20 มิถุนายน 2550 11:42 น.
เบรฟฮาร์ท
อย่าได้ถาม ความเก่า ของเรานั่น
เมื่อรักมั่น กลับกลาย เป็นหน่ายแหนง
จะเจ็บปวด มากไหม? อย่างร้ายแรง
ขอชี้แจง ว่าทุกข์หนัก ฉันจักจำ
เพราะเหตุใด ไยเธอ มาเพ้อพก
พูดตลก วาจา ช่างน่าขำ
วันที่เธอ จากลา พาระกำ
ทิ้งถ้อยคำ เอาไว้ ฉันไม่เลือน
เธอเอ่ยออก ตอกย้ำ ฉันช้ำเศร้า
ว่าตัวเขา " ดีกว่า " พาเชือดเฉือน
ฉันนั้นต้อง ร้องไห้ เกือบใกล้เดือน
ไร้คนเยือน ช่วยรับ ซับน้ำตา
แต่วันนี้ ฉันแข็งแกร่ง มีแรงสู้
จะขอกู้ คืนใจ เลิกใฝ่หา
กับความรัก ก่อนเก่า เศร้าวิญญา
มิต้องมา นั่งหม่น ทนทุกข์ทรวง
15 มิถุนายน 2550 08:30 น.
เบรฟฮาร์ท
ถึงตีสาม ยามหลับ ก็กลับตื่น
เพราะขมขื่น ในรัก ยิ่งนักหนา
เสียแรงที่ ทุ่มใจ ให้กานดา
แต่ต้องมา หมองเศร้า ไม่เข้าที
หมดเงินทอง เท่าไหร่ ฉันไม่ว่า
แม้จะฆ่า ให้ตาย กลายเป็นผี
ก็เพราะรัก จึงยอม พร้อมจะพลี
ไยคนดี หลอกหลอน ซ่อนเงื่อนงำ
อยากจะรู้ ข้างใน หัวใจนั่น
เธอหมายมั่น ผู้ใดแน่ แม่งามขำ
ฉันหรือเขา เอาใคร อย่าได้อำ
เปิดเผยคำ ตามจริง ทุกสิ่งเลย
อนิจจา ความรัก ถ้ามักมาก
มันก็ยาก ซ่อนไว้ มิให้เผย
ผู้ที่หลง เป็นเหยื่อ เพื่อสังเวย
ต้องลงเอย ด้วยความช้ำ แหละน้ำตา
14 มิถุนายน 2550 06:39 น.
เบรฟฮาร์ท
โปรดอย่ามอง ฉันเป็น เช่นขยะ
ที่พบปะ ริมทาง หว่างวิถี
เมื่อสิ้นรส หมดรัก แหละภักดี
ก็ไม่มี เยื่อใย เลิกใฝ่ปอง
แล้วทอดทิ้ง ฉันไป เพราะไร้ค่า
ให้เกือบบ้า ด้วยวิตก อกกลัดหนอง
ไม่เคยคิด จะมา น้ำตานอง
รักเป็นรอง บ่อนเขา น่าเศร้าใจ
เธอคงไร้ ดวงจิต พิสวาท
ด้วยดื่นดาษ ความรัก จึงผลักไส
ทิ้งฉันสู่ ห้วงเหว แหลกเหลวไป
ระทมใน หลุมช้ำ กับน้ำตา
จะหลอกหลอน ฉันเท่าไหร่ หนอใคร่รู้
ช่างมากชู้ ชิดเชย เสน่หา
รักคนโน้น ทิ้งคนนั้น กันเรื่อยมา
อยากรู้ว่า เมื่อไหร่ ใจจักพอ
ขอจากกัน แค่นี้ จะดีกว่า
เธอสิ้นค่า จากใจ ไปแล้วหนอ
อย่ามาเฝ้า วนเวียน เพียรอ้อวอ
จงเลิกตอ แยฉัน นั้นเสียที
13 มิถุนายน 2550 04:38 น.
เบรฟฮาร์ท
เมื่อแสงเงิน แสงทอง สาดส่องฟ้า
ฝูงนกกา ร้องเร่า เฝ้าปลุกฉัน
ให้ตื่นจาก นิทรา ขึ้นมาพลัน
ชมตะวัน งามงด จรดธาร
แว่วยินเสียง คลื่นสาด ริมหาดขาว
ฟังดูราว ทะเลสุข สนุกสนาน
ครืนครืนซ่า กระทบหิน อาจินต์กาล
ตราบเท่านาน มิว่างเว้น เป็นนิรันดร์
หากความรัก นั้นเป็นเช่น ธรรมชาติ
คงพิลาศ เลิศหรู ดูเหมือนฝัน
อยู่ในทิพย์ วิมาน สำราญครัน
ทุกคืนวัน เราคงสุข สิ้นทุกข์ใจ
แต่ความรัก มิได้เป็น เช่นดังวาด
สุดจะคาด และเดา ว่าเศร้าไหม
หรือสุขสม ตรมหนัก จักเป็นไป
หามีใคร ล่วงรู้ สักผู้เดียว
11 มิถุนายน 2550 06:07 น.
เบรฟฮาร์ท
มองดวงดาว พราวฟ้า เพลาค่ำ
ลมพัดฉ่ำ มิรู้สิ้น ถวิลหา
พระจันทร์งาม เหลือใจ ไร้เมฆา
แสงจันทรา นวลมาก ยากบรรยาย
เสียงหริ่งหรีด เรไร ระงมร้อง
ดังกึกก้อง แนวสน ใบหล่นหาย
ปลิวลิ่วปละ ระถนน และบนทราย
ระรื่นกาย นักหนา ยามราตรี
แหงนดูจันทร์ ทรงกรต ใจหดหู่
เพราะไร้คู่ เคียงทุกข์ และสุขศรี
ทะเลยาม ค่ำคืน คึกครื้นดี
ถ้าหากมี นวลน้อง ไม่หมองตรม
จะชี้ชวน ชมจันทร์ อันกระจ่าง
ดาวที่พร่าง แพรวพราย คลายทุกข์ถม
จักอ้อนออด พรอดรัก พักตร์ภิรมย์
แม่เอวกลม แก้มนวล เย้ายวนใจ
แต่คืนนี้ ไม่มีน้อง ที่ปองหมาย
จิตวุ่นวาย เหลือดี นี่ไฉน
อธิษฐาน กับดวงดาว พราวฟ้าไกล
ขอพี่ให้ ได้น้อง มาครองเทิอญ
หน้าส่วนตัว
1000
