20 มีนาคม 2550 15:31 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
แอบอุ่นอิง อุ่นนี้ มิเหมือนใคร
อกอุ่นไหน ก็มิเปรียบ อบอุ่นนี้
อกอบอุ่น อยู่จน ตราบชีวี
อุ่นอกที่ รักจริง มิแชเชือน
ชั่วชีวา ล้วนมีแต่ ความจริงใจ
อันซื่อใส สุจริต มิมีเหมือน
มอบรักแท้ ที่ตราตรึง มิลืมเลือน
แม้วันเคลื่อน เดือนลับ จักรดารา
ให้ทุกสิ่ง ทั้งทรัพย์ แลร่างกาย
ตั้งแต่สาย สะดือ ยันแขนขา
เงินเล่าเรียน ข้าวที่กิน อีกหยูกยา
และหลังคา คุ้มครอง ปกป้องภัย
ทั้งชีวิต ได้รับมา แสนมากเหลือ
ที่จุนเจือ ลูกน้อย ได้อาศัย
จะทดแทน พระคุณหมด ได้อย่างไร
ชีพนี้ไซร้ ขอพลีให้ แม่คนเดียว
อิ่มอุ่น .... ศ. บุญเลี้ยง
อุ่นใดใดโลกนี้ไม่มีเทียบเทียม
อุ่นอกอ้อมแขน อ้อมกอดแม่ตระกอง
รักเจ้าจึงปลูก รักลูกแม่ย่อมห่วงใย
ไม่อยากจากไปไกล แม้เพียงครึ่งวัน
ให้กายเราใกล้กัน ให้ดวงตาใกล้ตา
ให้ดวงใจเราสองเชื่อมโยงผูกพัน
อิ่มใดใด โลกนี้มีเทียบเทียม
อิ่มอกอิ่มใจ อิ่มรักลูกหลับนอน
น้ำนมจากอก อาหารของความอาทร
แม่พร่ำเตือน พร่ำสอน สอนสั่ง
ให้เจ้าเป็นเด็กดี ให้เจ้ามีพลัง
ให้เจ้าเป็น ความหวังของแม่ต่อไป
ใช่เพียงอิ่มท้อง
ที่โลกร่ำร้อง เพราะต้องการไออุ่น
อุ่นไอรัก อุ่นละมุน
ขอน้ำนมอุ่น จากอกให้ลูกดื่มกิน
19 มีนาคม 2550 07:25 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
เธอนะเธอ เข้ามา วิ่งในหัว
ไม่รู้ตัว หรือว่า ฉันหวั่นไหว
วิ่งอยู่ได้ ไม่เหนื่อยบ้าง หรืออย่างไร
วิ่งวนไป วนมา คิดถึงจัง
จะกวาดบ้าน ถูบ้าน หรือปัดฝุ่น
หน้าเธอวุ่น เวียนแวะ คล้ายของขลัง
ที่เสกมา โดนซ้ำซ้ำ อย่างจังงัง
กะละมัง มองไป ยังเป็นเธอ
คิดถึงนะ แต่ไม่อยาก จะโทรหรอก
มิแกล้งหยอก หยอดรักแล้ว แกล้งให้เพ้อ
รักของฉัน ยังคงมอบ มิเผลอเรอ
คิดถึงเธอ ทุกเวลา ทุกนาที
แต่ฉันว่า เอาเวลา ที่จะโทร
เด็ดดอกโหน ทำแกง หรือเล่นผี
จูงคนแก่ ข้ามถนน ก็เข้าที
เวลานี้ ไปทำดี ได้มากมาย
อีกทั้งนั้น มันเปลืองค่า โทรศัพท์
ที่แม่รับ จ่ายแทน เปลืองตังค์หลาย
อยากช่วยแม่ ประหยัด นะคุณชาย
คุยให้หาย คิดถึง เมื่อเจอกัน(นะจ๊ะ..จุ๊บๆๆ)
เพลง แฮปปี้ โทรพอดี พอดี by DTAC
ที่รัก..เธออยู่ที่ไหน เธอทำอะไรอยู่นะ
อยากให้เธอรู้ฉันคิดถึงเธออยู่นะ
แต่ฉันไม่โทรบ่อย ที่ฉันไม่โทรบ่อย
(ก็) เก็บไว้คิดถึงกัน...I miss you..
