5 สิงหาคม 2547 00:55 น.
เบิ้ลผู้วิพุธ
ณ มุมหนึ่งซึ่งสลัวกลั้วแสงสี
เคล้านารีร่วมล้อมพร้อมเหล้าหวาน
คลอดนตรีเต้นรำฉ่ำดวงมาน
แสนสำราญลือเลื่องเลิศเมืองกรุง
ค่อนคืนค่ำกลับหอรอแฟนสาว
เผลอหลับยาวหยาดฝันถึงบ้านทุ่ง
นอนหนุนตักอุ่นแท้แม่ปัดยุง
เพราะขาดมุ้งแม่บอกฉันว่ามันแพง
แผ่วเพลงพร่ำคำซอคลอเห่กล่อม
ขวัญถนอมอ้อมอกอุ่นใช่หนุนแกล้ง
ดึกสงัดน้ำค้างหนาวเย็นร้าวแรง
กระท่อมแห่งขุนเขาโศกเศร้าตรม
เวียนผ่านวันผันวัยใช้ชีวิต
แม่สร้างสิทธิ์สร้างสุขปัดทุกข์ข่ม
เลี้ยงลูกรักรู้หลักเรียนเขียนอ่านชม
ความนิยมมิระย่อท้อแท้ใจ
นาที่ขาย ควายที่ผ่อนเงินก้อนหนึ่ง
วาดหวังซึ่งลูกสู่กรุงมุ่งสมัย
ปริญญาแม่สุดหวังสิ่งตั้งไว้
พร้อมสอนให้เพียรขยันวันอำลา
หลายปีผ่านชนบทแสนอดอยาก
จะลำบากอย่างไรแม่ไม่ว่า
ไม่มีแม้จดหมายลูกถูกส่งมา
หยาดน้ำตากี่หยาดหยดหลั่งรดริน
มือหยาบกร้านหนังเหี่ยวย่นหญิงคนแก่
ร่างของแม่อมโรคโศกถวิล
ส่ำสะล้อโหยหวนคร่ำครวญยิน
คงไม่สิ้นไร้ลูกรักกลับพักพิง
เสียงแฟนสาวบ่นปลุกรีบลุกตื่น
ฝัน เมื่อคืนคิดถึงแม่อย่างแท้ยิ่ง
หรือในฝันฟ้องเห็นความเป็นจริง
ฉันทอดทิ้งแม่อยู่ทุ่งกับยุงตอม
จ้องดูรูปเก่าแก่ที่แม่ให้
มองภาพไหวนอนหนุนอุ่นอกอ้อม
ระหว่างแม่กับลูกเหมือนสุขพร้อม
รักหล่อหลอมรินหลั่งฝังอุรา
รีบเร่งเขียนจดหมายหลายฉบับ
พร้อมยอมรับสารภาพบาปหนักหนา
แต่วันนี้โทรเลขที่ส่งมา
ข้อความว่า แม่ ล้มพับดับชีพแล้ว
บทกลอนนี้เป็นของท่านภู.ภัทรชนน ซึ่งเป็นบทกวีที่อ่านแล้วยิ่งทำให้คิดถึงแม่จริง ๆ ครับ
29 มิถุนายน 2547 15:35 น.
เบิ้ลผู้วิพุธ
บุหรี่ร้ายทำลายล้างทำร่างลับ
ปอดไตตับไส้หัวใจเหมือนไฟเผา
ผลาญทรัพย์สินสิ้นสุขทุกข์ร้อยเท่า
โง่งี่เง่าหากสูบมันต้องบรรลัย
ควันอัปรีย์ควันบุหรี่มีแต่ดับ
หากขยับลองบุหรี่หนี้แสนไห
ทรมานบุหรี่บ้ามหาภัย
บั่นนิสัยไชสมองครองฝ่ายมาร
ท้องแล้วแท้ง..แรงบาป..มันฉาบชัด
หายใจขัดเคืองตาผลพร่าผลาญ
เพราะควันโฉดโทษฉายทำลายงาน
ทั้งระรานล้านรุมขยุ้มเรา
นิโคตินกดประสาท...ขาดโลหิต
ความดันเพิ่มเพราะพิษจิตผลาญเผา
มะเร็งปอด ไต หลอดลมเพราะทาร์เทา
กายาเฉาปัญญาเฉื่อยเปลือยชนชม
ไฮโดรเจนไซยาไนด์ ให้เสมหะ
ไอเรื้อรังทุกขณะทุกข์สะสม
ประสาทเสื่อมความจำสั้นบั่นอารมณ์
ต่อมหมวกไต หัวใจตรม ระทมตาย
ซองบุหรี่มีระบุถึงกรุโทษ
ยังปราโมทย์เงินตราซื้อมาขาย
เด็กหนุ่มสาวชาวฉกรรจ์ยันตายาย
ไฉนคว้าความฉิบหายทำลายตน
เลิกลดละหลีกหลบคบบุหรี่
เล่นดนตรีกีฬาพาเพริศผล
บุหรี่เร้น เป็นตำนาน สอนชาญชน
พ้นพ้นพ้น ควันปีศาจชาติไม่เอา!!!!
