24 ธันวาคม 2547 07:17 น.
เบนนี่
หากวันก่อนเราไม่เจอกันเลยคงดีกว่า
แต่วัน..เวลา..ไม่สามารถย้อนกลับได้..
ฉันรักเธอเอง...เลยอวดเก่ง..อย่างจงใจ
รับเธอเอาไว้..ข้างใจ..ไว้พิจารณา
ทั้งที่เราสองคน...ไม่อาจพบเจอกัน
แต่เหมือนฟ้า..ลงทัณฑ์...หรือกลั่นแกล้ง..ให้ต้องห่วงหา
มาเจอะเจอกัน...ทั้งที่แตกต่างกันตลอดเวลา...
ไม่มีทีท่า...จะมาคบกัน
แต่ฉันนั้นเลือกแล้ว...ที่จะคบกับเธอ
แม้ใครที่รอมาเสมอ เสมอ เพราะรักฉัน
ฉันกลับทำร้ายคนที่มีหัวใจ ให้แก่กัน
แต่เก็บเธอเอามาผูกพัน..ทั้งตัวและหัวใจ...
สมแล้ว..ที่ต้องผิดหวัง..เมื่อเราต่าง
เลยถึงจุดจบ คือต้องแยกทาง..เพื่อพบเจอใครใหม่
รักที่มีให้กับเธอ...มันเลยลดน้อย..ลงเรื่อยๆไป
หรือเพราะว่าสองใจ...ไม่เคยรักกัน
เป็นเพราะฉัน นั้นเข้าใจผิดเรื่อยมา
ที่คิดว่าเวลา..สามารถที่จะเปลี่ยนผัน
คนที่แสนแตกต่าง..ให้มารักกัน
ถึงแม้ว่ามันจะยาก เกินจะเปลี่ยน ใครต่อใคร
เป็นเพราะเราสองไม่เคยรู้จักคุณค่า..แห่งคำว่ารัก...
พอเจอกันเลยเจ็บหนัก...และหม่นไหม้
สองแก้ม อาบน้ำตา ที่รินไหลออกมา อย่างจงใจ
ที่คิดผิดไป...ว่าเราคงเข้ากันได้ดี
แต่ตอนนี้รู้แล้วว่ามันคงเป็นเพียงความฝัน
เพราะเธอไม่เคยที่จะปรับตัวมาหากัน อะไรทำนองนี้
ไม่แม้แต่จะแสดงความห่วงใย อย่างที่คนรักกันควรจะมี
ไม่แม้แต่นาที..ที่จะแสดงว่าใส่ใจ กันและกัน
ขอให้เรื่องเรา ยุติลงเพียงเท่านี้
ฉันขอโทษนะใจที่ไม่รักดี...ทำตัวง่ายอย่างนั้น
ขอโทษหากเธอจะโกรธ ก็จะไม่ว่ากัน
เพราะเราสอง ไม่อาจก้าวต่อร่วมกัน ในวันต่อไป
รักที่มีให้เธอ...จะเก็บเอาไว้ให้เป็นเพียงเพื่อน
คอยย้ำเตือน...ให้ฉันทบทวนในวันใหม่
หากคิดที่จะรัก ควรที่จะเลือกคน ที่จริงใจ
และรักเราด้วยความห่วงใย...ด้วยหัวใจที่รักจริง
24 ธันวาคม 2547 07:13 น.
เบนนี่
...สักวัน หนึ่ง..ฉันจะก้าวเดินต่อ
โดยไม่ต้อรอ...คนที่ร่วมฝัน
เพราะฉันจะสู้ต่อไป แม้จะไม่มีเธอร่วมฝ่าฟัน
ฉันจะยืดหยัด เพื่อสร้างฝันให้เป็นจริง
จะไม่ท้อ..เพราะมีกำลัง จากคนเช่นเธอ
คนที่จริงใจเสมอ และเธอก็ทำให้ฉันพบความจริง
สู้ตามลำพัง แม้ไร้ไหล่กว้างของเธอ ไว้แอบอิง
ไว้คอยพักพิง ยามฉันนั้น ท้อแท้ใจ...
