30 ตุลาคม 2552 15:57 น.

บาปรัก

๏ รู้ตัวว่าครานี้ถึงทีแล้ว               
       ไร้สิ้นแววจึงหมองไม่ผ่องใส  
       พี่ทำร้ายข่มเหงมิเกรงใจ             
       ตัดเยื่อใยสายสวาทสิ้นขาดกัน

       ๏ รู้ดีว่าพี่ทำเจ้าช้ำหนัก 
       สัญญารักเลือนหายมลายฝัน             
       เคยพนอเคียงชื่นทุกคืนวัน
       กลับสะบั้นเพราะพี่ย่ำยีใจ

       ๏ หากเจ้ายังฝังใจในความเจ็บ
       ทนฝืนเก็บความเศร้าคราววั่นไหว
       พี่มากรักทำลายซึ่งสายใย
       ขอชดใช้ให้สิ้นด้วยยินดี

       ๏ ยอมรับกรรมเพราะทำให้ช้ำจิต
       เผลอทำผิดทิ้งน้องจนหมองศรี
       ขอพี่เจ็บทั้งกายพ่ายฤดี
       สิ้นศักดิ์ศรีแห่งชายจวบวายปราณ
  
       ๏ แม้ชอกช้ำอาลัยฤทัยหวน
       มิคร่ำครวญกับใครให้สงสาร    
       ดั่งถูกเถือเนื้อหนังเจ็บฝังนาน
       ทนทรมานดุจไฟไล่สุมทรวง

       ๏ หากน้องยังเศร้าหมองและร้องไห้
       ชอกช้ำในความรักสุดหนักหน่วง
       จากผู้ชายคนนี้ที่เคยลวง
       จนตกบ่วงเล่ห์กลหม่นอุรา
  
       ๏ ขอชดใช้ในบาปตราบชีพสิ้น
       รอยมลทินเจ็บฝังรั้งใจผวา
       ให้ตรอมตรมจมบ่วงห้วงเวลา
       ทั้งชีวาสิ้นทางเวิ้งว้างไกล

       ๏ แม้นชาติหน้ามีจริงขออิงแอบ
       สะเทิ้นแนบเนื้อนวลชวนขานไข
       ซ่านรำพันฝันรักสลักใจ
       วอนเทพไท้อุ้มสมภิรมย์ทรวง


                  "เทียนหยด"

1816

love

comment

15 ตุลาคม 2552 15:51 น.

๏ ชายชรา..ที่ท่ารถ

เที่ยนหยด

๏ สายตาเฝ้าจับมองส้นรองเท้า
            มือคอยเนาแต่งเก็บเย็บถ้วนถี่
            เพราะชราจึงล้าด้วยท่าที
            แต่ยังมีรอยยิ้มที่อิ่มใจ     

            ๏ บนฟุตบาทเช้าเย็นมองเห็นอยู่ 
            นั่งคุดคู้ทุกวันไม่หวั่นไหว
            ฝ่าเปลวแดดกรำฝนทนทำไป
            ไม่ท้อใจเพียงหวังประทังตน

            ๏ ขอแค่ได้เงินมาพอยาไส้
            และกินได้นอนหลับไม่สับสน    
            ถึงชีวิตลำบากเพราะยากจน
            ไม่เคยบ่นหรือรอขอใครกิน

            ๏ อยู่ลำพังคนเดียวไม่เกี่ยวข้อง
            ใครจะมองไร้เงาเฝ้าหยามหมิ่น
            แค่คนซ่อมรองเท้าเพียงเถ้าดิน
            มิเคยสิ้นยอมแพ้แก่ชะตา

            ๏ ผ่านเรื่องราวหนาวร้อนค่อนชีวิต
            สิ่งถูกผิดติดตนไม่ค้นหา
            ใช้ชีวิตพอเพียงเคียงกายา
            ไม่ไขว่คว้าสิ่งใดไกลเกินตัว
        
            ๏ ซ่อมรองเท้าเช้าตรู่สู้ไม่ถอย
            ตะวันคล้อยลาดับลับสลัว
            แม้สายตาอ่อนล้าและพร่ามัว
            ปวดเมื่อยตัวยังขืนเฝ้าฝืนตน

            ๏ ด้วยทุกวันฉันเห็นเป็นเช่นนี้
            ไม่เคยมีหยุดพักเลยสักหน
            ฉันเคยถามเหนื่อยไหมใยต้องทน
            แกไม่บ่นสักคำเฝ้าทำไป

            ๏ เป็นแค่เพียงชายชรารักษาเกือก
            มิใช่เปลือกภายนอกบอกขานไข               
            หากหยั่งลึกแนบแน่นถึงแก่นใจ
            ฝั่งรากไว้พอเพียงเคียงสิ้นกาล ๚๛



                                          เทียนหยด