11 พฤษภาคม 2547 23:56 น.
เบนนี่
. . ในวันนี้ ฉันต้องนั่งเหงาอยู่ลำพัง
อยู่กับความหลัง อันเหว่าหว้า
อยากมือมือหนึ่ง น้อยๆ คอยเช็ดคราบน้ำตา
ทุกวัน และเวลา ยามฉันนั้น หมดเรี่ยวแรง กำลังใจ
เพราะเรารัก และรู้ใจกันมา เนิ่นนาน
แม้ว่ากาลเวลา จะเปลี่ยนไป เสมอ เสมอ
แต่ไม่มีวันใด ที่ฉันจะหมดรัก จากเธอ
เพราะฉันรู้อยู่เสมอ ว่าเธอก็คิดเหมือนกัน
. . ด้วยปีกแห่งรัก จะโบกบินไป บนท้องฟ้า
ข้ามมิติเวลา แห่งความเหงา และความฝัน
เผื่อโอบกอดเธอไว้ ไม่ห่างไกลกัน
เมื่อสุดปลายแขนของฉัน นั้นมีเธอ
ห่างกันมานาน กาลเวลา ไม่เคยหยุดนิ่ง
แต่สิ่งหนึ่ง คือเธอยังอยู่ในใจฉันเสมอ
หากแม้ว่าเราต้องเหงา เพราะหน้าที่ต่างคน พบเจอ
อุปสรรคมากมาย ล้นเอ่อ แต่เป็นสุขเสมอเมื่อนึกถึงกัน
มอบให้กับเพื่อนค่ะ คิดถึงมากเลย ไม่เจอกันตั้งหลายเดือนแล้ว เบญอยู่แต่ที่บ้าน ฝากบอกเพื่อนๆทุกคน ว่ารักและคิดถึงมากๆ จนอยากจะมีปีก เหมือนนก จะได้บินไปหา เพื่อนๆทุกคน . . .
9 พฤษภาคม 2547 23:40 น.
เบนนี่
บทเรียนบทนี้มีค่ายิ่งนัก
เมื่อเจ็บหนักถึงได้รู้ ว่าทรมานแค่ไหน
ไม่ต้องการอะไรมาก . . . นอกจากกำลังใจ
ด้วยความหวังดี จากใคร สักหนึ่งคน
เป็นเพราะตัวเรา ที่ทำผิดพลาด
เลยเสียโอกาส ดี ดี อีกหน
น้ำตาไม่มี เพราะเตรียมใจไว้ ว่าต้องอดทน
ท้องฟ้าตอนนี้ มันมืดมน หมดเรี่ยวแรง
โอกาสหน้ายังมี ให้แก้ตัว ครั้งใหม่
ตอนนี้ยังไม่สาย ถ้าใจเราเข้มแข็ง
สู้ต่อไป เพื่อวันแห่งชัย สู้สุดแรง
เราไม่ได้แข่งขันใคร แต่แข่งกับใจตัวเรา
เราไม่ใช่ว่าโง่กว่าใครคนอื่น
แต่โอกาสที่หยิบยื่น อาจไม่เท่าเขา
เรามันช้า มาทีหลัง ไม่กล้าคาดเดา
ว่าวันไหน วันแห่งชัยของเรา จะเป็นจริง
มายืน ณ ตรงที่นี้ ด้วยแรงแห่งศรัทธา
ว่าเวลา มันอาจทำให้ฉันลืมทุกสิ่ง
ความกลัวเป็นสิ่งที่ฉันสร้างขึ้นมา อย่างจงใจ จริง จริง
การจะเอาชนะบางสิ่ง ต้องอาศัยความอดทน
ฉันได้แต่นั่งปลอบใจตัวเอง ว่าอย่าหวั่นไหว
เพราะถึงเสียใจ มันก็ไม่มีผล
ต่อไปในวันข้างหน้า อาจเจอ เรื่องเลวร้ายกว่า ต้องอดทน
เพื่อวันข้างหน้า จะได้เป็นคนที่เต็มคน อย่างภาคภูมิ.............
วันนี้เพิ่งจะเช็คผลสอบ พอดีเพื่อนโทรมาว่าออกแล้ว ปรากฏ ไม่มีชื่อเรา เศร้านะ
แต่ไม่เป็นไร ไม่ใช่มีแค่เบญนี่น่า จริงไหม??
