29 พฤศจิกายน 2549 22:22 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
แม้วันนี้ฉันจะโดนเธอผลักให้ล้ม
ให้ฉันจมอยู่ในความโศกเศร้า
แล้วเธอก็เดินไปไม่เหลือเงา...
เหลือเราเศร้าและเหงาเพียงผู้เดียว
ในวันนั้นฉันหมดแรงและอ่อนล้า
แต่ทว่ายังมีฝันเป็นแรงเสริม
แม้วันนี้ฉันจะไม่ได้มีแรงเดิน
ยังไม่เมินความฝันคลานต่อไป
29 พฤศจิกายน 2549 22:16 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
โอ้ใจเอย...เราเจ็บช้ำจากเขามาก่อน....
จากคนที่เคยกอดนอน...คลุกคลีกันเรื่อยมา...
แต่ทำไมหัวใจ....ไม่ยอมเชื่อฟังสักครั้ง....
ไม่ยอมฟังตัวเรา..ยังร่ำร้องหาเขาทำไม....
โอ้..ใจเอ๋ยใจเรา...เป็นของเขาหรือเราแน่...
ใจเขาเอาไปเผื่อแผ่....หัวใจให้ใครหลายคน...
ใจเราให้หมดแล้ว...แต่เขาไม่พอใจ...
จึงไปหาใครๆ...ที่เขามอบให้ได้มากกว่า....
ใจเอ๋ยใจเรา...โปรดฟังเราสักครั้ง....
ถ้าหากคราวนี้gเจ้าไม่ยอมฟัง....
เจ้าจะยิ่งเจ็บนะ....ใจ
เจ้าจงลืมเขา....แม้จะรักมากมายแค่ไหน...
แต่สุดท้ายเขาก็ไป...ไปในในที่เขาต้องการ...
ถึงเจ้าจะเรียกร้อง...แต่เขาก็มองข้าม....
หากเจ้าจะทำตามความต้องการ....
เจ้าจะกลับมาพร้อมความเจ็บปวด....รู้ไหมใจ
29 พฤศจิกายน 2549 00:24 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หนาวเอยช่างหนาวลม
ขอใจห่มให้หายหนาว
ทนหนาวอีกกี่คราว
จะมีข่าวความอุ่นใจ
หนาวเอยช่างหนาวแท้
ไม่รู้แน่อุ่นวันไหน
หนาวรักที่จากไป
ทำให้ใจต้องร้าวราน
หนาวเอยช่างหนาวจริง
ขอแค่สิ่งช่วยเผาผลาญ
น้ำแข็งที่เกาะนาน
เกินประมาณอยู่ในใจ
หนาวเอยช่างหนาวจิต
อยากมีมิตรคอยชิดใกล้
ไว้เป็นความอุ่นใจ
คอยเป็นไฟยามหนาวเอย
25 พฤศจิกายน 2549 14:02 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
พ่อแกะเจ้าเอย....
เราเคยอยู่ร่วมกันแต่เก่าก่อน
เราเคยได้ร่วมเรียงเคียงคู่หมอน
เราเคยสอนความรักให้แก่กัน
แต่วันนี้ทุกอย่างกลับผกผัน
ก่อนอยู่กันใกล้แค่นี้แค่ใจคั่น
แล้ววันนี้เธอจากฉันไปโดยพลัน
เลยไม่ทันจะตั้งตัวเรื่องของเรา
ทั้งทั้งที่ไม่เคยเห็นมีวี่แวว
ก็ไม่แคล้วเธอก็ทำตามอย่างเขา
เธอทำลายความรักของสองเรา
ด้วยพาเขาคนที่สามมาในใจ
เธอแอบฉันไว้ดีจนมิดชิด
ไม่สะกิดความรู้สึกว่ามีใหม่
ว่าเธอนั้นโกหกฉันจนเป็นไฟ
ว่าไม่ไปหาใครอื่นทำแต่งาน
อันว่างานของเธอฉันรู้อยู่
เคยไปดูเคยไปเห็นเป็นแก่นสาร
ยามเธอเหนื่อยฉันก็ช่วยเธอทำงาน
ช่วยกันสานความฝันของสองเรา
แต่หนึ่งปีที่เธอโกหกฉัน
ว่าเธอนั้นไม่เป็นอื่นอย่างใครเขา
แต่เธอก็แอบไปทำอย่างใครเค้า
ไปมัวเมากับผู้หญิงอีกหนึ่งคน
ถ้าบอกเลิกตอนแรกไม่ว่าหรอก
ฉันเคยบอกไม่เข้ากันอย่าได้ทน
เพราะความรักเป็นเรื่องของคนสองคน
หากต้องทนอึดอัดใจอีกฝ่ายย่อมเศร้าใจ
แต่นี่เธอทำกับฉันราวคนโง่
กว่าจะโผล่จากโคลนตมก็เกือบสาย
กว่าจะรู้ว่ารักเรามันมลาย
มันเหือดหายไปกว่าเจ็ดแปดเดือน
23 พฤศจิกายน 2549 00:04 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
คู่กันแล้วไม่แคล้วกันดังท่านว่า
ลิขิตพาพรหมหาคู่มาสู่สม
มิใช่คู่ก็จะพากันอกตรม
ต้องขื่นขมระทมทุกข์ดังเช่นเรา
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
2140
