24 พฤษภาคม 2550 14:55 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
โอ....วะ...โอ....โอ..โอ..โอ.....วะโอ ...โอ
ตะวันโตลอยเด่นกลางฟากฟ้า
เมฆน้อยน้อยล่องลอยเวียนไปมา
ฟังนกกาทักทายหมู่กู่ร้องกัน
นอนพุงอืดหลังยาวอยู่กับบ้าน
จนหลังด้านตัวกลมเหมือนหมูหัน
ถ้าคาบผลแอ๊ปเปิ้ลเนี่ยะละมัน
เป็นอย่างงั้นจริงจริงให้ดิ้นตาย
เลยเที่ยงแล้วท้องกิ่วหิวจริงโว้ย
อยากจะโซ้ยผัดหมี่สี่สหาย
ซาลาเปาแกงจืดผัดหอยลาย
แกงจับฉ่ายหมูปิ้งอีกกุนเชียง
ข้าวผัดแหนมผัดกะเพราไข่เยี่ยวม้า
ผัดคะน้าหมูกรอบแล้วก็เมี่ยง
ขนมจีนปักษ์ใต้กับเครื่องเคียง
แกงพะเนียงไข่ลูกเขยก็น่าทาน
ว่าแล้วก็เปิดตู้เย็นหาของกิน
หวังดับสิ้นไม่มีเหลือแล้วอาหาร
หันหลังกลับต้มน้ำพลางเลียจาน
รอรับทานมาม่าช้ำชอกใจ
23 พฤษภาคม 2550 01:45 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
เศษทิวาราตรีละอองจันทร์
เศษคิมหันต์ผสมบ่มกับพฤกษา
เศษวสันต์โรยกลิ่นผสุธา
เศษดาราเหมันต์เคล้าวาโย
มาคลุกเคล้าเหล้าลงมธุรส
เผื่อพิษลดเพราะพิษรักมันอักโข
เศษรอยรักมันกินใจเป็นช่องโต
ซมซานโซเซซกเพราะอกชาย
หลังจากรวมเครื่องเคราเคล้ากันทั่ว
เอาใจกลั้วทาบรรจงบอบช้ำหาย
อันสูตรนี้จะช้าเร็วตามแต่ราย
จะเลือนหายด้วยสูตรยา"กาลเวลา"
23 พฤษภาคม 2550 01:28 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
กาลเวลาผ่านไปใจยิ่งเหงา
ยังคงเฝ้าคิดถึงวันหวานหวาม
รตีรสละมุนใจเพียงเอ่ยนาม
เพียงคำถามในครั้งหนึ่งเคยรักกัน
ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปเท่าใดแล้ว
ที่พี่แก้วเคยเอื้อนเอ่ยคำรักนั่น
ช่างลางเลือนดั่งแสงไฟกลางตะวัน
ตอนที่จันทร์ยังไม่ขึ้นสู่นภา
คงเหลือไว้เพียงซากความอาดูร
ความสิ้นสูญแห่งรักอันล้ำค่า
และเหลือไว้เพียงฝันนิมิตรา
ว่าพี่ยาเคยครองคู่สู่สมใจ
กาลเวลาผ่านไปใจยิ่งเหงา
ยังคงเฝ้าลำรึกอยู่ไม่ไปไหน
มีรักเดียวรักที่พี่ปักลงไป
แม้นพี่ถอนให้ใครยังคงรอย
22 พฤษภาคม 2550 00:35 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
เคยถามนะ ถามหัวใจ หลากหลายครั้ง
ที่ต้องนั่ง เดียวดาย อยู่อย่างนี้
เพราะอะไร เธอและฉัน อยู่กันดี
จากรักที่ มิเปลี่ยนแปลง กลับจืดจาง
ก่อนเคยคู่ ดูรัก ไม่หักหาย
ก่อนเคยหมาย ร่วมแรงฝัน อยู่เคียงข้าง
ก่อนเคยแล ป่วยไข้ ร้องครวญคราง
ก่อนหนทาง ร่วมใจ ต้องแยกกัน
พอเธอเจอ หญิงใหม่ มายวนยั่ว
