ฝนตก..รถติด เฮ้อ! ยังดีที่รถติด ถ้ารถไม่ติดล่ะเป็นเรื่อง 5555 ขึ้นต้นเหมือนจะคุยเรื่องการจราจร...แต่เปล่าเล๊ยยย กำลังจะบอกว่า..เวลาว่างถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ฉันจะไม่ชอบ ออกไปไหนต่อไหนหรอก...นอนผึ่งพุงอยู่บ้าน..สบายกว่ากันเยอะ! ก่อนหน้านี้ถ้าพอมีเวลาว่าง...ไม่ทำงานบ้าน ฉันก็จะอยู่กับหนังสือ ฟังเพลง เขียนกลอน ทีวีน่ะดูเหมือนกันแต่น้อยครั้ง.. แต่ ณ ตอนนี้เวลาว่างของฉันกลับเปลี่ยนไป...คงพอจำกันได้ จากเรื่องสั้นคราวที่แล้ว..ที่ฉันลงเรื่องถักกระเป๋าไว้.. และฉันคิดว่ามันคงเป็นใบแรกและใบสุดท้าย...ซึ่งฉันไม่คิดว่า จะต้องกลับมานั่งทำอีก...เพราะอย่างที่เล่าค่ะว่า กว่าจะได้สักใบ ฉันต้องใช้ทั้งความอดทนและพยายามอย่างมาก... วันหนึ่งฉันนัดเจอเพื่อน..พอคุณเธอเห็นกระเป๋าที่ฉันถัก.. คุณเธอก็เกิดอาการอยากได้ขึ้นมาทันที..แล้วก็ขอให้ฉันช่วย ถักให้..ราคาเท่าไรเธอไม่มีปัญหา.. เออ!ใช่ซี่ มันน่ะไม่มีปัญหาแต่ตรูดิ..ชักมีปัญหาแระเฟร้ยยย.. ฉันแอบคิดในใจ..อิอิ และเกือบปฏิเสธเพราะไม่อยากทำอีกแล้ว.. แต่คิดไปคิดมา..เอาน่า เพื่อเพื่อน..น้อยกว่านี้ได้ไง.. ฉันถึงตอบตกลงไป แต่ขอเวลาแบบไม่จำกัด เพราะฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะมีเวลาขนาดไหน.. ส่วนแม่เพื่อนฉันน่ะเหรอ..ไม่ต้องพูดถึงเลย.. หล่อนหน้าบานเป็นจานบิน..อิอิ หลังจากนั้นพอมีเวลาว่างฉันเริ่มถักไปเรื่อยๆ วันละนิดวันละหน่อย จนกระทั่งผ่านไปกี่วันก็ไม่รู้..ขี้เกียจนับและ 555.. กระเป๋าใบที่สองของฉันก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อยโรงเรียนลิง.. เฮ้อ..โล่งใจจริงๆ ฉันพูดกับตัวเอง จริงๆแล้วไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ถักกระเป๋าได้..น้องสาวฉัน อีกคนเธอก็ถักได้..และจะคล่องกว่าฉันมาก เวลาว่างเราสองคนพี่น้องก็มักจะมานั่งถักด้วยกัน... ถักไปคุยไปเสร็จเมื่อไรไม่รู้ตัว.อิอิ และแล้ววันหนึ่งผลงานของพวกเราก็ได้ออกสู่สายตาประชาชน.. น้องสาวฉันได้มีโอกาสแสดงผลงานในหนังสือเล่มหนึ่ง... และหลังจากหนังสือเล่มนั้นวางแผง ก็มีคนจำนวนไม่น้อย สนใจชิ้นงานของเรา โดยฉันวัดจากเสียงโทรศัพท์ที่โทรมา เกือบทุกวันๆ เลยกลายเป็นว่าหนังสือเล่มนั้นเองที่เป็นจุด เริ่มต้นทำให้ฉันและน้องสาวต้องเปลี่ยนรูปแบบการถักใหม่ จากที่เคยคิดว่าจะถักเล่นๆ มันกลายเป็นจริงจังขึ้นมา เริ่มมีออเดอร์เข้ามาบ้างแล้ว...แรกๆฉันใช้เวลาเป็นอาทิตย์ สาเหตุคือยังไม่ค่อยคล่อง แต่พอทำบ่อยๆเข้า.. มันก็เกิดความชำนาญมากขึ้น...เพราะต้องทำให้เสร็จทัน กับเวลาที่จะต้องส่งของให้กับคนที่สั่ง กลายเป็นว่าตอนนี้เวลาว่างของฉันสามารถสร้าง รายได้พิเศษให้กับฉันแล้วหล่ะ...เขินๆยังไงก็ไม่รู้ค่ะ..อิอิ ก็ไม่เค๊ย ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรแบบนี้ได้... นี่ก็คือสาเหตุหนึ่งที่พักนี้ฉันไม่ค่อยมีเวลาเข้าบ้านกลอน.. แบบว่าเวลามีเท่าไรเทใจให้กระเป๋าหมด..555 แต่เหนือสิ่งอื่นใดฉันก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้สร้างชิ้นงาน แต่ละชิ้น..อีกทั้งต้องคอยลุ้นตลอดว่าเสร็จแล้วหน้าตามัน จะเป็นแบบไหนน๊ะ.. เนื่องจากกระเป๋าบางใบเราสองคน..หมายถึงฉันกับน้องสาว ต้องช่วยกันออกแบบเองในกรณีที่ลูกค้าไม่ได้ กำหนดแบบมา...ก็สนุกดีค่ะ... และวันนี้มีผลงานบางส่วนนำมาให้ชมกันเล่นๆเพลินๆนะคะ ขอขอบคุณทุกๆท่านที่แวะเข้ามาชมค่ะ เทียนหยด
