอนั้น ไม่รับรู้ ช่างปะไร
โปรดเถอะไป ไสหัวออก นอกเส้นทาง
แม้ว่ารัก และคิดถึง เธอมากมาก
แต่จงจาก ไปเถอะ พ่อใจกว้าง
ถึงฉันร้อง ร่ำไห้ และควรญคราง
ทั้งสองปราง นองน้ำตา อย่ามามอง
ถึงจากไป ตอนไหน ค่าเท่ากัน
มีแต่ฉัน ที่เสียใจ และคับข้อง
ถึงอยู่ไป ฉันก็ร้อง น้ำตานอง
เธอเกี่ยวข้อง กับคนนั้น ทั้งกายใจ
โปรดเถอะนะ จงห่างไกล ชีวิตฉัน
อย่าให้มัน เศร้าโศก ต้องร่ำไห้
ฉันเสียใจ ตอนไหน ไม่เป็นไร
เพราะอย่างไร เธอก็ ไปอยู่ดี
20 มกราคม 2550 02:36 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
อัสดง ลงแล้วละ พี่ชายเอ๋ย
อกที่เคย พรั่นพรึง กับลำแสง
กลัวไม่ได้ เห็นอาทิตย์ มาแสดง
เห็นสีแดง ยามเย็นย่ำ ช่างหวั่นใจ
ท้องนภา แดงเพลิง ดั่งเลือดนก
ดั่งวิหค โดนเชือด เขาเถือไถ
เอาโลหิต ทาบทา ท้องฟ้าไง
เห็นแล้วไซร้ สะพรึงจิต คิดหวาดกลัว
แถมเสียงร้อง เหล่านกน้อย ที่ขับขาน
คือสัณญาณ กู่ก้อง หาเมียผัว
จะค่ำแล้ว โปรดกลับรัง มาสู่ครัว
อย่าไปมั่ว เฉไฉ ไม่กลับรัง
แต่เสียงนี้ น้องฟัง ช่างวังเวง
ดั่งเสียงเพลง แห่งน้ำตา ต้องมนต์ขลัง
เสียงขับขาน ร้องเรียกหา มีพลัง
นี้กระมัง ทำให้น้อง นองน้ำตา
บรรยากาศ พาเศร้า และใจหาย
แสงสุดท้าย ของวัน จะลับฟ้า
หากพรุ่งนี้ น้องไม่ตื่น ไม่ลืมตา
ไร้วิญญา แล้วพี่ชาย คิดอย่างไร
ชีวิตคน ยาวสั้น เพียงนึกคิด
หากชีวิต ที่ใช้นั้น มีค่าไหม
มันก็ขึ้น อยู่กับ ใจของใคร
ตัดสินไป ค่าของคน ตามสายตา
แต่ทว่า ค่าชีวิต ของน้องนั้น
คงสิ้นพลัน เมื่อไร้คน มาค่ะขา
ไม่มีพี่ สุดที่รัก คงระอา
ไร้คุณค่า ของชีวิต อยากสิ้นใจ
แต่ตอนนี้ มียอดรัก อยู่ที่นี่
อยู่ตรงนี้ โปรดอย่าหนี น้องไปไหน
น้องคนนี้ ขอเพียง กำลังใจ
สู้วันใหม่ กล้ามองฟ้า อัสดง
เมื่อครั้งหนึ่ง ย้อนไป ในอดีต ยังจารีต บวงสรวง ปวงเทเวศน์ อยู่ร่วมกัน แต่ใช่ ไร้ขอบเขต คนกับเทพ อาศัยอยู่ ที่ของตน คนอยู่บ้าน ตามป่าเขา หรือเมืองใหญ่ แต่เทพไท้ อยู่วิหาร หรือเวหน หรืออยู่ไหน ก็ได้ ตามอารมณ์ ทุกแห่งหน มีเทพปักษ์ รักษาดู หนึ่งในเทพ มีนางหนึ่ง งามเพริศพริ้ง งดงามจริง อาร์เทมิส นามสุดหรู เธอเป็นเทพ แห่งดวงจันทร์ คนเชิดชู เธอเป็นผู้ ขับเคลื่อนคืน แห่งจันทรา นอกจากนั้น ผีมือพราน ใช่ว่าด้อย พรานหมื่นร้อย บูชานาง กันทั่วหล้า นอกจากสวย และยังเก่ง มากราคา ปวงเทวา อยากเชยชิด เป็นคู่ใจ
