8 มกราคม 2552 15:50 น.
เทพธัญญ์
มีบางวัน มันเหงาใจ ไร้สาเหตุ
คิดนอกคอก นอกเขต เหตุและผล
อยากหลบกาย หายไป ไร้ตัวตน
หลบผู้คน พ้นเรื่องราว เข้าภวังค์
นึกเรื่อยเปื่อย เรื่อยไป ไร้ทางทิศ
เหมือนสิ้นคิด จิตสับสน ปนสิ้นหวัง
คนมากมาย คล้ายเผชิญ เดินลำพัง
มันเหงาจัง นั่งถอนใจ ให้ตัวเอง
เจอปัญหา มารุม สุมในอก
งานก็ตก อกก็หัก หนักฉิบเป๋ง
เจ็บแค่ไหน ไม่ตายหรอก บอกตัวเอง
อย่าหวั่นเกรง ตะเบ็งใจ ให้หยัดยืน
เหนื่อยก็พัก หนักก็ลง ปลงไว้ก่อน
หยุดพักผ่อน ก่อนเถอะหนา อย่าไปฝืน
วางทุกสิ่ง ทิ้งปัญหา อย่ากล้ำกลืน
แล้วนึกย้อนตอนวันคืน ชื่นอุรา
ยืมเรื่องราว คราวก่อน ตอนเราสุข
เคยสนุก สุขกายใจ ไร้ปัญหา
ยืมความคิด จิตเข้มแข็ง แห่งปัญญา
ยืมรอยยิ้มพิมพ์ใบหน้า เพื่อฝ่าฟัน
ยืมไออุ่น กรุ่นไอรัก ตักพ่อแม่
เคยนอนแช่ แต่ครั้งเยาว์ เราสุขสันต์
คำสอนสั่ง ครั้งเก่าก่อน ย้อนนึกวัน
แล้วนำมาฝ่าฟัน ปัญหาใจ
หากวันใด ใจมันเศร้า เหงาดวงจิต
มันมืดมิด คิดกังวล จนอ่อนไหว
ยืมวันเก่า เอามาตรึก นึกย้อนไป
หวานละมุนอุ่นในใจ ไม่รู้ลืม
5 มกราคม 2552 14:40 น.
เทพธัญญ์
เมื่อถึงกาล ผ่านเวลา คราหนาวนี้
ในฤดี นี้คะนึง ถึงไม่หาย
คิดถึงสาว ชาวเชียงใหม่ ใจละลาย
อกพี่ชาย หมายไปเห็น เป็นบุญตา
จากอีสาน ผ่านหลายแดน แสนไกลห่าง
สู้เดินทาง อย่างตั้งใจ เพื่อไปหา
หอบดวงใจ ไปเยี่ยมยาม ตามสัญญา
หวนคืนมา คราเหมันต์ สัญญาใจ
มาถึงเวียง เชียงใหม่งาม ยามเย็นคล้อย
หาเนื้อกลอย คอยรอพี่ อยู่ที่ไหน
หรือลืมนัด ผัดเวลา ว่าอย่างไร
เหตุไฉน ไม่มาพบ หลบสัญญา
รอคนดี อยู่ที่เดิม เริ่มไหวหวั่น
เคยนัดกัน วันสงกรานต์ ผ่านเมษา
หรือลืมคำ จำไม่ได้ ใยร้างลา
เจ้าไม่มา หาคนคอย กลอยลืมคำ
ได้ข่าวมา ว่ากลอยเด่น เป็นดาวรุ่ง
ชื่อเสียงพุ่ง มุ่งหน้าไป ไม่ถลำ
แม่เนื้อกลอย ลอยสูงส่ง คงลืมคำ
จึงไม่จำ คำสัญญา น่าน้อยใจ
จากเทพี หนีเป็นดาว วาวระยับ
อยู่ไกลลับ จับไม่ถึง ดึงไม่ไหว
เข้าเมืองกรุง มุ่งแสงสี ศิวิไลซ์
สาวเชียงใหม่ ไปดังเด่น เป็นดารา
วาสนา ข้าคงน้อย ด้อยยศศักดิ์
ถึงแม้รัก จำหักใจ ไปเถิดหนา
เจ้าเป็นหงส์ คงไม่คู่ อยู่เคียงกา
ลืมหนุ่มนา อย่าจำจด หมดเยื้อใย
หนุ่มอุดร วอนถ้อยคำ ลำนำรัก
ถอนสลัก หักสัญญา น้ำตาไหล
อกระกำ ช้ำฤดี ที่แดนไกล
โอ้สาวเวียงเชียงใหม่ ใจร้ายจัง
ขออวยชัย ให้คนดี มีความสุข
ให้แก้วตาอย่ามีทุกข์ สุขสมหวัง
หากคนดี มีรักใหม่ ให้จีรัง
จงเป็นดาววาวสะพรั่ง ดังทั่วแดน
เหมันต์นี้ พี่คงหนาว ดั่งคราวก่อน
หนุ่มอุดร อ่อนฤทัยใจปวดแสน
หอบความช้ำ ระกำใจ กลับไปแดน
ถิ่นเสียงแคน แดนเสียงพิณ แทบสิ้นใจ
หน้าส่วนตัว
889