9 พฤษภาคม 2547 17:59 น.
เบนนี่
นับแต่วัน ที่เรานั้นจากกัน
เธอรู้ไหมว่ามัน ทรมาน มากแค่ไหน
พยายามลืมเธอ ออกจากส่วนหนึ่งของใจ
แต่ยิ่งห้าม กลับยิ่งหวั่นไหว ในทุกที. . . .
อาจเป็นเพราะหัวใจ ของฉันมันหวั่นไหว
เลยลืมเธอไม่ได้ ในวันนี้
กลับเก็บเรื่องราวเก่าๆ ฝังลึก มากขึ้น ทุกที ทุกที
ทำไมถึงอ่อนแอ อย่างนี้ ไม่เข้าใจ
อาจเป็นเพราะว่า รักของสองเราไม่เท่ากัน
ที่เธอให้กับฉันนั้น มันคือความรักใช่ไหม ?
หรือเพียงแค่ลมปาก ที่อยาก จะพูดออกไป
แต่หัวใจ ไม่ได้สื่ออะไร ออกมาเลย
เพราะตอนนี้เธอมีเขา เข้ามาแทนที่
เลยไม่รู้สึกกับคนคนนี้ เลยชาเฉย
หรือว่า ไม่เคยมีความรัก หรือรู้สึกอะไรเลย
ที่เธอให้ได้ เป็นแค่คนคุ้นเคย บางเวลา
แต่ตัวฉัน กลับไม่คิดอย่างเธอ
ยังรอคอยเสมอ ว่าเธอจะกลับมาหา
ถึงแม้จะหมดหวังก็ตามที ขอแค่ให้เธอนั้นมองมา
แค่ได้รู้ว่าในแววตา ก็ยังมีบางเวลา ให้นึกถึงกัน
จุดอ่อน ของฉัน คือรักด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี
ไม่เผื่อใจ ที่มี ให้กับความเจ็บช้ำ นั้น นั้น...
เป็นความผิดฉันเอง ที่คิดว่าเรานั้นรักกัน
สุดท้าย คนที่เสียใจที่สุดคือฉัน คนอ่อนแอ
ไม่เคยคิดมาก่อน ว่ารักมาก จะเจ็บมากอย่างนี้
บทสรุปของรักที่มี ก็คือ เป็นคนที่พ่ายแพ้
หัวใจมันแตกสลาย เมื่อเธอไม่เคยแคร์
คนที่มีแต่ความรักแท้ ให้กับเธอ
จากเธอมานาน แต่ใจ กลับคิดถึง
ยังคงคนึง ถึงแต่เธอเสมอ เสมอ
บอกใจตัวเอง ให้หยุดรักสักที คนใจร้าย อย่างเธอ
แต่คำตอบที่พบเจอ คือรักเธอ และไม่เคยลืมเธอ อ อ ก จ า หั ว ใ จ . . . . .
แต่งมาเรื่อยๆค่ะ กำลังเหงาๆ
7 พฤษภาคม 2547 14:14 น.
เบนนี่
ในวันนี้ . . . เธอนั้น ผิดหวัง
อุปสรรค ก็ยัง ไม่จางหาย
มีแต่เรื่องทุกข์ เศร้า และเหงาใจ
เธออยู่อย่าง คนหมดความหมาย ไม่มีตัวตน
หนทาง ในวันข้างหน้ายังอีกยาวไกล
หากเธอ ท้อแท้ใจ แค่เพียวหนึ่งหน
เหมือนกับหยุดก้าวเดินแต่ ไม่อดทน
เธอหรือจะเป็นคนเต็มคน ได้อย่างไร
คนเราเกิดมาทุกคน ย่อมมีอุปสรรค ในชีวิต
หรือหลงเดินทางผิด ก็ให้เริ่มต้นคิด แลำทำใหม่
ไม่มีใครก้าวเดินทุกก้าวอย่างปลอดภัย
อันตรายมากมาย . . . จะเป็นครูเพื่อสอนเรา
ตราบใดที่ท้องฟ้า ยังมีดาว ทุกค่ำคืน
ฉันจะยืนอยู่ ตรงนี้ เป็นเพื่อนคลายเหงา
หากเธอท้อแท้ สิ้นหวัง ขอช่วยแบ่งเบา
ให้ความทุกข์ทั้งหลายทุเลา และหายไป
เธอเอง อยู่หยุดความฝัน ไว้ แค่นี้. . . .
