28 กุมภาพันธ์ 2550 23:51 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หากจำต้อง พลัดพราก ไยเริ่มต้น
ไยมีหน ทางเริ่ม แห่งรักร้าว
ไยจำต้อง มาพบเจอ กับเรื่องราว
ต้องเจอคราว เลิกรา และจากกัน
หากไร้พรหม ลิขิต ให้ได้พบ
ได้มาสบ วาสนา หฤหรรษ์
ไยจึงต้อง เหินห่าง เลิกลากัน
ให้พบกัน ทำไม โชคชะตา
28 กุมภาพันธ์ 2550 02:16 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ยี่สอบแปดกุมภามาบรรจบ
รอบคำรบก่อกำเนิดออกดอกผล
กำเนิดมาเป็นผู้มีตัวตน
ได้ยินยลกานท์กวีศรีนาคร
หนึ่งคนเก่าหายไปไม่พบหน้า
แก้วนิดาคนงามยากจักถอน
สายตาตรึงเสน่ห์เขียนบทขจร
แม่งามงอนหายหน้าอยู่แห่งใด
อีกผู้หนึ่งพี่กีกี้คนน่ารัก
คนรู้จักงานกลอนแสนสดใส
วางบรรจงเรียบเรียงอักษรใจ
เผยแผ่ให้เพื่อนบ้านต่างอ่านดู
คนสุดท้ายน้องใหม่เพิ่งมาถึง
นับเริ่มหนึ่งเมื่อวานกานท์หวานหู
เป็นเรื่องรักเรื่องใคร่กับโฉมตรู
จะจริงไหมใคร่รู้ต้องดูไป
นอกจากนั้นสมาชิกที่เยี่ยมเยือน
ทั้งเพื่อนเพื่อนที่สมัครหรือไม่ไซร้
หากกำเนิดในวันนี้ฝากพรไป
ฝากพรให้เจ้าของวันสุขสันต์นิรันดร์เทิญ
27 กุมภาพันธ์ 2550 15:25 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ล่องลอยลลอยล่องกว้างไกล
หัวใจเลื่อนลอยสุดฟ้า
ตาเหม่อมองไปสุดตา
เกินกว่าไขว่าคว้าครอบครอง
ใจเขาไม่ใช่ใจเรา
อย่าเขลาบังคับใครได้
แม้แต่ใจเรายากไซร้
ทำได้สมหวังดั่งอุรา
ความคิดเลื่อนลอยไกลตา
ยากหาเพื่อนใจเคียงคู่
ยังอยู่เดียวดายอ่อนล้า
ถึงคราหลับลงคนเดียว
25 กุมภาพันธ์ 2550 04:51 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ลมคิมหันต์ พัดแผ่วมา พาใจหาย
เหมันต์คลาย ผ่านพ้น ไปแล้วหนอ
วันเวลา หมุนเปลี่ยนกาล ไม่รีรอ
โอละหนอ วันคืนผ่าน รวดเร็วจริง
จากหนึ่งวัน หนึ่งคืน เลื่อนหนึ่งปี
โลกานี้ เคลื่อนไหว ไม่หยุดนิ่ง
คล้ายดังรัก ที่เคย ได้แอบอิง
สามารถทิ้ง ทุกสิ่ง วิ่งผ่านไป
ไม่เหลือแล้ว เยื่อใย ความสัมพันธ์
เคยสร้างกัน สรรค์สร้างรัก ผูกพันไว้
ฉันสั่งสม เธอทิ้งขว้าง รักออกไป
ในหัวใจ ของเธอ จึงไม่พอ
เมื่อรักเรา ไม่ใช่รัก กันทั้งคู่
จะยื้ออยู่ ทำไม ให้ใจท้อ
จงไปเถิด ไปหาเขา ที่เฝ้ารอ
ฉันแค่ขอ อย่าหลอกกัน ดั่งวันวาน
เมื่อวันผ่าน รักพ้น จนใจแท้
ทำเกือบแย่ ก็เพราะหวัง ว่ารักหวาน
แม้เป็นรัก ที่ได้อยู่ กันมานาน
แต่เธอพาล เปลี่ยนใจ เร็วดังวัน
