18 ธันวาคม 2549 08:07 น.
เบรฟฮาร์ท
หากหลงทาง เสียเวลา พาใจหม่น
หากหลงฅน รักนั้น พลันเสียหาย
หากหลงคิด เพ้อฝัน อันตราย
หากหลงกาย ยึดมั่น มันไม่ดี
หากหลงเพื่อน เตือนไว้ ใจอาจโศก
หากหลงโลก ไม่งาม ตามวิถี
หากหลงชัง มิยั้งจิต ติดราคี
หากหลงดี มีโชค สิ้นโรคภัย
หากหลงเมีย เสียแม่ แท้จริงนั่น
หากหลงฝัน เล่นหวย ซวยไฉน
หากหลงกลอน นอนสุข ทุกคืนไป
หากหลงใจ มีชู้ ผัวรู้ตาย
หากหลงรถ เมียหึง ถูกดึงหู
หากหลงคู่ สับสน หม่นมิหาย
หากหลงชั่ว มัวหมอง คล้องใจกาย
หากหลงชาย ชั่วโฉด จะโอดนา
หากหลงแต่ แต่งตัว ผัวมักเบื่อ
หากหลงเชื่อ ยุแยง ฅนแย้งหนา
หากหลงกิน สิ้นชาย ได้แลตา
หากหลงมา เล่นพนัน นั้นหมดตัว
หากหลงการ ทำงาน พานมิอด
หากหลงคด โกงชาติ จักขาดหัว
หากหลงแต่ กิเลส เหตุหมองมัว
หากหลงกลัว ปฏิบัติ วัฏฏ์ยังคง
18 ธันวาคม 2549
เบรฟ
16 ธันวาคม 2549 04:09 น.
เบรฟฮาร์ท
ยามที่ฉัน โทรหา มารศรี
แม่คนดี ตอบรับ เสียงขับขาน
ว่ายุ่งเหยิง ยิ่งนัก หนักเรื่องงาน
มิเบิกบาน หัวใจ กระไรเลย
เช้าจนค่ำ ย่ำแย่ แม่คุณบอก
จริงหรือหลอก ยากเชื่อ เมื่อเฉลย
แม้จอมอ ซักฉบับ กลับเฉยเมย
แม่ไม่เคย เขียนมา น่างงงัน
ได้แต่พูด ออดพร่ำ คำเดียวว่า
รักฉันหนา ที่สุด ฉุดให้ขัน
นี่นะหรือ คือรัก ปักใจกัน
คิดแล้วมัน เหนื่อยหน่าย คลายรักลง
หนึ่งปีรับ จดหมาย ได้แค่ห้า
ฉันแทบบ้า คลุ้มคลั่ง ยังสัยสง
เขียนส่งไป ไม่ตอบ ฉันลอบปลง
ว่าแม่คง มิรัก ฉันจักลา
เลิกกันเสีย ดีกว่า อย่าปล่อยไว้
รักกันไป ก็อย่างนั้น มิหรรษา
ทางของใคร ของมัน เลยขวัญตา
ไม่ต้องมา หลอกกัน ทุกวันเอย
15 ธันวาคม 2549 11:00 น.
เบรฟฮาร์ท
เมื่อมีรัก เหมือนมีไฟ มาไหม้เผา
รักรุมเร้า ดวงจิต เกินคิดถอน
คืนแหละวัน ฝันหา ใจอาวรณ์
นั่งยืนนอน ก็พะวง รักหลงเธอ
ตื่นมิได้ เห็นหน้า ทุกคราเศร้า
ยามกินข้าว น้ำหมด รสเสมอ
นอนมิหลับ พลิกบ่อย คอยละเมอ
อยากเจอะเจอ แม้ยามฝัน ทุกวันคืน
บางคราวมอง เมียงไป ข้างในบ้าน
จิตฟุ้งซ่าน ถ้ามิเห็น เป็นสุดฝืน
ต้องเศร้าโศก ระกำ สุดกล้ำกลืน
เหมือนถูกปืน เขากระหน่ำ ทำให้ตาย
อันความรัก เหมือนโคถึก ที่คึกโกรธ
มักแล่นโลด หากขัง อย่าหวังหมาย
ควรรู้จัก หักใจนิด สะกิดชาย
อย่าทำคล้าย โคหนุ่ม จะกลุ้มใจ
13 ธันวาคม 2549 16:35 น.
เบรฟฮาร์ท
สิ่งที่ดี คือให้รัก มากสักนิด
แล้วแนบชิด ที่ใน ดวงใจฉัน
มาพันผูก ปลูกฝัง ทางสัมพันธ์
ให้คงมั่น แน่นแฟ้น มิแคลนคลอน
แม้อยู่ไกล สุดฟ้า ใต้หล้าโลก
ก็มิโศก เศร้าแท้ แลถ่ายถอน
ไม่เคยคิด ร้างรา อย่าอาวรณ์
ที่ฉันจร จำห่าง ใช่หมางเมิน
เพราะหน้าที่ ต้องทำ เหมือนกรรมสร้าง
ให้ฉันร้าง แรมรา มาห่างเหิน
จากคนรัก เรือนชาน นานเหลือเกิน
อยากจะเดิน ทางกลับ บ้านลับลา
แต่ต้องคอย รอวัน นั้นมาถึง
อยากตะบึง รีบกลับ รับขวัญหนา
ขอจงรู้ เอาไว้ ในอุรา
รักแก้วตา มิเคยร้าง ห่างรักเลย.
13 ธันวาคม 2549
เบรฟ
12 ธันวาคม 2549 03:14 น.
เบรฟฮาร์ท
เรื่องอักษร กลอนนั้น ฉันหมั่นเขียน
แลพากเพียร เรียนร่ำ ตามคำสอน
ที่ครูบอก แล้วก็จำ มาทำกลอน
ให้ถูกตอน กฏฉันท์ฯ ที่มันควร
แม้ผิดพลาด บางคราว มิร้าวจิต
ฉันไม่คิด จักพร่ำ เฝ้ากำสรวล
เขาติติง สิ่งใด ใคร่ทบทวน
บางคนรวน เหมือนประจาน กับงานเรา
ขอตำหนิ ติเพื่อก่อ หนอพวกท่าน
ปล่อยให้ฉัน สรรสร้าง ทางคลายเหงา
ด้วยบทกลอน หย่อนจิต คิดบรรเทา
ความซึมเซา เศร้าหมอง ที่ครองใจ
มีสิ่งใด ที่ผิด ฉันคิดแก้
มิอวดแน่ ว่าตัวดี เลิศไฉน
กลอนบ่เพราะ เสนาะหนา น่าอภัย
ที่ทำไป ก็เพราะรัก เป็นนักกลอน.
12 ธันวาคม 2549
เบรฟ
หน้าส่วนตัว
1353
