10 เมษายน 2552 10:06 น.
เทพธัญญ์
ก่อกองไฟ ด้วยใจตน
กิเลสล้น พ่นไฟเผา
โลภโกรธ รัก จักรุมเร้า
คอยแผดเผา เร้ากามา
จะดับไฟ ได้ยากนัก
ยิ่งไฟรัก ยิ่งหนักหนา
ไฟสุมทรวง บ่วงกามา
ไฟตัณหา ราคะรุม
ถ่านไฟเก่า ยิ่งเร่าร้อน
กิเลสซ่อน กร่อนไฟสุม
รักจนใคร่ ได้กำกุม
ใจร้อนรุ่ม สุมไฟคืน
ไฟตัณหา ครารักใคร่
ชู้ทางใจ ไม่อาจฝืน
แหกศีลธรรม ยังกล้ำกลืน
เติมเชื้อฟืน ยื่นหัวใจ
แลกใจกาย หมายเสพสม
ตามอารมณ์ สมความใคร่
เสพเสร็จสุข กับทุกข์ใจ
โดนเปลวไฟ เผาใจตน
รักของเขา เฝ้ายื้อแย่ง
ไฟโชนแสง แกล้งไม่สน
ไม่ยับยั้ง หวังได้ยล
ถูกไฟลน คนนินทา
หวังเพียงแต่ แค่เสพร่าง
เดินบนทาง สร้างตัณหา
สนองกาม ตามอุรา
หลงมายา กามารมณ์
สิ้น เสพสม อารมณ์ใคร่
สิ้นเปลวไฟ ใจขื่นขม
หรือรักแท้ แค่ชื่นชม
เพียงอารมณ์ ชมเรือนกาย
ถ้าหลงรัก จักเหมือนไฟ
เผาหัวใจ ให้สลาย
หลงตัณหา พา วอดวาย
ปล่อยรูปกาย หายราคา
7 เมษายน 2552 16:23 น.
เทพธัญญ์
...จากอีสาน บ้านนา มานานมาก
ทิ้งรกราก จากไร่นา มาสร้างฝัน
ต่างแยกย้าย หลายเส้นทาง ห่างไกลกัน
ต้องบากบั่น ฟันฝ่าสู้ อยู่เมืองไกล
ฝากความฝัน อันสดใส ไว้เมืองฟ้า
เพราะไร่นา ฟ้าฝนแล้ง แห้งน้ำไหล
จึงจากถิ่น ดินอีสาน บ้านพงไพร
ด้วยแรงใจ ให้คนรอ พอมีกิน
ดั่งต้นคูน สูญสิ้นดอก บอกลาต้น
ต้องดั้นด้น พ้นถิ่นไป ใจถวิล
ทิ้งถิ่นฐาน บ้านเคยอยู่ อู่ทำกิน
ลาเสียงแคน แดนเสียงพิณ ถิ่นเคยเนา
ต่างแยกย้าย หลายสาขา อาชีพหลัก
สู้งานหนัก สักเพียงไร ใจไม่เหงา
ทำก่อสร้าง บ้างโรงงาน การหนักเบา
อยู่ห้องเช่า เฝ้ารำพึง ถึงถิ่นไกล
ทุกค่ำคืน ยืนมองดาว คราวไกลห่าง
ฟ้าสว่าง กระจ่างวาว พราวไสว
แว่วสำเนียง เสียงพิณแคน จากแดนไกล
น้อมนำใจ ให้คะนึง ถึงบ้านนา
เมื่อถึงครา เมษาเยือน เคลื่อนมาใกล้
หวนจิตใจ ให้คิดถึง รำพึงหา
จะคืนหวน ม่วนสงกรานต์ ถิ่นบ้านนา
ดอกคูนบานสานสัญญา หน้าสงกรานต์
คูนบานดอก บอกข่าว ชาวบ้านทุ่ง
ว่าถึงครา ลาเมืองกรุง มุ่งอีสาน
ใจแช่มชื่น คืนสู่เหย้า เนาสงกรานต์
แม่กับพ่อ รอลูกหลาน คืนบ้านเฮา...
หน้าส่วนตัว
1860