คิมหันต์ล่วง มาถึง ในครานี้
ฉันยังมี ความหวังใหม่ ให้สุขสันต์
รักตัวเอง รักครอบครัว รักเกลอกัน
จะใช้วัน เท่าที่มี ไปจนตาย
25 กุมภาพันธ์ 2550 03:10 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
"แดดร่มลมแผ่วมานั่งชนแก้วริมคลอง
ไม่มีบรั่นดีสีทอง ก็มีบรั่นดองชุ่มใจ
นักร้องดนตรี กีต้าร์ช้อนชาม จะนำเราไป
สุขาวดีรำไรเลี้ยงดวงฤทัยสหายสุรา"
ลำนำก้องสองหูยามนึกถึง
ยังตราตรึงครั้งหนึ่งไร้เดียงสา
ยังวิ่งเล่นไม่รู้กาลแลเวลา
ใจนำพาความสนุกทุกเช้าเย็น
เมื่อเรียนจบ จำต้อง พรากลากจาก
จากเพื่อนยาก ที่สนิท หายากเข็ญ
เพราะได้เรียน ต่างถิ่น แสนจำเป็น
เมื่อคราวเอ็นท์ เรานั้น ติดคนเดียว
เมื่อเรียนจบ ได้พบเพื่อน หน้าเก่าเก่า
ไม่ลืมเรา คนที่ แสนสุดเซี้ยว
ยังทายทัก นัดพบ ปลื้มนักเชียว
ยังกลมเกลียว เหมือนดั่ง กับวันวาน
วันนี้นัด พบเพื่อนเก่า แสนสนิท
มานั่งชิด ริมน้ำ ทานอาหาร
หมูกระทะ ตั้งป้อม ไม่รอนาน
พร้อมหน้าทาน คุยกัน แสนชื่นใจ
ลมแผ่วแผ่ว ริมน้ำ เจ้าพระยา
ตรงริมท่า พระปิ่นเกล้า แสนสดใส
กินไปพลาง ชื่นชมวิว พร้อมเพื่อนใจ
สุขใดใด เท่าเพื่อนแท้ ย่อมไม่มี
อัสดง ลงลับ เจ้าพระยา
ณ ริมท่า ยังครื้นเครง พร้อมแสงสี
สั่งเบียร์เลี้ยง เพราะเชียร์เบียร์ หน้าตาดี
โถ่ไอ้นี่... นิสัยเดิม ไม่เปลี่ยนแปร
เพื่อนคนเดิม นิสัยเดิม ช่างดีนัก
ไม่แปรพักตร์ คบเพื่อนใหม่ ไม่แยแส
แต่ว่านี่ เพื่อนกลุ่มนี้ ไม่เปลี่ยนแปร
ยังคงแคร์ เหมือนเดิม ดั่งวันวาน
สหายสุรา By มาลีฮวนน่า
ชอบบรรยากาศแห่งการได้ร่ำเมรัย
ร่วมวงกับเพื่อนรู้ใจ จะหาสุขใด ไม่มีเปรียบปราน
เลิศรสบรั่นดี น้ำแข็งโซดา เคล้าอารมณ์พลัน
ก็เปิดประตูสวรรค์ชั้นโสดาบรรณแห่งวันเมาเมา
เพื่อนกินหาง่ายแต่เพื่อนถูกใจนานนานเจอ
อย่างเกรงใจ โถไอ้เกลอ น้ำมีดีกรีซื่อสัตย์ต่อเรา
ดื่มน้ำอำพัน ดื่มฝันอัมพรอ่อนลมชมดาว
เอื่อมเด็ดบางดวงร่วงพราวมาเล้าโลมสมใจทุกคืน
อารมณ์...ในรสของแอลกอฮอล์ โก้วเล้งยังเมาไม่พอ
แม้มรณาเพราะเหล้าหยิบยื่น
ท่านสุนทรภู่ ชิต บุรทัต หยัดยืน
ยาขอบและคนอื่น ๆ ล้วนเป็นตัวยืนเสน่ห์เมรัย
แดดร่มลมแผ่วมานั่งชนแก้วริมคลอง
ไม่มีบรั่นดีสีทอง ก็มีบรั่นดองชุ่มใจ
นักร้องดนตรี กีต้าร์ช้อนชาม จะนำเราไป
สุขาวดีรำไรเลี้ยงดวงฤทัยสหายสุรา...
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1012