โทษนะ..ไม่หายไปไหน ไม่เคยเปลี่ยนใจหรอกนะ
ก็ยังคิดถึง และยังอยากคุยอยู่นะ อ๊ะ อาว
แต่ฉันไม่โทรบ่อย ที่ฉันไม่โทรบ่อย
(ก็) เก็บไว้ค่อยคุยกัน...Oh baby
เราเอาเวลา..ไปทำอะไร..ดีๆนะ
จะโทรทำไม ให้มากให้มาย มันเปลืองนะ
ไว้เจอเมื่อไหร่ อยากคุยเท่าไหร่..ไม่ว่ากัน...Oh yeah
17 มีนาคม 2550 06:38 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
อุษาซา สว่างจ้า นภาแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว แว่วเสียง แต่หนไหน
น้ำค้างพรม แช่มชื่น จากหมู่ไพร
ดาราไกล ไปลับ หลับนิทรา
ส่วนจันทร มอบงาน แก่สหาย
ตะวันฉาย แสงทอง บนพื้นหล้า
บรรดาชีพ เริ่มร่ำ บรรเลงพา
ทำชีวา ให้ดำเนิน ควรที่เป็น
17 มีนาคม 2550 05:03 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
มองแหวนเก่า กลมเกลี้ยง แห่งความหลัง
ใจประดัง รุ่มเร้า หวลไห้ถึง
คิดถึงเธอ สุดที่รัก จิตตราตรึง
ใจคะนึง ถึงเธอ อยู่มิคลาย
เจอกันโดย วาสนา พาให้พบ
ได้บรรจบ คบกันเพราะ ต้องร่วมสาย
กิจกรรม ที่ชักนำ คนเดียวดาย
เจอสหาย และสาวงาม คู่ชิดใจ
เราเป็นแค่ รุ่นน้อง และเจ้าบ้าน
ตระเตรียมการ ต้อนรับด้วย หน้าที่ไกด์
ได้ดูแล นางรำ จากเมืองไกล
จึงมาได้ ใกล้ชิด กับคนดี
ยามเธอซ้อม ร่ายรำ กรีดกรายท่า
ดั่งเทวา มาประทับ ณ เธอนี่
ผิวผ่องแผ้ว ขาวอมเหลือง ทั่วอินทรีย์
อีกมณี ที่ขับเด่น กลางลานรำ
ยามโยกย้าย เยื้องย่าง ตามจังหวะ
ผมเรี่ยระ แถวใบหน้า ดูคมขำ
ทั้งสองนัย หวามหวาน ชวนจดจำ
อีกถ้อยคำ ที่เปล่ง คล้ายดนตรี
ได้ใกล้ชิด กับเธอ เพราะแรงบุญ
ที่ช่วยหนุน ให้ได้พบ กันครั้งนี้
ได้มีช่วง เวลา ที่ดีดี
ให้ฤดี มีคน ที่ควรจำ
แล้วถึงวัน สุดท้าย ที่ลาจาก
วันต้องพราก จากรัก แม่งามขำ
ก่อนจากลา ยืนมอง เธอฟ้อนรำ
เพื่อจดจำ ความรักที่ พลัดพรากไป
ท่วงทำนอง อ้อยอิ่ง ช่างหวานหู
ยอดพธู วันนี้งาม กว่าวันไหน
ชุดนางรำ สีทอง ผ่องอำไพ
ขับนวลใย ให้งาม กว่าดารา
ผมสีดำ มุ่นมวย แล้วปล่อยปลาย
ยาวสยาย พรายพริ้ว ลิ่วเกศา
ปักไม้ไหว สีทอง แลจุฑา
ยิ่งขับหน้า ให้งดงาม เกินนางใด
ยามลีลาศ พร้อมลำนำ ตามลีลา
เกินสรรหา คำใด เอื้อนเอ่ยได้
อาจเป็นเพราะ ยามนี้ ไปมีใจ
เลยทำให้ เธองดงาม กว่าใครใคร
และถึงครา เวลา ต้องพรากจาก
แม้ฝังราก ความรัก ห้ามหวลไห้
คำสุดท้าย ที่เธอมอบ ตอกในใจ
รักทางไกล ต้องทนทุกข์ ขอตัดลา
อันสิ่งของ อยากจะมอบ ไว้แทนจิต
ให้หวลคิด ถึงความรัก แน่นอกหนา
แม้วันนี้ จำต้องพราก และจากลา
ขอชะตา พาให้ สุขสมใจ
ในวันนี้ นั่งมองของ ที่เธอมอบ
พร้อมกับปลอบ ใจตน อย่าหวลไห้
เธอไปแล้ว เหลือเพียงแต่ แหวนแทนใจ
เธออยู่ไหน มิเคยได้ ยินข่าวคราว
15 มีนาคม 2550 06:49 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ฉันก็แค่ ปุถุชน คนธรรมดา
ไม่อาจพา เธอไป สู่ฝั่งฝัน
ไม่มีเงิน ไม่มีทอง ของกำนัล
ของพรรค์นั้น ฉันก็ยาก เธอรู้ดี
ในตอนนี้ ฉันมีเพียง แค่สองมือ
ที่ยึดถือ รักมั่น และศักดิ์ศรี
ขอเพียงเธอ เอื้อยเอ่ย ถ้อยวจี
ฉันยอมพลี เลือดเนื้อ ทั้งกายใจ
ทั้งสองมือ หนึ่งใจภักดิ์ มีให้เธอ
มิให้เก้อ รอคอย ด้วยหวั่นไหว
ลงมือทำ ปรนนิบัติ เพื่อเธอไง
แค่หวังให้ เธอตอบรัก ฉันกลับมา
แม้มือด้าน หยาบกระด้าง ผิดคุณหนู
เธอก็รู้ ว่ามือหยาบ ทั้งเริ่มหนา
มีไว้เพื่อ ปรนนิบัติ ภัสดา
อีกนำพา เธอสู่ จุดมุ่งหมาย
ทุกทุกสิ่ง ที่ฉันละ ก็เพื่อเธอ
กลายเป็นเพ้อ อยู่คนเดียว เธอกลับหาย
เธอไปเฝ้า แม่คุณหนู อยู่มิวาย
รักสลาย กลายเป็น เงินต่อเงิน
ฉันรู้แล้ว ว่ารัก ของบางคน
ช่างมืดหม่น เหมือนฉันที่ ระหกเหิร
เดินทางมา ไกลมาก ไกลเหลือเกิน
แล้วโดนเมิน เพียงพราะฉัน มีแต่ตัว
ซึ้งแล้วหนอ น้ำใจ ของคนเรา
ที่นำเอา ความรัก มาเล่นหัว
ไร้เงินตรา ไร้อำนาจ ให้เมามัว
ชายใจชั่ว เปลี่ยนที่เกาะ เหมือนแมงดา
ป.ล. คิดถึง..ทุกคน (สาวๆเท่านั้น) จุ๊บๆ
หน้าส่วนตัว
1123
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