กำลังใจ ฉันสามารถหาได้ จากหัวใจของฉัน
มันก่อตัวตามความฝัน อันยิ่งใหญ่
แม้วันข้างหน้า จะต้องฟันฝ่าอุปสรรค อีกยาวไกล
ฉันจะสู้ต่อไป เพื่อความยิ่งใหญ่ บนทางเดิน
ฉันไม่ต้องการคำเยินยอ
ฉันไม่ต้องรอการสรรเสริญ
ฉันไม่ท้อ แม้จะพบเจออุปสรรค ตามเส้นทางเดิน
ฉันจะไม่มัวเพลิดเพลิน คำชื่นชม
ฉันรู้วันนี้ ฉันอาจประสบความสำเร็จ ในก้าวแรก
ก็ไม่แปลก...บนหนทางของคนแกร่ง ก็ไม่ขื่นขม
ฉันจะไม่ประมาท...ปล่อยตัว และหัวใจไปตามลม
ถึงเป็นยอดหญ้า ก็มีคนชื่นชม ไม่ต่างดอกฟ้าไกล....
ถึงฉันจะเป็นยอดหญ้า...ก็เป็นยอดที่แข็งแกร่ง
ไม่อ่อนไหวไปตามสายลมแรง...ที่พัดไหว...
ฉันจะอยู่วันพรุ่งนี้...เพื่อเป็นคนดี..อีกคน บนโลกหนึ่งใบ
ฉันจะสร้างฝันอันยิ่งใหญ่ เพื่อไว้เป็นบทเรียน
เรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิต
คนเราต่างลิขิต ชีวิตเหมือนดังภาพเขียน
ขีด ขีด วาด วาด แต่งเติมสีสัน อย่างพากเพียร
เพื่อให้เป็นบทเรียน...เพื่อให้เราทบทวน..เวลาหันกลับมา
สักวัน...ฉันจะทำให้เธอภาคภูมิใจ...มากกว่านี้
ว่าเธอมีเพื่อนที่แสนดี...อยู่ตรงนี้ เรื่อยมา
ฉันเองจะอยู่ตรงหน้าเธอทุกครา...
เพื่อให้เราสองคนก้าวเดิน ในช่วงเวลา ที่งดงาม ต่อไป
22 ธันวาคม 2547 07:59 น.
เบนนี่
ในบางเวลา...ที่ฉัน...นั้นร้องไห้
เมื่อที่ใครเขาทำให้เจ็บ...และอ่อนล้า
หัวใจของฉัน...มันก็ยังคงเต้น ตามจังหวะ...เรื่อยมา
ไม่เคยมีสักครา...ที่ต้องปวดใจ
แต่ตอนนี้...ฉันกลายเป็นคนที่อ่อนแอ
ท้อแท้...เพราะไม่มี...คนที่เคยหวนให้
คนที่ฉัน..นั้นแสนแคร์..และห่วงใย
คนที่ฉันรักหมดใจ...นั้นคือเธอ...
แต่ตอนนี้..ทำได้ แค่เพียงคนที่เจ็บปวด
ต้องทนร้าวรวด...อย่างคนที่พลั้งเผลอ
คิดว่าเธอรักกัน..เหมือนที่ฉันนั้นรักเธอ...
แต่สุดท้ายต้องพบเจอ...แค่คำหลอกลวง
ไม่ได้กลับมา...เพื่อทวงความผูกพัน
เพราะรักของเธอ..มันแสนสั้น..ไม่เคยห่วง..หวง
รักของเธอ..คงไม่ต่างอะไร..กับสมองที่แสนกลวง...
