16 ตุลาคม 2549 02:52 น.
เบรฟฮาร์ท
เมื่ออรุณ รุ่งแจ้ง แสงทองส่อง
ฟ้าที่หมอง หมอกมัว สลัวหนา
ก็ระยับ จับหยั่ง ดั่งทองทา
ฝูงนกกา พาเริงรื่น ชื่นมิคลอน
เหล่าภมร ร่อนร่าย กรายกรุ่มกริ่ม
เที่ยวเริงชิม บุปผา หาเกสร
หมู่ชาวนา ลากคันไถ ไคลคลาจร
ไปสู่ดอน แดนนา มิช้าที
บ้างก็หา ปลาปู อยู่ในหนอง
จับใส่ค้อง ที่ห้อยบ่า กันปลาหนี
เด็กตัวน้อย พลอยสนุก สุขฤดี
ตามวิถี แห่งความ เล่นน้ำกัน
อันชีวิต ชาวนา ว่าลำบาก
หลังต้องตาก ฟ้าไว้ ใครหยามหยัน
หน้าสู้ดิน ถิ่นด้าว ปลูกข้าวพลัน
ให้เราท่าน เลี้ยงชีวี นี้นานมา
อย่าดูหมิ่น ชาวนา นี้ว่าด้อย
เพราะอย่างน้อย ท่านมีบุญ คุณหนักหนา
ไม่มีท่าน หามีข้าว ร้าวอุรา
ชาวประชา จะอยู่ได้ อย่างไรกัน.
15 ตุลาคม 2549 15:04 น.
เบรฟฮาร์ท
สักวา เรือรักล่ม จมแล้วเล่า
หัวใจเรา ว้าเหว่ เห่ห่างหาย
รักได้แรม ร้างลา น่าเสียดาย
เหมือนดั่งตาย ทั้งเป็น เช่นนี้นา
ลมเจ้าเอ๋ย พัดเชย เคยได้ชื่น
เมื่อยามตื่น ดวงหทัย ไห้เรียกหา
บัดนี้ไม่ มีแล้ว แก้วกานดา
จากพี่ยา ไปไหน ทำไมเอย.
สวัสดีครับเพื่อนๆนักกลอนทุกท่าน กลอนเศร้าไปนิดนะครับ แต่คนแต่งมิได้เศร้าครับ
11 ตุลาคม 2549 13:09 น.
เบรฟฮาร์ท
เธอคือคน ที่ทำให้ ฉันหายเหงา
เธอคือเงา ประดับใจ ให้แก่ฉัน
เธอคือรัก ที่มาผูก ปลูกสัมพันธ์
เธอคือขวัญ แห่งชีวี ฉันนี่นา
เธอคือความ คิดถึง ที่ตรึงจิต
เธอคือมิตร คู่ใจ เสน่หา
เธอคือไม้ ดอกงาม อร่ามตา
เธอคือยา ชูกำลัง รั้งชีวี
เธอคือฟ้า ฉันคือดาว พราวแม่นมั่น
เธอคือฝัน สรรความสุข ทุกวิถี
เธอคือความ จริงใจ แหละไมตรี
เธอคือที่ รักฉัน ตลอดไป.
11 ตุลาคม 2549 03:11 น.
เบรฟฮาร์ท
เกิดมาแล้ว ขอมีรัก อันหนักหน่วง
มิคิดลวง หลอกใคร ดวงใจเอ๋ย
แม้ไม่ชื่น บอกมา อย่าละเลย
โปรดเฉลย ความนั้น ในทันที
เป็นยอดชาย ทำจ ให้ช้ำชอก
ถ้าได้บอก รักหญิง แล้ววิ่งหนี
ก็ไม่น่า เป็นชาย ร้ายเหลือดี
ยิ่งกว่าผี หลอกคน วกวนความ
หากเป็นชาย หลายรัก ทั้งมักมาก
ด้วยหลายหลาก นารี มิมีขาม
พอได้หนึ่ง เพิ่งมา ห้าหกยาม
ไปมีสาม สี่ห้า ช่างน่าอาย
ไม่อิ่มเอม เลยหรือ ถือเรื่องรัก
มิมีหลัก ยึดมั่น มันสูญหาย
อย่าเรียกหา ว่าเป็น เช่นผู้ชาย
ช่างอับอาย ใจยิ่ง น่าชิงชัง
เกิดเป็นชาย ใจแกร่ง แข็งแรงมาก
อย่าเที่ยวพราก ดวงจิต คิดให้ขลัง
หากจะรัก ต้องเปี่ยมยิ่ง และจริงจัง
อย่าเป็นดัง ผู้ชาย ทั้งหลายเอย.
10 ตุลาคม 2549 15:28 น.
เบรฟฮาร์ท
มองคลื่นพัด คลาเคล้า เข้าหาฝั่ง
เสียงมันดัง ครืนครืน ฉันยืนฝัน
สายลมพลิ้ว หวิวหวีด กรีดรำพัน
ต้นสนสั่น โอนเอน ระเนนไป
เสียงจักจั่น เรไร ระงมร้อง
ดังกึกก้อง ทั่วดง พงไฉน
หาดทรายขาว ช่างอร่าม งามเหลือใจ
ทั้งน้ำใส เห็นปลาอยู่ ว่ายคู่กัน
ตื่นภวังค์ ลืมตา เห็นฟ้าโล่ง
จิตปลอดโปร่ง ทำให้ ใจสุขสันต์
ท้องนภา สีคราม ทั้งน้ำครัน
ไม่มีวัน ลืมเลือน ย้ำเตือนจินต์
ยามราตรี มีจันทร์ อันนวลผ่อง
มาสาดส่อง ท้องธาร ธาราสินธุ์
ได้อิงแอบ แนบเนื้อ เจือเพลงพิณ
นั่งบนดิน ชมจันทร์ กันสองคน
อยากจะร้อย ดวงดาว ที่พราวส่อง
เอามาคล้อง ใจเจ้า เข้าสักหน
เก็บเอาฟ้า สวยใส ให้หน้ามล
เพื่อจักยล ยามพรอดรัก แหละพักใจ.
10 ตุลาคม 2549
เบรฟ
หน้าส่วนตัว
4348
