18 ตุลาคม 2550 07:36 น.
เบรฟฮาร์ท
ใครจะห้าม โลกหมุน นะคุณเอ๋ย
ว่าอยู่เฉย นิ่งนิ่ง มิติงไหว
โถยากยิ่ง จริงเล่า จงเข้าใจ
ด้วยสุดไป บังคับ หยุดจับมัน
ใครจะห้าม เปลวไฟ ไร้ควันกลบ
คงประสบ ผลยาก เกินจากฝัน
ด้วยมิอาจ เป็นจริง ทุกสิ่งอัน
ผู้ใดกัน ทำได้ เชื่อไม่มี
ใครจะห้าม วารี ตรงนี้หยุด
จงสิ้นสุด การไหล ในวิถี
อีกอาทิตย์ ดวงจันทร์ นั้นหยุดที
ทั้งพระชี บวชสึก พิลึกจัง
ใครจะห้าม เกิดตาย มิคลายวุ่น
คงต้องครุ่น คิดใหม่ เพราะไร้หวัง
หากทำได้ ไม่ยุ่ง จนนุงนัง
จึงค่อยยัง มาห้าม ปรามรักกัน
18/10/2550
16 ตุลาคม 2550 03:58 น.
เบรฟฮาร์ท
เห็นเขาคลอ พนอกัน แล้วฉันเศร้า
ด้วยรักเล่า มันแยก แตกสลาย
ก่อนเคยสุข ทุกวัน มั่นมิคลาย
มากลับกลาย จืดจาง แล้วร้างรา
เห็นเขานั่ง ฝั่งโน้น ตรงโคนไม้
กุมมือไว้ อ้อนออด พรอดจ๊ะจ๋า
แต่ฉันนั้น มันไร้ ใครเมตตา
โอ้ชีวา แสนช้ำ ระกำทรวง
เห็นเขาหยอก บอกรัก ว่านักหนา
เท่าชีวา เสียจริง ยิ่งใหญ่หลวง
เช่นดังฉัน นั้นทำ ใช่คำลวง
หัวอกกลวง เดี๋ยวนี้ ทุกวี่วัน
เห็นภาพเก่า ตามติด สะกิดอก
น้ำตาตก ข้างใน ไร้สุขสันต์
โปรดจงหวน ทวนคืน ขอยืนยัน
มารักกัน เหมือนเก่า ฉันเฝ้าคอย
16/10/2550
11 ตุลาคม 2550 15:13 น.
เบรฟฮาร์ท
หัวใจผม นั้นไม่ เสริมใยเหล็ก
เธอว่าเด็ก เหลือล้น เกินทนไหว
รสนิยม ผมหรือ คือแบบไทย
มิอาจไป ด้วยกัน มันโบราณ
ส่วนตัวเธอ ทำดั่ง ฝรั่งจ๋า
ใช่อิจฉา เห็นกัน มันสงสาร
สารพัด เรื่องแท้ แม้รับประทาน
มีอาการ น่าห่วง หนอดวงใจ
เธอชอบกิน พิสซ่า หรือว่าแม็ค
อีกทั้งแบล็ค เชื่อกัน ทันสมัย
ส่วนข้าวแดง แกงเผ็ด อย่าเอ็ดไป
เธอคงไม่ สนหรอก ขอบอกเลย
ทั้งเสื้อผ้า อาภรณ์ ใช้นอนนุ่ง
ต้องสะดุ้ง ของนอก ดอก อกเอ๋ย
ของไทยทำ ขำว่า มันน่าเชย
เธอมิเคย สักนิด อยากชิดชม
หัวใจผม เหมือนยาง ล้อบางเฉียบ
มิอาจเปรียบ เทียบไป ให้เหมาะสม
กับตัวเธอ เออหนา กว่าตั้งจม
จะมากลม กลืนกัน เลิกฝันที
และมิอาจ วิ่งหว่าง บนทางรัก
ด้วยเธอมัก ปลิ้นปล้อน กระล่อนหนี
ไอ้ผมคง ยากจน ข้นแค้นดี
หรือจะมี ทางร่วม มารวมกัน
9 ตุลาคม 2550 04:06 น.
เบรฟฮาร์ท
แสนสุขจริง กิ่งทอง นวลน้องเอ๋ย
เขาเป็นเขย หน้ามล คนเศรษฐี
ช่างเหมาะสม กันหนา เข้าท่าดี
ชายมั่งมี หญิงสวย ต้องด้วยกัน
ใช่นี่จะ อิจฉา หรอกหนาเจ้า
เพียงแต่เศร้า โศกนัก รักแปรผัน
ด้วยว่าบุญ ขาดไป ไม่เทียมทัน
นับแต่วัน นี้หนอ ต้องขอลา
เสียงขันหมาก เศรษฐี คนมีมั่ง
แทบบ้าคลั่ง หัวใจ ไร้หรรษา
เขามีสุข ทุกข์คือเรา เคล้าน้ำตา
วันวิวาห์ น้ำสังข์ รดหลั่งริน
ได้แต่มอง ดูเขา เดินเข้าหอ
ก็หวังขอ อย่าให้ ใครติฉิน
รักของเรา เขานั้น มันชาชิน
จึงต้องกิน น้ำตา แสนอาลัย
เพราะไม่มี เงินทอง จะลองแข่ง
เขาชิงแต่ง เศรษฐี ดีไฉน
ขอขมา ที่ล่วงเกิน จงเดินไป
สู่ห้วงใน แดนสวรรค์ ทุกวันคืน
ส่วนเรานี้ ขออยู่ อย่างผู้แพ้
ด้วยรักแท้ ปี้ป่น สุดทนฝืน
อยากจะลืม ความช้ำ แสนกล้ำกลืน
คงยั่งยืน อยู่ใน หัวใจเรา
2 ตุลาคม 2550 09:03 น.
เบรฟฮาร์ท
เดือนเจ้าเอ๋ย เคยอยู่ เป็นคู่ขวัญ
ไยทิ้งฉัน ให้ตรม ระทมหมอง
ลืมบ้านไร่ ปลายนา ปูปลาคลอง
ยามน้ำนอง ว่ายเล่น ชื่นเย็นทรวง
จำได้ไหม คืนวัน อันแสนหวาน
เปรียบน้ำตาล ปานว่า มาจากสรวง
ลืมสิ้นรส หมดแล้ว แคล้วทั้งปวง
แม่พุ่มพวง ปราถนา หนีหน้าเทียว
ก่อนเจ้าไป บางกอก ยังบอกว่า
จงรอท่า แต่ไฉน ไม่แลเหลียว
ปล่อยฉันคอย แลหา หน้าซีดเซียว
เหมือนดั่งเคียว คอยข้าว ปวดร้าวใจ
ลืมแล้วหรือ เพลงบอก บางกอกเล่า
จะทำเจ้า โศกา น้ำตาไหล
ด้วยหลอกลวง ดวงตา จนอาลัย
เพราะหลงไป เพลิดเพลิน จนเกินพอ
จงกลับมา หาฉัน นั้นดีกว่า
คนบ้านป่า น่าไร่ ฤทัยหนอ
มิเคยหลอน หลอกเจ้า ยังเฝ้ารอ
มาร่วมหอ สร้างสรรค์ กับฉันเอย
หน้าส่วนตัว
950
