30 กันยายน 2551 12:59 น.
เทพธัญญ์
บนทางเดิน เผชิญไป ในชีวิต
ถูกลิขิต ผิดชั่วดี มีหลากหลาย
ทุกก้าวย่าง ทางความฝัน นั้นมากมาย
แต่สุดท้าย ปลายทางนั้น มันอาจพัง
ดั่งที่เธอ เจอปัญหา ในครานี้
เจอสิ่งที่ ไม่ดีงาม ตามที่หวัง
เจอปัญหา มาทำให้ ใจแทบพัง
น้ำตาหลั่ง ดั่งสายเลือด เชือดหัวใจ
อาจทำให้ ใจอ่อนล้า อย่าท้อแท้
อย่ายอมแพ้ แค่ปัญหา อย่าหวั่นไหว
แคร่รอยขีด กรีดที่ตัว และหัวใจ
ไม่เป็นไร ใช่ใจบาด ขาดสิ้นลม
เสียน้ำตา อย่าเสียใจ ใช่เราผิด
อย่ายึดติด คิดทำไม ให้ใจขม
แค่รักลวง ห่วงทำไม ให้ใจตรม
แค่คารม คำคมหลอก ให้ชอกใจ
คนหลายใจ ไม่มีค่า อย่าไปช้ำ
อย่าไปจำ คำนินทา อย่าหวั่นไหว
ผิดหรือไร ในดวงจิต คิดรักใคร
แต่หัวใจ ได้คืนมา น้ำตาเรา
อย่าท้อใจ ในชะตา ปัญหารัก
จงหยุดพัก รักษาใจ ให้คลายเหงา
คนเจ็บช้ำ ระกำใจ ใช่แค่เรา
เอาความเศร้า ครั้งเก่าก่อน มาสอนใจ
หากมีใคร ทำเธอหมองจนต้องเจ็บ
น้ำตาเล็บ เจ็บเกินทน จนหวั่นไหว
มองให้ดี ยังมีคน คอยสนใจ
พ่อแม่ไง ใช่เธอสู้ อยู่ลำพัง
ลืมหรือไร ใครคนหนึ่ง ซึ่งเธอรู้
เฝ้ามองดู อยู่ไกลไกล ให้ความหวัง
คือเพื่อนไง ใยเธออยู่ สู้ลำพัง
ยามสิ้นหวัง ยังมีเรา เฝ้าห่วงใย
...ขอมอบกลอนบทนี้ให้เพื่อนคนหนึ่งซึ่งกำผิดหวังในความรัก..อยากบอกว่า อย่าท้อนะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง..เพื่อนคนนี้จะเป็นกำลังใจให้เสมอ
26 กันยายน 2551 10:51 น.
เทพธัญญ์
ไม่เจอเธอตั้งนาน
นี่ก็ผ่าน กาลผัน กี่วันหนอ
จากเดือนเคลื่อนเป็นปีที่เฝ้ารอ
ใจไม่ท้อรอคนดีอยู่ที่เดิม
นานแค่ไหนใจยังรัก
แม้นานนักรักนี้มีแต่เพิ่ม
ความห่วงใยไมตรีมีเหมือนเดิม
รักคอยเสริมเติมใจให้พลัง
อยู่หนใดในตอนนี้
เป็นสุขดีมีทุกข์ใจไร้สิ้นหวัง
หรือว่าใจไร้คู่อยู่ลำพัง
คิดถึงจังหวังในใจให้พบเจอ
หากมีใครทำให้เจ็บ
น้ำตาเล็บเจ็บใจให้พลั้งเผลอ
ยังมีใจใครคนหนึ่งคิดถึงเธอ
อยู่เสมอเธอจ๋าอย่าเศร้าไป
แคร่โทรมาคราใดเศร้า
จะปัดเป่าเหงาคลายหายหวั่นไหว
ลืมกันได้ไม่ว่าถ้าสุขใจ
แต่วันใดใจไหวหวั่นฉันยังรอ
23 กันยายน 2551 11:20 น.
