6 กันยายน 2550 23:48 น.
เบิ้ลผู้วิพุธ
พิเคราะห์ครวญหวนค่าธาราถัน
น้ำสวรรค์สรรค์สวัสดิ์วัฒน์ไสว
ร่วมแรงรักล้อมรวงสุดห้วงใจ
เอื้ออุ่นไออิ่มอกโอบอุ้มอิง
ศึกประถม มัธยม สู้สมศึก
รู้เรียนลึก รู้ปัน หลากสรรพ์สิ่ง
ปริญญาถาโถมถึง...สุขพึ่งพิง
ได้งานเงินงามยิ่งพริ้งพฤทธ์พล
กว่าฝ่าไฟใฝ่ฝ่าเบิกฟ้าฝัน
ฝึกฝ่าฟันฝุ่นฝ้าฝ่าลมฝน
เคราะห์คำราม คล้ำคล่ำ คร่าคำรน
เพิกโพ้นพ้นเพราะเพียรเวียรพิพิธ
ประสบโศก ประสารเศร้า ประเทาโศก
ประไพรโชค ประพฤติชัด สัตย์ประสิทธิ์
ประทักษ์สม ประพรมเสก เอกประวิตร
ปรุงประดิษฐ์ ประดับ ประทับทัฬห์
เดินคั้นด้นเด่นได้เพราะใครเล่า?
ดับโศกเศร้า สร้างสุขสวย ด้วยใครนั่น ?
สร้างศิลป์สือสื่อไซร้ มีใครกัน ?
คือแม่ฉัน แม่เรา"แม่เราเอง.!!!"
4 ธันวาคม 2548 16:39 น.
เบิ้ลผู้วิพุธ
เอกกษัตริย์นวมินทร์ปิ่นประเทศ
ภูธเรศพิรราชประสาทสรรพ์
ผดุงไทยผดุงธรรมผดุงธรรม์
พระหัตถ์มั่นพระทัยมุ่งผดุงงาน
พระนักปราชญ์นักประพนธ์นักค้นคว้า
นักปรัชญานักประดิษฐ์ประสิทธิ์สาส์น
นักดนตรีกีฬาวิชาการ
นักปกครองบริหารงานแผ่นดิน
คือฉัตรรัฐคู่ราษฎร์ศาสนา
คือฉัตรชาติฉัตรฟ้าประภาศิลป์
คือฉัตรชัยเคียงชนผลโสภิณ
คือบดินทร์เด่นหล้าประชาชัย
รวมราษฏร์รัฐศาสน์สงฆ์ทรงเกื้อหนุน
เปี่ยมใบบุญบริราชนิรัติศัย
ทรงนำศิลป์นำศาสน์นำชาติไกล
ทรงนำไทยดุจประทีปนำชีพชน
มวลพระราชกรณีรุจีโรจน์
สรรพ์ประโยชน์สฤษฏ์รัตน์พิพัฒน์ผล
เคียงฉัตรรัฐฉัตรหล้าธราดล
ล้านกมลขอพระองค์ทรงพระเจริญ
28 สิงหาคม 2547 23:33 น.
เบิ้ลผู้วิพุธ
มืออ่อนไหวปากหวานหว่านกรุงเทพ
เพื่อจักเสพสินภาษีอย่างมีศิลป์
หรือจักสร้างโภคผลให้ยลยิน
หรือจักสร้างแผ่นดินให้ฤๅชา
จราจรจลาจลมลพิษ
เจริญฤทธิ์ติดกรุงฟุ้งทิศา
ขยะเกลื่อนแขยงกลิ่นจนชินชา
เจ้าพระยาพาผยองร้องพยุง
ฟ้าคำรามยามใดพาใจสั่น
เครื่องสูบน้ำไม่ทันค่ำยันรุ่ง
โจรใจร้ายทำลายร้างถึงกลางกรุง
ขอทานปลอมเป็นกระบุงมุ่งโกงกิน
ต่อเติมตึกระทึกขวัญหวั่นถล่ม
สุดระทมถมทุกข์พาสุขสิ้น
สะพานลอยสว่างลับทรัพย์โบยบิน
สู่มือมารหนักแผ่นดิน..ทมิฬเมือง
เลือกผู้ว่าผู้วิ่งพริ้งความหวัง
แก้ปัญหาเกรอะกรังที่หลั่งเลื่อง
กลบวิกฤติพิชิตกรุงให้รุ่งเรือง
ให้ประเทืองวิสัยทัศน์ชนศรัทธา
ร้อยเปอร์เซ็นต์เป็นไปได้ไปเลือกตั้ง!!!
