5 กันยายน 2545 12:02 น.
เนเน่จัง
อยากบอกว่ารู้สึกดีจังเลย
รู้สึกเหมือนวันที่คุ้นเคยได้กลับมาอีกครั้ง
แม้ในเวลานี้อาจมีเรื่องราวมากมายมาบดบัง
ให้รู้สึกเหมือนภาพความหลังจะจางไป
แต่มั่นใจแล้ววันนี้
ถึงความรู้สึกดีดีที่เธอและฉันยังไม่หวั่นไหว
และกาลเวลาได้ให้สิ่งมีค่าที่เรียกว่า ความเข้าใจ
ช่วยคงความรู้สึกเติม-เต็มของเราไว้
แม้อะไร-อะไรจะไม่เหมือนเดิม
5 กันยายน 2545 12:01 น.
เนเน่จัง
อยากเคยชินกับการอยู่คนเดียว
เป็นเพื่อนความเปล่าเปลี่ยว เงียบเหงา
ไม่อยากอ้างว้าง เพราะรอบข้างมีแค่ตัวเรา
ไม่มีอีกแล้วคนที่เคยเป็นเงาให้กับหัวใจ
แต่ยังคงทำไม่ได้สักที
เพราะความทรงจำที่มี มันมากเกินกว่าจะลืมเลือนได้
หลับตาทุกครั้งยังมีน้ำตาที่มาจากความเหงาใจ
และไม่รู้อีกนานเท่าไหร่ จึงจะไม่ร้องไห้เมื่ออยุ่คนเดียว
5 กันยายน 2545 12:00 น.
เนเน่จัง
ถ้ารู้แต่แรกว่าขาดเธอแล้วเป็นอย่างไร
ฉันคงไม่ยอมปล่อยเธอไป..ในวันนั้น
ถ้ารู้ว่าส่วนลึก เธอ คือ ความผูกพัน
ฉันจะรักษาคืนวันให้มันคงอยู่นาน ๆ
แต่ในวันนั้นฉันไม่เคยรู้
ปล่อยความรู้สึกที่แอบซ่อนอยู่ให้เลยผ่าน
ปากแข็งเกินไป...เก็บเอาไว้คำที่เธอต้องการ
คำ รัก ไหวหวาน จึงเปลี่ยนเป็นทรมานในใจ
และวันนั้นถ้าพียงแต่ฉันกล้า
วันนี้...น้ำตาคงไม่รินไหล
ถ้าฉันรู้ใจตัวเองว่าเธอสำคัญเพียงใด
สิ่งเดียวที่จะพูดไป..ฉันรักเธอ...
5 กันยายน 2545 12:00 น.
เนเน่จัง
ไม่ได้คิดจะกลับไปใกล้
ขอเป็นแค่คนห่วงใยอยุ่ห่าง-ห่าง
ไม่ได้หวังจะกลับไปเดินร่วมทาง
เพราะรู้ว่าช่องว่างห่างเกินไป
แค่ความอาทรจากคนเคยคุ้น
คงไม่วุ่นวายสำหรับเธอเกินไปไหม
หากว่าการเลิกลา หมายถึงว่าตัดเยื่อใย
ยอมรบว่าทำไม่ได้--เพราะหัวใจยังรักเธอ
5 กันยายน 2545 11:58 น.
เนเน่จัง
บันทึกทุกเรื่องราวเอาไว้ ถ้าเผื่อวันใดจะไม่มีฉันอยู่ตรงนี้
ก็อยากให้เธอได้รับรู้นะคนดี ถึงทุกสิ่งที่ฉันไม่เคยมีให้กับใคร
ทุก-ทุกความรู้สึก ที่ฉันเก็บไว้ลึก-ลึกและบอกไม่ได้
แต่สิ่งแรกที่อยากจะให้เธอเข้าใจ ทุก-ทุกอย่างที่เขียนไว้
เขียนมาจากหัวใจที่ให้เธอ
หน้าส่วนตัว
475
