พื้นที่ไร้สาระ

เปลวเพลิง

ขอเวลานั่งเงียบเงียบสักครู่หนึ่ง	
จ่อมลงถึงโลกใหม่ไร้แก่นสาร
ปิดกั้นจากสาระทุกประการ		
ปล่อยอารมณ์เดินผ่านกาลเวลา
		
ขว้างเหตุผลออกห่างจากตรงนี้		
ประจงจิบเสรีอันล้ำค่า
เราแบกทุกข์จนท้อทรมา		
จึงต้องวางบางคราเราล้ารอน
		
ท่องแดนที่ไม่มีสาระสิ้น			
ปลาจะบิน  นกจะว่าย  ไม่เหมือนก่อน
สูรย์จันทร์จะกลับวงโคจร		
หนาวจะร้อน  เย็นจะเร่า  เบาจะหนัก
		
หยุดคำถาม ทำไม? และ อย่างไร?	
เมื่อความคิดถามไถ่คนรู้จัก
ร่วนหัวเราะด้วยหัวใจแม้ไร้รัก		
ปลดตัวตนจากหลักพันธนา
		
มาจับมือเจ้าหญิงงามยิ่งยวด		
ส่งยิ้มอวดอัศวินพิทักษา
พูดคุยกับผู้เฒ่าจ้าวมนตรา			
ในนิทานปรัมปราก่อนเข้านอน
		
ขอพื้นที่ให้เป็นเด็กสักเล็กน้อย		
พอพักสักหน่อยเมื่อแรงอ่อน
โลกความจริงกำหนดทุกบทตอน		
จึงปลีกซ่อนมาหลบซบสายใจ
		
เราเติบโตเรียนรู้อยู่ทุกสิ่ง			
วนและวิ่งคืนวันจนหวั่นไหว
หลากเหตุหลายผลปนเปไป		
จนยากที่จะให้เข้าใจมัน
		
ขอพื้นที่เพียงใคร่ไร้สาระ		
ที่บทเพลงหิมะบรรโลมขวัญ	
ที่จะยินพิณทิพย์ของคนธรรพ์		
ที่จะกลั่นปรารถนากล่อมอารมณ์


ปล.บางครั้งรู้สึกอยากทำอะไรแบบไร้เหตุผลบ้างนะครับ
การมีสาระบางทีมันก็ทำให้เหนื่อย  ไร้สาระเสียบ้างผมว่าก็ดีเหมือนกันนะครับ