27 มิถุนายน 2552 17:49 น.
เทพธิดาอเวจี
ทุกวันนี้อยู่คนเดียวไม่มีใคร
ที่จะปลอบดวงใจยามอ่อนล้า
ที่จะคอยเอาใจเช็ดน้ำตา
ก็เหว่หว้าอยู่คนเดียวอยู่ทุกวัน
นั่งทำงานทำคนเดียวอยู่ตรงนี้
ดูทีวีดูคนเดียวห้องนอนนั้น
ไปที่ใหนไม่มีใครไปด้วยกัน
เป็นสาวมั่นเดินเร็วไม่สนใคร
อยากจะกินก็ซื้อกินตามใจชอบ
อยากจะนอนก็นอนไปไม่หวั่นไหว
ห้องก็รกเป็นรังหนูน่ากวนใจ
ในบางครั้งก็นั้งฝันใจเหม่อลอย
ชีวิตไม่มีสิ่งเป็นแก่นสาร
ทำงานชิวชิวไร้เพื่อนผอง
อยู่คนเดียวจริงแท้และแน่นอน
จะร้องเพลงจะพิมพ์กลอนก็คนเดียว
27 มิถุนายน 2552 17:28 น.
เทพธิดาอเวจี
ในโลกนี้มีใครที่รู้บ้าง
ว่าคำพูดพูดนั้นสำคัญฉะไหน
หรือแค่พูดลอย ลอย ไม่มีอะไร
รู้บ้างใหมว่าทำร้ายใจเหมือนกัน
เวลาพูดเราคงไม่รู้หรอก
เมื่อพูดบอกออกมาก็เท่านั้น
พอพูดเสร็จก็จบเรื่องจบราวกัน
ทิ้งไว้นั่นคือความเจ็บปวดใจ
คนเราไม่รู้จักจะลดละ
เอาชนะโต้กันไปถึงไหน
พยายามว่าตัวเองถูกอยู่ร่ำไป
ผลสุดท้ายความแตกแยกบังเกิดมา
คนจะรักจะรักกันได้อย่างไร
ถ้าไม่ให้อภัยอย่างปากว่า
รักกันแล้วทะเลาะกันมีน้ำตา
แล้วจะหาสุขใจที่ใหนเอย
27 มิถุนายน 2552 16:36 น.
เทพธิดาอเวจี
กว่าจะรู้ว่าใครสักคนหนึ่ง
นั้นดีซึ้งตรึงใจเป็นหนักหนา
งดงามแพรวพรายดุจดารา
เปล่งประกายฉายแสงอยู่ไกล ไกล
ก็ต้องเสียใจเป็นที่สุด
เกินจะฉุดความรู้สึกเอาไว้ได้
เมื่อคนดีที่คนลืมได้จากไป
จะร้องไห้ทำอย่างไรไม่ได้คืน
ทำร้ายด้วยคำพูดสาระพัด
ทิ่มลงปักหัวใจมิอาจเถียง
ยอมอดทนอดกลั่นบำเพ็ญเพียร
ไม่อยากเถียงเรื่องมากความยืดยาว
กว่าจะรู้น้ำใจคนที่รัก
ก็เสียหลักเข้าใจผิดในความหมาย
กว่าจะรู้จนสายชีพวอดวาย
อย่าเสียดายเสียใจเมื่อรู้ความ
25 มิถุนายน 2552 15:06 น.
เทพธิดาอเวจี
เมื่อเกิดมามีอะไรติดตัวบ้าง
แม้เสื้อผ้ายังไม่มีจะสวมใส่
แล้วคนเราจะหวงของกันทำไม
ทุกสิ่งไซ้ไม่ใช่เป็นของเรา
แม้ร่างกายที่เรานั้นมีอยู่
ใช่จะอยู่คงกระพันไม่มีเฒ่า
เดียวก็แก่เดียวก็ตายแล้วก็เผ่า
เป็นขี้เถ่าผงธุลีกลับคืนดิน
ว่าคนนั้นว่าคนนี้เป็นของฉัน
เข้าใจกันผิดไปแทบทั้งสิ้น
ไม่มีใครเป็นของใครชั่วชีวิน
ต่างก็ดิ้นมี่ชีวิตของตัวเอง
แม้วันนี้ฉันรักเธอ เธอรักฉัน
เรารักกันเป็นของกันไม่ห่างเว้น
แต่ไม่อาจยึดถือมั่นเป็นกฏเกณฑ์
ว่าต้องเน้นชีวิตใครเป็นของใคร
ชีวิตเราก็เป็นของเราเท่านั้น
ไม่มีวันเป็นของของใครได้
ชีวิตนี้เราเลือกเองเดินกันไป
ไม่ใช่ใครเป็นเจ้าของบอกเราเดิน
25 มิถุนายน 2552 13:47 น.
เทพธิดาอเวจี
ชอบกันใหญ่ลูกน้อยหมีแพนด้า
พากันมาดูชมที่เชียงใหม่
สวนสัตว์จัดเตรียมพร้อมทุกอย่างไว้
คนคลั่งไคล้ดีใจกันเหลือเกิน
ค่าเข้าชมก็แพงแสนสาหัส
ยังจะนัดกันไปดูเสียเงินเพิ่ม
ค่าเดินทางค่าที่พักจ่ายกันเพลิน
ขากลับเดินหง่อยเหงาถอนหายใจ
ไม่กี่ปีก็ต้องคืนหมีให้เขา
คนจีนเจ้าของหมีที่ให้ยืม
อีกไม่นานไม่กี่ปีก็ต้องคืน
ไม่อาจขืนสัญญาที่ว่ากัน
ให้ความสนใจมากไปป่าว
ถึงเรื่องราวหมีแพนด้าที่โด่งดัง
ตามใกล้ชิดติดขอบกรงแถบทุกวัน
อะไรกันสารพันจะหามา
หมีแพนด้าให้เป็นเรื่องของจีนเขา
ส่วนเรื่องไทยเรามาพัฒนาช้าง
ให้อยู่ดีกินดีกันทุกยาม
ไม่ลำบากยากนานอย่างทุกวัน
หน้าส่วนตัว
1037