เธอเมามัว เล่นตามเกม อย่างหุนหัน
ลืมผู้หญิง ที่เคยรัก เคยเคียงกัน
ลืมสัมพันธ์ คำว่ารัก กลับหายไป
ในวันหนึ่ง ฉันพอรู้ คำตอบนั้น
มีภาพฉัน และภาพเธอ แปลกใจไหม
ภาพยนต์ เขาสรรสร้าง "เป็นเอก"ไง
หนังเรื่องใหม่ "พลอย"ตัวอย่าง ทำฉันปลง
เรื่องดำเนิน คล้ายกัน กับชีวิต
อาจจะผิด ที่เขาแต่ง และแค่หลง
ต่างกับเรา ยังมิได้ ร่วมโรงลง
และก็คง มิร่วมฝัน กันต่อไป
คำคำหนึ่ง ของ"พลอย" ทำสะกิด
ตัวเอกคิด ทำผิดเมีย บอกได้ไหม
ตัวเอกตอบ ก็ไม่รู้ เพราะอะไร
อาจหมดใจ เพราะรักหมด อายุลง
ฉันรู้แล้ว อาจจะเพราะ คิดแบบนี้
ถึงไปมี รักแปลกใหม่ ให้ลุ่มหลง
เปลี่ยนผู้หญิง เปลี่ยนรสชาติ ตามจำนงค์
ลอยกระทง หัวใจรัก ของฉันไป
22 พฤษภาคม 2550 00:08 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ผสุธา สรรค์สร้าง สรรพสิ่ง
ให้อุ่นอิง แผ่นภพ สบอาศัย
มีกำบัง ถ้ำโขด หลบโพยภัย
ละโหยไห้ หิวกระหาย จากพืชพันธุ์
คือรากฐาน แห่งพลัง อันสะสม
แสนอุดม ค่าล้ำ หฤหรรษ์
เอนกคุณ มอบคุณค่า แก่ชีวัน
ค่าอนันต์ เกินกว่า จะทดแทน
อีกวารี ที่หล่อเลี้ยง ทั้งโลกา
ช่วยนำพา ความชุ่มชื้น สดชื่นแสน
เลี้ยงชีพสัตว์ มนุษย์พืช ทั่วเมืองแมน
ไม่เกี่ยงแดน ชาติรึศาสน์ ความรวยจน
ธรรมชาติเปรียบประดุจเป็นดั่งแม่
ที่ช่วยแก้ช่วยไขความสับสน
บรรดาลให้ยาอาหารประทังตน
กระทั่งจนจวบทุกวันโดนเบียดเบียน
ไม้ถูกตัดสัตว์ถูกล่าคร่าชีวิต
โดยมิคิดจะหลงเหลือผลาญจนเหี้ยน
ทั้งพรรณไม้สัตว์เล็กใหญ่ปราบจนเตียน
มิเหลือเสี้ยนทิ้งแค่เพียงดืนแห้งกรัง
อีกทั้งน้ำถูกกระทำให้ช้ำชอก
ดั่งถูกกรอกพิษร้ายมิเหลือหวัง
ลำธารเน่าทะเลเปลี่ยนสัตว์ทิ้งรัง
เหลือเพียงฝั่งเลนคราบพิษปฏิกูล
โอ้มนุษย์นี่หรือประเสริฐสัตว์
ต่างเที่ยวผลัดผลาญเผาจนสิ้นสูญ
มิเคยคิดถนอมคุณผู้เกื้อกูล
ปล่อยให้มูลความคิดปลิดชีวา
แม่คงคามารตรีเทวีสิญจน์
อีกแม่ดินธรณีศรีแดหวา
แลแม่ข้าวโพสพเทพพฤกพนา
อีกเทวามากมายคงหน่ายชน
อีกไม่นานหากปวงเทพมิมักชอบ
ด้วยคำตอบจากโทษทัณฑ์หลากหลายหน
ทั้งคลื่นยักษ์สัตว์ล้มตายพรากจากคน
ริดชีพชนด้วยแรงแค้นจากเทพา
.............................................
.............................................
............................................
............................................
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1352