ตราบใดที่เธอยังมีฉันอยู่ใกล้ . . . ใกล้
จะคอยเป็นเงา ยามเธอเศร้า และท้อใจ
ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่ไกล เกินจะเจอกัน
หากเธอ ปิดเปลือกตา ลง เบา . . . เบา ในคืนนี้
ขอให้เธอหลับฝันดี เมื่อนึกถึงฉัน
จะอยู่ไม่ใกล้ ไม่ไกล เกินจะแบ่งปัน
ความทุกข์ทั้งหลาย ของเธอนั้น อย่างวางใจ
หลับตา ซะเถอะนะ คนดี . . .
อย่าให้น้ำตา ทุกหยดที่มี ต้องรินไหล
ทุกอณู แห่งความฝัน ของเธอนั้นอยู่ไม่ไกล
หากตื่น ลืมตาเมื่อไหล่ ฉันอยู่ตรงนี้ไง
. . . . แค่ขอได้เป็นใคร . . . . ที่ห่วงใยเธอ
........ก็ พ อ .......
4 พฤษภาคม 2547 21:38 น.
เบนนี่
เมื่อก่อน ฉันเคยคิดว่าการรักใครสักคนหนึ่ง
คนนั้นต้องเป็นคนซึ่ง ใครหลายคนฝันใฝ่
เป็นคนที่เพอร์เฟ็ค ประมาณเทพบุตรในนิยาย
ที่มีเรื่องราวระหว่างเจ้าชาย กับเจ้าหญิง
เมื่อฉันเจอคนที่ใช่
คนที่เคยฝันใฝ่เกิดขึ้นจริง
แต่กลับไม่เลิศเลอในทุกสิ่ง
อาจเป็นเพราะ เขาสูงยิ่ง ไม่คู่ควรกัน
การที่เราจะรักใครสักคน อย่างที่ฉันคิด
บางครั้งเราก็ปกปิดความเป็นจริง นั้น นั้น
คนที่ฉันรัก อาจไม่ใช่เทพบุตร ในฝัน
แต่เป็นคนธรรมดา ในแต่ละวัน ข้างๆกาย
แรกๆ อาจรู้สึกรำคาญ คนใกล้ คนนี้
ที่ตามเอาใจใส่ ทุกที ไม่เคยห่างหาย
หน้าตางั้นๆ ไม่เคยมีความสำคัญ สักเท่าไหร่
เป็นแค่คนที่อยู่ข้างกาย ไป วัน วัน
สมองฉันสั่งการ ว่ารักเทพบุตร สุดที่รัก
แต่หัวใจจัก ไม่เป็นอย่างสมองของฉัน
หัวใจเต้นแรง เมื่อเธอ อยู่ข้างๆกัน
ต่อให้เทพบุตร อีกร้อยพัน ฉันไม่สนใจ
แต่ไม่กล้าเอ่ย อะไรออกไป เป็นคำพูดแทนความรัก
เพราะกลัวยิ่งนัก ว่าเธอจะหาว่าฉันอ่อนไหว
ในเมื่อมีเทพบุตร อยู่ข้าง แล้วยังปันใจ
ให้กับเธอได้ไง หรือว่าหัวใจมีใคร ได้หลายคน
อาจเป็นเพราะตั้ง ความหวัง กับความรักไว้เลอเลิศ
แต่พอเกิดความรัก ขึ้นสักหน
กลับพลิกผลัน กลายเป็นให้ใจใครอีกคน
เกิดความสับสนขึ้นในหัวใจ
แต่มีความรัก เป็นเครื่องนำทาง
ให้แสงสว่าง พบเจอคนที่ ไม่เคยฝันใฝ่
เป็นคนธรรมดา ที่มีค่า เกินหน้าเจ้าชาย
และจะเป็นคนแรกและคนสุดท้าย ที่ฉันจะมี
อย่าใช้สมอง สั่งการว่ารักใคร
เพราะหัวใจ มันมีชีวิต เต้นเป็นจังหวะ ไม่คงที่
มีสิ่งหนึ่งที่หล่อเลี้ยง ความรักที่ฉันนั้นมี
หัวใจสั่งรักเธอคนนี้ เ พี ย ง ค น เ ดี ย ว . . . . .
หน้าส่วนตัว
914
