30 พฤษภาคม 2554 23:07 น.
เปลวเพลิง
บทกลอนนี้เขียนโดย อุชเชนี เป็นบทกลอนที่ค่อนข้างเก่าพอสมควร
เป็นกลอนบทหนึ่งที่อ่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจเวลาท้อแท้หรือเหนื่อยกับการทำสิ่งต่างๆได้ดีมาก ผมจึงอยากมอบกลอนบทนี้เพื่อเป็นกำลังใจให้แก่ทุกๆคนครับ
เพื่อนรัก
หนาวหนักเหนื่อยเหน็บเจ็บหรือ
หลับเถิดลมร้ายรายระบือ
หวีดหวือเวียนใจใกล้แล้ว
ขลุ่ยครวญหวนโหยโรยล่อง
ทั่วท้องทุ่งธารลานแก้ว
หลับเถิดดาวรุ่งพุ่งแพร้ว
วาดแววหวังวับจับฟ้า
โลกนี้แสนคับอับเฉา
มือเจ้าวางบนมือข้า
พอแล้วหลับเถิดแก้วตา
มิช้าฟ้าสางรางรอง
สาดแสงแรงรักหลักโลก
คลายโศกทุกข์เศร้าเราสอง
หลับเถิดรักเจ้าราวทอง
ผาดผ่องใจจนล้นมี
แดนดินถิ่นดำคล้ำมืด
ชาชืดเฉาใจใคร่หนี
หลับเถิดรักกล้าข้านี้
จักคลี่แสงคลุมคุ้มกัน
ความหวังฝังไว้ในดาว
ในหาวห้วยไม้ไพรสัณฑ์
หลับเถิดกว่าแสงตะวัน
ฉายฉันแฉกฟ้าร่าเริง
15 พฤษภาคม 2554 13:45 น.
เปลวเพลิง
ดอกไม้ฤดูร้อน
เจ้าบานต้อนรับฤดูอยู่แต่ไหน
สายลมร้อนโชยฟ้าเมื่อคราใด
ดอกไม้ไหวบานเด่นมิเร้นเงา
มาแต่งแต้มสีสันให้โลกสวย
จะมัวขวยเขินไปกระไรเล่า
กลีบอ่อนโยนพรายพร่างและบางเบา
จักทนแดดแผดเผานานเท่านาน
อาจไร้สายฝนโปรยมาโรยหล้า
กลีบผกาจักท้าร้อนจนอ่อนหวาน
ยืนต้นท้าทุกข์ท้อทรมาน
ดั่งปราการดอกไม้ในแผ่นดิน
เจ้าบอบบางเสียยิ่งกว่าหญิงสาว
ทั้งเข้มแข็งแกร่งกร้าวราวผาหิน
ทุกอณูกลีบสีคือชีวิน
อันหลั่งรินแรงใจไม่เว้นวาย
ให้ดอกไม้ฤดูร้อนซึ่งอ่อนหวาน
ชูช่อก้านรับตะวันอันเฉิดฉาย
คงคุณค่าสีสันพรรณราย
เป็นเลื่อมลายแพรรุ้งอันเรืองรอง
เจ้าบานอยู่ในใจใครทุกผู้
และคงอยู่ด้วยหวังอันผุดผ่อง
เพื่อเฝ้ารอวันที่ฟ้าสีทอง
หลังละอองหยาดฝนหล่นพรั่งพรู
และจะประจักษ์ตาว่าดอกไม้
อาจถูกแดดแผดไหม้แต่คงอยู่
เป็นความงามความกล้าแกร่งแห่งฤดู
ประดับทั่วพื้นภูของหัวใจ
ดอกไม้ฤดูร้อนแสนอ่อนหวาน
ยังผลิบานและผลิหวังพลังไข
โปรยกลีบบางสร้างฝันอันอำไพ
แด่เธอผู้ซึ่งไม่เคยยอมแพ้
ปล.ห่างหายไปสามเดือน ช่วงปิดเทอมกลับบ้านเลยไม่ได้โพสต์
วันนี้มีโอกาสเลยมาโพสต์เยี่ยมเยียนทุกๆท่านนะครับ
หวังว่าทุกคนคงสบายดีนะครับ เอาดอกไม้ฤดุร้อนมาฝาก
ให้ทุกๆท่านชมครับ
Calendar
Lovers
10 คน เลิฟเปลวเพลิง
หน้าส่วนตัว
2460
