5 ธันวาคม 2550 23:45 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ไม่ขอเป็นบุคคลมีสิทธิ์เลือก
รู้แค่เปลือกฉันก็สู้เขาไม่ได้
ฉันรู้ตัวว่ามีเพียงแค่หัวใจ
ฉะนั้นไซร้....ขอเลือกจากตามใจเธอ
แม้นว่าฉันจะรักเธอมากเพียงไหน
แต่เมื่อใจเธอแปรเปลี่ยนคนเฝ้าเพ้อ
ทิ้งคำพูดทิ้งสัญญาฉันและเธอ
หลงละเมอกับคนนั้นฉันยอมไป
รู้สึกจะสั้นๆห้วนๆ มาปรุงปรับกันได้นะจ๊ะ
คิดถึงทุกคนเลย
5 ธันวาคม 2550 23:42 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
เมื่อลมหนาวพาพัดมาให้หวั่นไหว
จิตโหยไห้กับอารมณ์ที่เหน็บหนาว
ที่อ้างว้างไร้คู่เคียงร่วมเรื่องราว
แค่ใจเปล่ามิมีสิ่งจะเติมเต็ม
กายว่าหนาวสั่นสะท้านทั่วทั้งร่าง
แต่ใจบางยังหนาวสั่นอเกษมต์
อยากมีใครสักคนให้ปรีเปรมดิ์
ให้อิ่มเอมกับชีวิตที่เงียบงัน
ข้าขอวอนสิ่งศักดิ์สิทธ์ทรงฤทธรา
โปรดนำมาใครสักคนให้แลหัน
ใครสักคนเกิดมาเพื่อกันและกัน
ไม่มีวันจะทอดทิ้งยามโรยรา
แค่คนเดียวที่ข้าวอนต่อองค์ท่าน
ให้ข้าผ่านความอ้างว้างที่พอกหนา
ให้จิตใจได้สดชื่นขึ้นอีกครา
ก่อนลมพาลมหายใจข้าสิ้นไป
24 กันยายน 2550 17:08 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
อยู่ท่ามกลางสายฝยอันเหน็บหนาว
นี่กี่คราวแล้วนะนี่กี่หน
มรสุมรุมเร้าจับจิตจน
สั่นสับสนหนทางที่จะไป
ทุกหยาดหยดกระหน่ำซ้ำผสานลม
ยิ่งขื่นขมกายระริกแทบไม่ไหว
สั่นสะท้านคล้ายน้ำแข็งลึกเข้าไป
อยู่ข้างในความคิดและตัวตน
หนาวเหน็บเหนื่อยจักเจ็บเกินกรีดร้อง
มีรอยร่องของชีวิตที่แห่งหน
ที่ต้องรู้ต้องเผชิญต้องอดทน
เหลือเพียงหม่นคราบน้ำตาที่หลั่งริน
ท้อเหลือเกินกับการต้องสู้ฝน
เกิดเป็นคนมิได้มีใจเป็นหิน
เจอเรื่องทุกข์คละความเศร้ามิอาจชิน
วิญญาญ์บินโบยโบกยามอัปรา
หากว่ามีเรือนใจให้พิงพัก
ใจคงหนักแน่นแกร่งกว่าภูผา
แต่เรือนใจนี้ล่มมานานมา
เลยต้องล้าแรงโรยกลางลมวน
18 กันยายน 2550 22:32 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ก็แค่คนไร้ค่า
แค่ปรายตาอาจหมองมัว
เอาใจไว้ไกลตัว
แม้ว่ากายอยู่ใกล้กัน
วันนี้หรือวันไหน
สัมพันธ์ใจมิอาจสั้น
ยิ่งไกลกัปชั่วกัลป์
ไร้วีวันจะครอบครอง
มิมีทางอันใด
ทำให้ใจตอบสนอง
แค่เพื่อนมิอาจจอง
อย่างมากปองคนเคยเจอ
เนิ่นนานเนาแนบนิตย์
ใจเธอปิดมิเผยอ
ปิดกั้นฉันและเธอ
เจ็บจนเบลอเกินรับทน
ขอจบ ณ ตรงนี้
ณ ตรงที่ใจสับสน
มิอยากได้ยิยและยล
เจอหน้าคนเคยรำพัน
10 กันยายน 2550 20:50 น.
เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ลมหวีดหวิวปลิวปลิดใจให้ไกลห่าง
เมื่อขาดร่างคอยคิดสนิทแนบ
ก่อนเคยเคียงเคล้าคลอเคยอิงแอบ
ทิ้งรอยแสบแปลบปร่าซ่านฤทัย
จากวันนี้เราก็ไกลกันเกินเอื้อม
เหลือความเอือมระอาหน้าแลหมั่นไส้
หยามน้ำหน้าด่าทอทิ้งระทมใจ
เมื่อมีใหม่ใจหมดค่าปร่าขวัญจริง
ทำไมหนอผู้ชายมีสิทธิ์เลือก
คบเพียงเปลือกเลือกคบอยู่เบื่อก็ทิ้ง
มีรักเดียวยังไม่พอดังกับปลิง
กระโจนกลิ้งแอบดูดเลือดตามรายทาง
คนที่หนึ่งคนที่สองมิยอมหยุด
จุดสิ้นสุดอยู่ไหนนะ ณ ปลายหาง
จุดสุดท้ายแห่งชีวิตที่เบาบาง
รึไร้ทางมีเพียงหนึ่งประหวั่นใจ
........................................................
..........................................................
.........................................................
........................................................
Lovers
3 คน เลิฟเปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1141