เพราะเธอทำได้แค่แกล้งห่วง..เลยไม่อยากทวง..คำสัญญา
เพราะรักของเธอมันแสน...กลิ้งกลอก
ทำได้แค่เพียงปลอกลอก...คนที่เคยห่วงหา
ไม่เคยนึกถึง...วันเวลาแห่งความผูกพัน..ที่ผ่านมา
แค่เพียงสายตาเย็นชา...ก็รู้ว่าเธอลืม..ความผูกพัน
คนที่ร้องไห้..อย่างโง่งม...คงมีแค่คนทางนี้
เพราะอีกคน เขาคงมี คนใหม่ มาร่วมฝัน
ฉันทำได้แค่เจ็บ และแอบซ่อนความผูกพัน
ปิดบังว่าเคยรักกัน...หรือฉันแค่คิดไปลำพัง
อาจเป็นเพราะรักเธอมาก...เลยทุ่มเท
แต่สุดท้ายพบเจอคนที่รวนเร...เลยโดนหักหลัง
รักที่เขามีให้...มันไม่จริงจัง
สุดท้ายคนที่พลาดพลั้ง...เลยต้องมานั่งช้ำใจ
ลาแล้ว...ความรัก อันแสนโง่เขลา
จบสิ้น คำว่าเรา เมื่อไม่มีเขา คนที่เคยเคียงใกล้
ต่อแต่นี้...จะลืมว่ามีเธอ..อยู่อีกคน..บนโลกหนึ่งใบ
ต่อแต่นี้...จะเตรียมใจ..จะรักใคร..แค่ครึ่งใจ..ก็พอ
16 ธันวาคม 2547 17:03 น.
เบนนี่
ไม่อยากทำร้ายเธอ...ไปมากกว่านี้
เพราะฉันเองมันไม่ดี..ไม่ควรค่า
จะคู่ควรเธอได้ยังไง...นะแก้วตา
เพราะเธออยู่สูงเสียดฟ้า...มันต่างกัน
ฉันเองก็ไม่ต่างอะไรกับก้อนดิน
เป็นได้เพียงเศษหิน ไม่ควรคิดฝัน
เอื้อมมีไปไขว้คว้า ดอกฟ้า อย่างเธอคนนั้น
ควรจะเจียมตัวเมื่อฉัน มันแค่คนที่ห่างไกลเธอ
ทำได้แค่มอง อยู่อย่างเดิม มันก็ดีอยู่แล้ว
ไยไขว้คว้าดวงแก้ว อย่างเธอ....
เพิ่งรู้ว่ามัน ก็ทำร้ายเธอ...
คนที่ฉันรักมาเสมอ เช่นกัน
เพราะเธอเองก็รักกัน ฉันเข้าใจ
แต่คงเป็นไปไม่ได้ คนอย่างฉัน
ต้อยต่ำ..เพียงดิน..จะควรคู่อะไรกับดวงจันทร์
ทำได้แค่คนที่คิดฝัน...อย่างคนไม่เจียมตัว
ไม่เคยมองดูเงาหัวตัวเอง ว่าเป็นใคร
ทำได้ไง...ดึงเธอ มาพันพัว
รู้ทั้งรู้ไม่มีทางเป็นไปได้ คนไม่เจียมตัว
หนทางที่เดิน ช่างมืดมัน ถ้าให้เธอมารักกัน
ต้องยอมเจ็บ ตอนนี้ ยังดีกว่า...
ไม่อยากทำร้ายแก้วตา อะไรแบบนั้น
เธอเจ็บ ฉันเจ็บ .... ไม่แตกต่างกัน
แต่เราเหมือนเส้นขนาน มองเห็นกัน แค่เพียงสายตา...
ขอเงียบหาย ห่างไป ทนเสียใจอยู่กับตัวเอง
ไม่อยากเป็นคนอวดเก่ง....เก็บเธอ คนที่ควรค่า
ฉันมันแค่ก้อนดิน ก้อนหิน มันไร้ราคา
ขอจากลา ทั้งที่แววตา มันต่างกัน
....ไม่อยากโทษอะไร ...
เพราะเราเองที่หัวใจมันไหวหวั่น
รักดอกฟ้าได้ไง .... คนไม่เจียม ทำได้แค่แอบฝัน
ขอรักเธอต่อไปแล้วกัน...แม้มันจะเจ็บปวดก็ตาม
ขอให้ฉันรักเธอ..อย่างคนที่แอบรัก
ทำได้แค่คนอกหัก อย่าได้ไถ่ถาม...
ว่าทำไมวันนี้ ฉันเปลี่ยนไป...หรือมีใครแทนเธอ...ที่งดงาม...