คุณเคย รัก ใครสักคนไหม? รักอย่างไม่มีเหตุผล รักอย่างไม่ต้องการเป็นคนรัก รักอย่าง ไม่คาดหมาย ไม่คาดหวัง ไม่อยากได้อะไรตอบแทน รักอย่าง เรียบง่าย ไม่ต้องการจะได้มา ไม่ต้องการจะเสียไป รัก อย่าง นิ่ง เงียบ อยู่ในทิศทางของตน เท่าทีจะเป็นได้ เพียงแค่ การ ได้มอง ได้เห็น... ความรู้สึก ดี ดี ที่มีต่อกัน รับและรู้ในสิ่งนั้น .. อย่างฉันท์มิตร ไม่จำเป็น หรอก ที่ เราต้อง ยืนเคียงข้าง ในเสื้อลายเดียวกัน ให้เธอ ได้มี ทิศทางในแบบอย่างของเธอ และปล่อยให้ ฉัน มีที่ทางจะเดินไปในแบบอย่างของฉัน จำเป็นหรือเปล่า? ที่เส้นทางของ เรา สอง ต้องควบคู่เป็นเส้นขนานเดียวกัน ฉันว่า - ขอแค่บางช่วงของจังหวะชีวิต ได้เลี้ยวมาเจอกันบ้าง ตามแยกไฟแดง... ฉัน ก็รู้สึกว่าแค่นั้น มัน ก็น่าจะ เพียงพอแล้ว ในความรู้สึก รัก ฉันเคยเหนื่อยกับการต้องพยายาม ต้องติดตาม ต้องทวงถาม ต้องไขว่คว้าเพื่อจะให้ได้มา เพื่อจะให้ได้ยิน หรือเพียงแค่ ได้สัมผัสความรู้สึกต่อกัน...แม้เพียงปลายนิ้วผ่านหน้าจอ คอมพิวเตอร์ ที่ เราออนไลน์ข้ามโลกมาเจอ... ผ่านไปหมดแล้ว ฉันพอหมดแล้ว ละทิ้ง ละวาง ละทุกสิ่งอย่าง... แล้ว นั่งมองดู อย่างห่าง ๆ เท่าที่ระยะห่าง จะไม่อ้างว้างเกิน หนึ่งเอื้อมมือ อย่างที่สัญญา ฉันจะไม่ปล่อยให้เศร้า ยามต้องอยู่คนเดียวตรงนั้น ความคิดอ่านของความฝัน เท่าที่มันจะพอเป็นได้... ฉันรักษา ความ รัก ระหว่างเรา ให้ได้อยู่เท่าเดิม ไม่ให้เพิ่ม หรือ ลดลง และ ณ เวลานี้... ที่โลกหมุนคุณให้มาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง มอง แล้วพิจดู ถึงความเห็น ความเป็นไปที่เปลี่ยนแปลง และ แม้เสียงที่ได้ยินกับหู ภาพที่ได้เห็นกับตา จะรับรู้ได้ว่า ในอะไรหลาย ๆ อย่าง มันไม่ใช่อย่างที่คุณ ว่า ... อย่างที่เคยผ่านมา อย่างไรก็ อย่างนั้น ฉัน ก็ จะยังเป็นคนเดิมที่คุณเคยรู้จัก...คือ คนที่ นิ่ง เงียบ และเฉย เหมือนอย่างเคย อย่างที่ไม่รู้อะไร...ขอที่จะไม่รับรู้ในความเป็นไป เพียงแค่เรา ยังดีต่อกัน เท่านั้น มันก็ไม่ได้ยุ่งยากเลย... อย่ากังวลไป เท่าที่เวลาของเราอยู่ด้วยกัน ฉันยังรักเธอได้เท่าเดิม ยังรู้สึกต่อกันได้ เท่า วันเก่า ๆ ที่เรา เคย เดินผ่านกันไปแล้ว รักษา ระยะห่าง ระหว่าง เรา เอาไว้ ในระยะคู่ขนานเท่ากันอย่างนี้ ฉันว่า ชีวิตก็มีความสุขนัก ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ผ่านมาให้รู้จัก ได้ทักทาย และได้รักกัน หากแต่วันนี้ ที่ ว่าง ที่เว้น วาง ไว้ ฉันขอรักษาระยะห่างไว้ ให้เท่าเดิมด้วยเหตุผลใดนั้น .. เธอไม่จำเป็น ต้อง รู้เลย! ขอบคุณ... เพลงประกอบ "ที่ว่าง" พอส ภาพและ line สวยๆ จาก google