14 ธันวาคม 2545 15:45 น.
เนเน่จัง
บางความทรงจำของกาลเวลา
มีค่าแก่การจดจำเสมอ
เหมือนเรื่องราวของฉันและเธอ
ที่พร้อมจะจดบันทึกเสมอเก็บไว้ในใจ
บางแง่มุมของความรัก
อาจเจ็บบ้างในบางครั้ง
เป็นเหมือนบทเรียนที่ต้องจำ
เพื่อให้รักได้เดินในทางที่ควรเป็น
บางส่วนของความรู้สึก
ยังคอยเตือนอยู่เสมอ
ที่ตรงนี้ยังมีเธอ
จดจำเสมอเรื่องราวของสองเรา
14 ธันวาคม 2545 15:21 น.
เนเน่จัง
อยากเขียนกลอนบอกกล่าว
ถึงเรื่องราวในตัวฉัน
ว่ามีสิ่งสารพัน
อยากสรรหามาบรรยาย
อยากเขียนบอกเรื่องราว
ข่าวคราวที่ได้พบ
ทุกสิ่งที่ได้ประสบ
ขอผ่านพบเป็นบทกลอน
14 ธันวาคม 2545 11:38 น.
เนเน่จัง
ดาวดวงนี้มีแสงทุกแห่งหน
แต่บางคนมิยลอยู่มิรู้ค่า
ดาวหนึ่งดวงส่องแสงนำชีวา
กลับมองว่าริบหรี่เกินที่รอ
โอ้ดวงดาวร้าวฤดีคงมีบ้าง
แต่อย่าร้างความฝันหรือหวั่นท้อ
สักคนหนึ่งคงมีที่ยังรอ
ดวงดาวก่อความฝันนั้นเป็นจริง...Oui
12 ธันวาคม 2545 17:41 น.
เนเน่จัง
เปรียบเธอเหมือนท้องฟ้าที่อ้างว้าง
ฉันเหมือนคนเดินกลางทางสายไหม
เหมือนทะเลซัดสาดพาลเรื่อยไป
คลื่นที่ไหวผ่านพ้นไปในผืนทราย
ยามมืดมิดเธอคือดาวที่ประปราย
ส่องผืนทรายระยับเคียงกับฟ้า
อยากให้ดาวล่วงหล่นลงธารา
คลื่นพัดพาดาวบรรจบพบผืนทราย
เหล่าดาราพรรณรายที่รายล้อม
คลื่นคะนองสาดกระเซ็นสว่างใส
จากรุ่งเช้าตราบค่ำคืนลงผืนทราย
ดูเหมาะหมายหากฟ้ากลายเป็นผืนดิน
คราผืนดินยังไม่สิ้นกลิ่นอายน้ำ
เพราะลำธารเคียงตำนานของสองสิ่ง
ให้คู่กันนานเท่านานไม่หลีกทิ้ง
เพราะผืนดินยังไม่สิ้นกลิ่นลำธาร
รวมท้องฟ้าทะเลนิรันดร์กาล
อีกทรายงามพร้อมสรรพกับดาวสวย
ยังไม่สิ้นผืนดินและลำห้วย
โลกนี้ช่างร่ำรวย..ด้วยธรรมชาติ
12 ธันวาคม 2545 17:25 น.
เนเน่จัง
บอกว่ารักจะซึ้งไหม
บอกว่าห่วงใยเธอหนักหนา
บอกว่าคิดถึงตลอดเวลา
บอกว่าใจถามหาทุกคืนวัน
.............แต่ไม่กล้าบอกจ้า....................
กลัวบอกไปแล้วเธอไม่รัก
กลังอกหักช้ำเพราะรักจากเธอ
กลัวพลาดพลั้งน้ำตาเอ่อ
ก็แค่กลัวอยู่เสมอกลัวเสียใจ
หน้าส่วนตัว
632
