14 ธันวาคม 2545 16:33 น.
เนเน่จัง
...วันเหงา...เราห่างไกล
สองดววงใจใยห่างเหิน
คิดถึง...เธอเหลือเกิน
ไม่อยากเดินอย่างเดียวดาย
...เพียงคิดถึงวันเก่า
มีสองเราเยงข้างกาย
ความหวังของหัวใจ
ความ ห่วงใย ส่งไปถึงเธอ
14 ธันวาคม 2545 16:23 น.
เนเน่จัง
พูดถึงเรื่องราวของความรัก
ฉันเองก็ไม่รู้จักดีแค่ไหน
รู้แค่ว่ามันคือความประทับใจ
ที่มอบให้คนห่างไกลที่ใกล้ตา
ยอมรับว่าบางทีฉันอ่อนแอ
จึงเพียงแค่อยากมีเธอไว้
เป็น เพื่อน เป็นพี่ คอยปลอบใจ
ก็แค่นี้ไงที่เรียกว่า ความรัก ของฉันเอง...........
14 ธันวาคม 2545 16:13 น.
เนเน่จัง
กว่าจะมีเพื่อนที่ดีไม่ใช่เรื่องง่าย
ความทรงจำมากมายในใจฉัน
ฉันจะเก็บเอาไว้เป็นของสำคัญ
เพราะว่าเราผูกพันกันเหลือเกิน
อาจจะต้องห่างไกลกันสักครั้ง
ขอให้เรายังไม่ห่าง
การมีเพื่อนไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
แต่ส่งข่าวมาบ้างก็เกินพอ
14 ธันวาคม 2545 16:06 น.
เนเน่จัง
อ่านทำไมใครให้อ่านถามหน่อยเถอะ
อย่าสะเออะแค่เขียนไว้ทำเสือกสน
อ่านไม่ออกหรือยังไงภาษาคน
นายจึงทนอ่านอยู่ได้ไอ้สันดาน
อาการนี้เขาเรียกว่าเสือกนะ
โทษเถอะจ้ะมีเรื่องจะเล่าขาน
ว่าหน้าเธอนั้นหนาเกินทัดทาน
แม่งโครตด้านอ่านจนจบครบคำกลอน
14 ธันวาคม 2545 15:52 น.
เนเน่จัง
เหนื่อยบ้างไหมที่เดินมาถึงวันนี้
อาจอ่อนล้าเบื่อบ้างเป็นบางที
อย่าท้อเลยคนดีขอให้ทน
อนาคตสดใสในภายหน้า
กำลังมาตามเวลา อย่าสับสน
แม้อาจเคยผิดหวังกับบางคน
จะผ่านพ้นไปได้ในสักวัน
อนาคตเป็นอย่างไร ใครจะรู้
แต่ให้สู้เพื่อไปสู่สิ่งที่ฝัน
แม้เวลาอาจพาใจให้ลืมกัน
สำหรับฉันไม่มีวันจะเปลี่ยนไป
หากเธอหาแห่งใดเป็นที่พึ่ง
ยามเมื่อถึงจุดหนึ่งซึ่งหวั่นไหว
ยังมีฉันคนนี้นะคนไกล
คนที่เป็นคนใกล้ทีไกลเธอ
หน้าส่วนตัว
584