22 มิถุนายน 2547 12:25 น.
เบิ้ลผู้วิพุธ
ปราชญ์ปรากฏพจน์ประกาศศาสตร์ศิลป์ศักดิ์
เรืองอาลักษณ์หลักกวีศรีอักษร
คุณาศัพท์คณาสารเกริกกานท์กลอน
ท่านสุนทรภู่สร้างคำล้ำลีลา
สี่แผ่นดินกวินชาติประกาศโลก
โชติช่วงโชคโรจน์ราชปราชญ์ภาษา
ดุจดาวพรายพร่างแพร้วแพรวโศภา
ปราชญ์สืบสานคุณค่าหล้าเลื่องลือ
เอกอำนรรฆอักขรศาสตร์พิลาสศิลป์
เอกกวินกาพย์กวีศรีลายสือ
เอกนิราศเห่นิทานงานระบือ
สุภาษิตเลื่องชื่อลือนิรันดร์
เฉกคันฉ่องวรรณลักษณ์สลักหล้า
สะท้อนค่าชีวิตวิจิตรสรรพ์
วิถีพุทธวังเวียงเรียงประคัลภ์
ร้อยชีวันสืบศิลป์แผ่นดินกานท์
สัมผัสพราวผ่องพิไลทั้งในนอก
ค่าบ่งบอกคมคำล้ำศาสตร์สาร
งามภาพพจน์พัฒน์พิทย์พิพิธงาน
ปรีชาชาญตรึงจิตศิษย์บูชา
คลังคำคมคำคนหากค้นคิด
ร้อยลิขิตเขียนค้นระคนค่า
รสแห่งคำล้ำความงามราคา
ร้อยลักษณ์มาเทิดกวีสี่แผ่นดิน
15 มิถุนายน 2547 11:49 น.
เบิ้ลผู้วิพุธ
รั้วโรงเรียนหลายรสกฎระเบียบ
สอนให้งาม...ทรามเงียบเรียบร้อยเหลือ
สอนให้รักพรรคเพื่อนเกลื่อนจุนเจือ
เปรียบนั่งเรือสู่ฝังอย่างปลอดภัย
กว่าฝ่าฝันฟันฝ่าสู่ฟ้าฝัน
ต้องฝ่าฟันฟันฝ่าสู่ฟ้าใส
ฝ่าเกลียวคลื่นครืนคร่ำฝ่าฟอนไฟ
สู่เส้นชัยสู้บรรลุสู่อุดมฯ
รั้วมหาวิทยาลัยหลายหลากรส-
ระเบียบกฎยังเกลื่อนดั่งเขื่อนขม
หากไม่คิดพิศพิเคราะห์เลาะอารมณ์
ต้องเชยชมความฉ่ำน้ำตาริน
เรียนตรากตรำ...ย่ำเข้าไปด้วยใจตรึก
เพียรรำลึกนึกกาลหน้า...มหาสิน
ขยันเรียน เขียน คิด สถิตจินต์
Where When WIN หากเวียรวิวิธวาร
เรียนสี่ปีมีปรบหากคบปราชญ์
เรียนฉลาดผาดผุดผลิสติฉาน
โชคประชิดสนิทแนบอิงแอบนาน
งามเงินงานงามงดปรากฏไกล
แต่กว่าได้ใบปริญญ์กี่จินต์เจ็บ
กี่ตะเข็บตะกุกตะกักตะเกียกใส่
กี่หนาวเหน็บเหนื่อยหนักกี่รักไร้
กี่กองไฟกี่ฟ้ากี่ฝ่าฟัน
หยาดฝนร่วงโรยรินสู่ถิ่นทุกข์
โปรยปรายสุขสู่หล้าจากฟ้าฝัน
สำเร็จศึก...การศึกษา....ค่าอนันต์
เป็นของขวัญ...ปริญญาแก่ข้าเอย !
หน้าส่วนตัว
1196
