17 กันยายน 2547 13:31 น.
เนปจูน
...ยังจำได้ไหม
ว่าทุกลมหายใจของเธอคือฉัน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตั้งไว้กับคืนวัน
เธอกลับลืมมันแล้วหรืออย่างไร
...หยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมา
แล้วถามตัวเองว่า - เสียใจไหม
พร้อมกันนั้น..ฉันก็ร้องให้
แล้วตอบตัวเองไป - เสียใจที่สุดเลย..คนดี
...หากฉันเป็นคนเข้มแข็ง
ก็คงไม่ต้องเสแสร้ง..หลอกตัวเองอยู่แบบนี้
ตีจากไปเหมือนที่เธอไม่สนใจใยดี
เห็นหน้าแล้วเดินหนีเหมือนคนไม่รู้จักกัน..
17 กันยายน 2547 12:56 น.
เนปจูน
...เห็นถนนมุมเดิม
มันยังคงซ้ำเติมให้อ่อนไหว
ผ่านตรงที่ - ที่เราเคยไป
ได้แค่ข่มใจไว้ - ช่างปะไรไม่สนใจใยดี
...แต่แล้วใจเริ่มสั่น
ร้องให้ - ไหวหวั่นจนต้องเดินหนี
ทำไมนะ..ถึงทำใจไม่ได้สักที
ไม่อยากเป็นอย่างนี้..มันทรมานใจ
17 กันยายน 2547 12:44 น.
เนปจูน
...จากวันนั้นจนถึงวันนี้
ยังคงคิดถึงเธอคนดี - ของความหมาย
ไม่นึกเลยว่ามันจะกลับกลาย
เธอเห็นฉันเป็นเพียงของตายในสายตาเธอ
...เพราะรักมากกว่าสิ่งอิ่นใด
แล้วทำไมต้องจากไป - ทิ้งให้ข่มใจเสมอ
ปลอบตัวเองให้ลืมนะ - ลืมเธอ
ทั้งที่ยังเพ้อถึงเสมอ..เจ็บปวดเหลือเกิน
6 กันยายน 2547 20:25 น.
เนปจูน
...บทกลอนของฉันต่อไป
ขอมอบให้แด่ใครคนหนึ่ง
คนที่เคยรักและผูกพันอย่างลึกซิ้ง
และยังคงคิดถึงทั้งน้ำตา
...หากย้อนกลับไปได้
ฉันขอไม่มีหัวใจจะดีกว่า
ไม่มีความนึกคิด - ไม่ต้องเสียแม้น้ำตา
มีแต่ความเปล่าว่างดีกว่าคนธรรมดาที่มีแต่ความทุกข์ทน
6 กันยายน 2547 20:16 น.
เนปจูน
...เดือนหนาวที่ร้าวไหว
ช้ำเหลือเกินแล้วใจที่อ่อนล้า
เธอจากไปโดยไม่มีคำร่ำลา
ทิ้งฉันให้เหว่ว้า - คนเดียว
...ฉันยังรักเธอ
เจ็บปวดอยู่เสมอ - เปล่าเปลี่ยว
หากเธอยังเหลือใจแค่เพียงเศษเสี้ยว
ได้โปรด..อย่าทิ้งให้เหงาอยู่คนเดียว - มันทรมานใจ
หน้าส่วนตัว
974
