29 มีนาคม 2550 10:12 น.
เบรฟฮาร์ท
หากแผ่นดิน สิ้นหญิง หมายพิงพัก
จะมิรัก ผู้ใด เลิกใฝ่หา
ถึงโลกแตก แหลกสลาย อย่าหมายตา
ใครจะมา แทนเธอ ไม่เผลอตัว
มิคิดแบ่ง หทัย ให้ใครอื่น
ทุกค่ำคืน ชื่นรักแต่ แม่ทูนหัว
ถึงวันเดือน เคลื่อนคล้อย ไม่พลอยกลัว
จะพันพัว ผูกพัน แม่ขวัญใจ
ขอมุ่งมาด ปราถนา มาเคียงคู่
ได้เชยชู้ ชมชิด พิสมัย
แม้ชีวิน สิ้นสลาย มลายไป
มิอาลัย ก็เพราะรัก เธอปักทรวง
28 มีนาคม 2550 06:58 น.
เบรฟฮาร์ท
ฉันขอบอกเธอว่ารักไม่หักเห
หรือรวนเรเปลี่ยนผันอย่าหวั่นหวาม
เกินกว่าที่จะกำหนดกฏนิยาม
เพราะเป็นความคงมั่นที่ฉันมี
ถึงฉันจะเจ็บช้ำซ้ำกี่หน
แม้ต้องหม่นหมองหมางมิร้างหนี
ขอเธอรักภักดิ์ตอบมอบฤดี
ทั้งชีวีให้ฉันนิรันดร
มิอาจบอกเธอว่ารักมากเท่าไหร่
รู้เพียงแค่หัวใจไม่อาจถอน
ถ่ายดวงจิตคิดจากลาเพราะอาวรณ์
เขียนเป็นกลอนฝากไว้ให้แด่เธอ
27 มีนาคม 2550 08:22 น.
เบรฟฮาร์ท
ไปเที่ยวบาร์ไนท์คลับขยับจ้อง
เฝ้าแอบมองนักร้องงามคอยถามหา
คนไหนสวยหุ่นดีขอตีตรา
ให้บ๋อยพามานี่ตรงที่คุย
เรียกนักร้องมานั่งก็อย่างว่า
ต้องจ่ายค่าดื่มกินสิ้นฉลุย
ส่วนแขกนั้นมั่นหมายจะใคร่ลุย
หวังตะกุยนักร้องที่ต้องใจ
ฝ่ายนักร้องก็ขยับหมายจับเสี่ย
หวังคลอเคลียคงสิ้นทุกข์สุขไฉน
หากโชคดีเขารับเลี้ยงไม่เสี่ยงภัย
คงจะไปเป็นเมียสอง สำรองกัน
ไปเที่ยวบาร์ไนท์คลับคอยจับจ้อง
ต่างเฝ้าปองผลประโยชน์โปรดอย่าฝัน
ว่ามีใครรักจริงยิ่งชีวัน
เท่าเมียนั้นขอตักเตือนท่านเพื่อนชาย
26 มีนาคม 2550 12:30 น.
เบรฟฮาร์ท
เห็นสาวน้อยเดินผ่านมาผวาอก
คงสิบหกเองนั่นพลันสงสัย
หน้าตาสวยพราวพริ้มยิ้มละไม
มีน้ำใจเมตตาแหละปรานี
เห็นสาวน้อยน่ารักชักใจแป้ว
เสียงเจื่อยแจ้วคุยกันแทบขวัญหนี
ช่างออดอ้อนเหลือล้ำคำพาที
ดวงฤดีป่วนปั่นทุกวันมา
มองตัวเราอายุมากหากเกิดก่อน
เนื้อหนังหย่อนไม่รู้จักคิดรักษา
ผมหงอกขาวคราวรุ่นพ่อจ้อพูดจา
แต่ชีวาชุ่มชื่นทุกคืนวัน
อยากขอร้องน้องหนูเจ้ารู้ไหม
ขอทำใจซักหน่อยอย่าพลอยผัน
ให้เรียกขานว่า " พี่ " นี้แล้วกัน
เหมือนดังปัน แบ่งสุข คลายทุกข์ตรม
23 มีนาคม 2550 06:36 น.
เบรฟฮาร์ท
คิดถึงเธอ เหลือทน หมองหม่นเศร้า
ทั้งหงอยเหงา มากเกิน จนเพลินฝัน
ว่าได้กลับ มาอยู่ เคียงคู่กัน
ทุกคืนวัน มีแต่สุข สิ้นทุกข์ใจ
แต่พอตื่น ขึ้นมา พาวิโยค
ต้องเศร้าโศก เหลือล้ำ ทำไฉน
ยังคงอยู่ โดดเดี่ยว เปลี่ยวหทัย
จะหาใคร ปลุกปลอบ รอบข้างตัว
อนิจจา ตัวเรา ไยเศร้าหนัก
มีคนรัก อยู่ไกลหนา ดั่งตาขรัว
มิมีคน สนใจ ให้หวาดกลัว
เหมือนดั่งครัว รกร้าง คนหมางเมิน
ยามที่เจ็บ ป่วยไข้ มีใครเล่า
จะคอยเฝ้า ดูแลกัน มันขัดเขิน
เพราะเหตุใด ให้ฉัน นั้นเผชิญ
กับทางเดิน แสนเศร้า เหงาเต็มที
หน้าส่วนตัว
960