แต่เนื่องจาก อาจจะเอียน ชีวิตคู่ ที่ได้ดู จากมารดา น่าสงสัย พ่อตัวดี มีเมียร้อย ทำช้ำใจ จึงขอให้ พรมจรรย์ อยู่กับตัว วาจาเทพ เอ่ยออกไป ประกาศิต ไร้เทพคิด ครองคู่ เช่นเมียผัว เพราะในใจ อาร์เทมิส อาจจะกลัว ใจระรัว เจ็บช้ำ เช่นมารดา เหตุการณ์ผ่าน พ้นไป หลายปีล่วง แม่พุ่มพวง เคลื่อนดวงจันทร์ กลางเวหา ราชรถ สีเงินยวง หยุดตรึงตา ใครนั่นหนา ทอดกายา กลางป่าไพร มองรูปหน้า คมสัน สมชายนัก ใจเริ่มชัก เรรวน เข้าไปใกล้ รูปร่างล่ำ กำยำ เกินกว่าใคร เกินห้ามใจ จุมพิตหนึ่ง ก่อนทำงาน
ครั้นจูบแล้ว ก็กลับสู่ ดวงจันทรา ฝ่ายชายหนา ก็ฝันว่า ปาฏิหาริย์ มีสาวงาม มาจุมพิต ถึงกลางลาน ไม่ต้องการ ฝันอื่นแล้ว ช่างดีจริง ตื่นแต่เช้า เพราะฝันดี เกินบรรยาย ไปขยาย ให้เพื่อนฟัง พาขำกลิ้ง เอนดิเมียน เจ้าฝันดี มันก็จริง แต่ว่าหญิง คนไหน พาฝันกัน พอตกเย็น เสร็จจากงาน ที่เลี้ยงแกะ มีคนแน่ะ อยากฝันอีก ฝันแบบนั้น จงนอนที่ เจ้าเคยฝัน อีกสักวัน ถ้าความฝัน เกิดขึ้นอีก จงนอนไป ว่าแล้วล้ม ตัวนอน ทอดกายา แล้วพริ้มตา รอฝันดี พลันหลับใหล ราชรถ สีเงินยวง เห็นแต่ไกล จุมพิตให้ อีกครั้ง ด้วยชอบพอ เป็นอย่างนี้ วนเวียนไป ทุกทุกคืน พาใจชื่น ทั้งสองฝ่าย ใจร้องขอ ไม่เป็นอัน ทำสิ่งใด เพราะเฝ้ารอ ความรักก่อ เกิดใน ใจสองใจ
แต่ความนี้ รู้ถึงหู เทพเซอุส ก็เร่งรุด หาชายหนุ่ม ว่าอยู่ไหน พอรู้เรื่อง ก็รีบเร่ง ไปตัดไฟ จะไม่ให้ เสียสัตย์ ของเทวา ครั้นเจอหน้า เอนอิเมียน หนุ่มรูปหล่อ ซุสชักอ๋อ พ่องามล้ำ เกินคนหนา มิน่าถึง ครองดวงใจ เจ้าจันทรา แต่ก็น่า ขัดใจ ไปพร้อมกัน พอได้พบ ก็พูดพร่ำ ไม่ทำเพลง ก็บรรเลง เนื้อเรื่อง เกินคาดฝัน ว่าความจริง เป็นอย่างไร จงคิดพลัน อายุสั้น หรือจะหลับ กัปชั่วกัณฑ์ เอนดิเมียน ชายหนุ่ม ไม่คิดมาก ใจจมราก กับฝันหวาน เกินใครฝัน ถ้าท่านให้ เลือกนอนหลับ ก็แล้วกัน เพราะว่าฉัน ยังอยากนอน ต่อฝันดี เมื่อเลือกแล้ว ซุสจึงพา ไปบนเขา โฉมเฉลา จะได้นอน หลับตรงนี้ เขาแลตมัส คือที่สาป หลับโดยดี ให้ชีพนี้ จงนอนหลับ ตลอดไป ครั้นความถึง อาร์เทมิส เทวีเทพ สามารถเก็บ อาการ หวั่นไหวได้ เขานอนหลับ ก็ยังดี กว่าตายไป พ่อกลัวใจ ลูกคนนี้ ถลำตัว? ทุกทุกคืน ทุกทุกค่ำ ยังเหมือนเดิม เหมือนดั่งเริ่ม เรื่องเก่าเก่า น่าชวนหัว อาร์เทมิส ปล่อยหัวใจ ไว้ห่างตัว อาจเพราะกลัว ใครทำ เจ็บช้ำใจ แต่กระนั้น ก็เหมือนเดิม ทุกคืนค่ำ จูบย้ำย้ำ ทุกทุกคืน ด้วยหลงใหล จูบทุกคืน ที่จูบนั้น ออกจากใจ เป็นความนัย ด้วยรักแท้ แห่งเทวี
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
5154