ทำให้เธอได้ทุกอย่าง..แต่อย่าห้ามให้ฉันนั้นหยุดรักเธอ....
16 ธันวาคม 2547 16:37 น.
เบนนี่
วันนี้ คือวันที่เธอผ่านอุปสรรค...ในชีวิต
เพื่อเริ่มต้นในสิ่งที่เธอคิดฝัน......
เริ่มต้นในวันใหม่ ก้าวเดินในทุกนาที ของแต่ละวัน
เพื่อให้เธอ ไล่ตามความฝัน....ให้เป็นจริง
หากวันไหนเธอพบเจอขวากหนาม และอ้อนล้า
ฉันจะอยู่เคียงข้างตลอดเวลา...ไม่ทอดทิ้ง
อยู่เพื่อวันข้างหน้า...จะโอบกอดเธอ ให้ไล่ตามความฝัน..ให้เป็นจริง
อยู่เพื่อให้ไหล่ของฉัน ให้เธอไว้สบอิง..ยามเดียวดาย
พรุ่งนี้ฟ้าจะสดใส...หากเธออดทน...ไม่ย่อท้อ
ฉันจะอยู่เพื่อรอ ไม่ห่างหาย....
เพราะฉันและเธอผูกพันกัน ไม่ใช่แค่เพียงร่ายกาย
แต่หัวใจเราเคียงใกล้ ไม่ห่างตาม
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เธอจะมีความสุขดีหรือไม่
จะคอยอยู่ไม่ห่างไป ในทุกทุกโมงยาม....
เพื่อให้เธอผ่านชีวิตช่วงที่งดงาม..
เพื่อให้เธอพบความงดงาม...ในแต่ละวัน
อุปสรรค...ในชีวิต เป็นแรงผลักดันให้ก้าวต่อ
ไม่มีคำว่าท้อ สำหรับคนที่มีไฟ แห่งความฝัน
ขวากหนามคือครู สร้างแบบเรียนให้ชีวิตต้องฝ่าฝัน
เมื่อเธอก้าวข้ามผ่านจุดนั้นแล้วย้อนหันกลับไป
เธอจะกล่าวคำขอบคุณอุปสรรค และขวากหนาม
และคำหยามเหยียด ของใครคนไหน..ไหน
เธอจะยืนหยัดอยู่ได้ ด้วยแรงแห่งกำลังใจ
...เพราะคนจะยิ่งใหญ่ได้จะต้องฝ่าฝัน...
...คนที่ไม่สู้คือคนที่ไม่เคยแพ้...
เป็นได้แค่เพียงคนอ่อนแอ และมัวแต่นั่งฝัน
แต่ไม่กล้าจะข้ามผ่านอุปสรรคในแต่ละวัน
แล้วจะยิ่งใหญ่ได้อย่างไรกัน หากหยุดเดินทาง
ฉันจะอยู่ต้องนี้ เพื่อรอวันที่เธอพอเจอ ความสำเร็จในชีวิต
คนเรามีสิทธิทำผิด แต่ต้องเก็บไปคิด เพื่อเป็นแรงนำทาง
อย่าประมาทหากวันหน้า พบเจอฝุ่นควัน เมฆหมอก จางจาง...
ฉันจะเอาไหล่กว้าง..ให้เธอสบอิง
ขอเพียงเธอหลับตา...ในค่ำคืนนี้
หากตื่นขึ้นมา นะคนดี...จะพบเจอฉันอยู่ตรงนี้...จริงจริง....
ขอให้เธอรับรู้ทุกสิ่ง.......
ฉันไม่เคยทอดทิ้งให้ห่างไกล
เพราะฉันจะอยู่ไม่ห่างตัวเธอเท่าไหร่นัก...
อยู่เพื่อให้เพื่อนที่ฉันรัก สร้างฝันในวันใหม่
ฉันจะอยู่ตรงนี้ เพื่อรักเธอตลอดไป....
ขอให้เธอคนเดิมมั่นใจ....ในความห่วงใย..ที่ฉันมี..ให้แก่กัน
หน้าส่วนตัว
1045