ร้อยวันหวังยี่สิบเก้าคราวสิงหา
ร้อยความคิดกายและจิตก่อนคิดกา
หนึ่งผู้ว่าคือพลังสร้างสังคม
6 สิงหาคม 2547 14:33 น.
เบิ้ลผู้วิพุธ
ทั้งสามภพยกตั้งขึ้นชั่งเปรียบ
หนักไม่เทียบพระคุณแม่สุดแลหา
ถึงอบอุ่นสุริยันและจันทรา
อกมารดาอิงอุ่นกว่าสูรย์จันทร์
ถึงธารทิพย์หลั่งไหลมาให้ดื่ม
ไม่ปลาบปลื้มซาบซ่านเท่าธารถัน
ถึงนางฟ้ามาอุ้มช่วยคุ้มกัน
ไม่เทียมทันตาแม่ที่แลมอง
แม้สังขารลานแหลกแม่แลกได้
หวังจะให้ลูกตนพ้นภัยผอง
แม้สูญสิ้นดินฟ้าธารานอง
พระคุณของแม่ยังอยู่คู่ฟ้าดิน
กลอนนี้เป็นกลอนที่ประพันธ์โดย จปจารีภิกขุ นำมาให้พวกเราได้อ่านกันครับ
5 สิงหาคม 2547 16:04 น.
เบิ้ลผู้วิพุธ
เก้าเดือนอุ้มคุมท้องแม่ครองทุกข์
ทารกปลุกท้องแก่แม่ป่วยหนัก
อกตื่นเต้นหมอตำแยมือแน่นัก
ขาวม้าถักผูกขึงแม่ดึงดัน
เมื่อหนึ่งเบ่งเร่งสองสามร้องปวด
สุดร้าวรวดลงลึกสะอึกกลั้น
เหงื่อเม็ดโตเต็มหน้าน้ำตาครัน
เสียงสวรรค์พลัน อุแว้ แม่คลอดแล้ว
กระด้งรับทารกกันตกขอบ
เห่เสียงปลอบเคียงข้างอย่างแผ่วแผ่ว
ต่อแต่นี้ต้องเลี้ยงดูอยู่ตามแนว
กล่อมขวัญแก้วอกอบอุ่นกรุ่นน้ำนม
มือแม่ปัดมดมุงมากยุงร้าย
มิมีหน่ายสร้างสุขสู้ทุกข์ข่ม
ลูกเติบโตส่งเรียนเพียรนิยม
ทรัพย์สะสมส่งเสริมเพิ่มฐานทุน
ระเบียบแบบวัฒนธรรมพร่ำสอนลูก
วิถีถูกสู่สมัยเป็นวัยรุ่น
มือแม่กร้านงานกรำพร้อมค้ำจุน
เอื้ออุดหนุนลูกหยัดยืนหวังชื่นชู
กาลผ่านวันผันวัยใช้ชีวิต
อกอ่อนอิดแอบสะอื้นฝืนยิ้มสู้
กี่น้ำตาตกในลูกไม่รู้
จักทนอยู่อย่างหญิงแท้เป็นแม่คน
ร้อนทนร้อน หนาวทนหนาวขาก้าวย่ำ
งานหนักทำเหน็ดเหนื่อยมิเคยบ่น
แม้ชีพสิ้นวิญญาณบันดาลดล
รับใช้จนลูกก้าวหน้าชั่วฟ้าดินีัั่่่่่่่่
นี่เป็นบทกลอนของท่านภู.ภัทรชนน ซึ่งเป็นบทกลอนที่ข้าพเจ้ารู้สึกประทับใจเป็นอย่างยิ่ง
หน้าส่วนตัว
1245