เทพธัญญ์
ยืนเหม่อมอง ท้องทุ่งนา คราใกล้ค่ำ
สายฝนพรำ ฉ่ำท้องนา หน้าวสันต์
ใจทอดถอน ย้อนคะนึง คิดถึงวัน
เราร่วมกัน สัญญาใจ ในวันลา
ยังจดจำ ในคำมั่น สัญญาไว้
ก่อนเจ้าไป ไกลบ้านทุ่ง มุ่งศึกษา
มหาลัย ในเมืองกรุง มุ่งปริญญา
จะกลับมา คราสงกรานต์ บ้านนาเรา
ยังจำได้ ในวันลา น้ำตาหล่น
ต้องกล้ำกลืนฝืนทน จนใจเหงา
โบกมือลา น้ำตาหล่น บนมือเรา
นึกแล้วเศร้า เฝ้าคะนึง คิดถึงจัง
เข้าเรียนราม ตามเจ้าหวัง ดั่งใจคิด
สมดังจิต นิสิตราม ตามใจหวัง
โอ้สาวราม เจ้างามเด่น เป็นดาวดัง
เจ้าถึงฝั่ง ดั่งใจฝัน วันที่รอ
จากวันนั้น สัมพันธ์เดิม เริ่มจางสิ้น
เจ้าโบยบิน ถวิลไป ไกลแล้วหนอ
ไม่ข่าวมา หากันเลย เหมือนเคยรอ
ใจพี่ท้อ รอคอยข่าว สาวรามคืน
กลัวเจ้าเพลิน เดินหลงไป ในทางผิด
แม่นิสิต ติดแสงไฟ ไม่ยอมตื่น
เที่ยวผับบาร์ ราตีกาล ผ่านค่ำคืน
หลงระรื่น ตื่นแสงสี ราตีกาล
ลืมหรือไร ในคำมั่น สัญญาเก่า
หรือรักเรา เก่าเกินไป ไม่ฉ่ำหวาน
จึงลืมสิ้น กลิ่นท้องนา คราสำราญ
ทิ้งถิ่นฐาน บ้านพงไพร ไม่กลับมา
จงลอยเด่น เป็นดารา เถิดหนาเจ้า
พี่ขอเฝ้า เจ้าดาวน้อย คอยห่วงหา
มองเนื้อกลอย คอยห่วงใย อยู่ไกลตา
ลืมสัญญา เถิดหนากลอย จงลอยไกล
18 กันยายน 2551 11:14 น.
เทพธัญญ์
จำได้ไหม ตอนวัยเยาว์ ครั้งเก่านั้น
คิดถึงวัน ฉันร่ำเรียน เพียรศึกษา
ได้อ่านเขียน เรียนในห้อง ท่องตำรา
เรียนวิชา ภาษาไทย ใครยังจำ
ลืมหรือไร ในกาลเก่า เราเคยท่อง
จำได้คล่อง ท่องขึ้นใจ ให้เตือนย้ำ
อา มี นา กา ดู ปู อยู่ประจำ
เป็นถ้อยคำ นำตำรา ภาษาไทย
จำเพื่อนเก่า ของเราได้ กันไหมนะ
เพื่อนปิติ พี่วีระ นะลืมไหม
เพื่อนมานี พี่มานะ และชูใจ
ยังจำได้ ไม่ลืมเลือน นะเพื่อนเรา
จากปอหนึ่ง ถึงปอหก ไม่ตกชั้น
เพราะเพื่อนนั้น หมั่นเคยสอน ตอนโง่เขลา
ทั้งมานี พี่มานะ คอยช่วยเรา
จำภาพเก่า เราร่วมห้อง ท่องตำรา
ต้องแยกย้าย หายหน้า คราเรียนจบ
ไม่ประสบ พบพาล นานแล้วหนา
เป็นอย่างไร ใครเป็นไง ไม่ข่าวมา
โอ้เพื่อนจ๋า อย่าลืมเลือน นะเพื่อนเอย
โอ้เพื่อนเก่า เจ้าอยู่ไหน ในตอนนี้
อยู่กันดี มีสุขไหม ให้เฉลย
ส่งข่าวมา หาเพื่อนบ้าง อย่างที่เคย
อย่าลืมเลือนนะเพื่อนเอย เคยผูกพัน
17 กันยายน 2551 13:27 น.
เทพธัญญ์
อยู่ลำพัง นั่งคนเดียว เปลี่ยวดวงจิต
ใจเพ้อคิด จิตเหม่อลอย คล้อยหวั่นไหว
มันหนาวกาย คล้ายจะป่วย ระทวยใจ
ทำอย่างไร ก็ไม่หาย คลายอาการ
บางค่ำคืน ฝืนข่มตา พาให้หลับ
แต่มันกลับ ไม่หลับตา น่าสงสาร
ลึกข้างใน ใจดื้อรั้น มันต้านทาน
ทรมาน ปานจะให้ ใจละลาย
เหมือนว่าเรา เฝ้าเลื่อนลอย คอยบางอย่าง
ที่ยังค้าง ระหว่างใจ ไม่เลือนหาย
คอยความหลัง ในครั้งก่อน ย้อนทักทาย
เพื่อให้หาย คลายอาการ ผ่านคืนวัน
คนมากมาย คล้ายเพียงเรา เฝ้าเหว่ว้า
ลมพัดพา มาโดนกาย คล้ายใจสั่น
ช่างหนาวเหน็บ เจ็บปวดใจ ให้รำพัน
จะผ่านวัน อันโหดร้าย ได้ไหมเรา
อาการนี้ มีใครหนอ พอแก้ได้
นี่ใช่ไหม ใครเขาเพรียก เรียกว่าเหงา
แล้วจะมี วิธีใด ให้บรรเทา
ให้ใจเรา ทนเหงาได้ ไม่ร้อนรน
หน้าส่วนตัว
1092
