23 ธันวาคม 2551 12:16 น.
เทพธัญญ์
บุญนำพา มาให้พบ สบใบหน้า
พบแก้วตา คราเที่ยวเหนือ เมื่อเมษา
ได้พบกัน วันสงกรานต์ ที่ผ่านมา
โอ้สาวเวียงเชียงใหม่จ๋า น่าภิรมย์
มองแก้วตา คราสาดน้ำ ฉ่ำใบหน้า
แม่กานดา หน้าใสขาว ก้าวมวยผม
ยามแย้มยิ้ม กรุ้มกริ่มใจ ให้หลงลม
งดงามมากอยากชื่นชม ให้สมใจ
เจ้างามเด่น เป็นเทพี มีคุณค่า
พี่ดั่งกา มาเคียงหงส์ คงไม่ไหว
แต่ใจพี่ ดั่งมีมนต์ ดลหัวใจ
หนุ่มบ้านไกล ใจอยากลอง ปองคนดี
จึงออดอ้อน วอนถ้อยคำ ลำนำรัก
หวังใจปัก สลักไว้ ไม่หน่ายหนี
เอ่ยความใน ไปทักทาย หมายไมตรี
หวังคนดี มีน้ำใจ ไม่ทัดทาน
พี่เป็นหนุ่ม ลุ่มน้ำโขง โปงลางถิ่น
เขตเสียงแคนแดนเสียงพิณ ถิ่นอีสาน
มาเที่ยวแคว้น แดนล้านนา คราสงกรานต์
ใจต้องการ พาลพบคู่ อยู่เวียงไกล
น้องอู้มา วาจาเพราะ เสนาะยิ่ง
ตัวน้องเจ้าสาวเวียงพิงศ์ คะนิ้งใส
ถ้าตัวปี้ มีฮักมั่น บ่อผันไป
น้องขอมอบตอบแทนใจ ให้พี่ยา
หนุ่มเว้าลาว สาวอู้เหนือ เพื่อคำมั่น
ผูกสัมพันธ์ สัญญาไว้ ให้แน่นหนา
ถ่ายรูปคู่ ดูแสนหวาน ซ่านอุรา
หนุ่มถิ่นลาวสาวล้านนา สัญญาใจ
ก่อนจากลา คราพ้นผ่าน สงกรานต์ล่วง
เอ่ยวาจาลาพุ่มพวง ทรวงหวั่นไหว
พี่จะทวน หวนคืนมา อย่าหวั่นใจ
แม้นจากไป ใจยังอยู่ คู่เนื้อนวล
บอกแก้วตา ว่าจะย้อน ก่อนปีหน้า
จะคืนหา คราเหมันต์ นั้นพัดหวน
สัญญามั่น วันก่อนพราก จากเนื้อนวล
ก่อนจะทวน หวนคืนดิน ถิ่นเสียงแคน
สิ้นวสันต์ เหมันต์ล่วง ช่วงลมล่อง
คืนจันทร์ผ่อง ท้องฟ้าคราม งามเหลือแสน
เฝ้ามองไป ให้คะนึง คิดถึงแฟน
น้องอยู่แคว้น แดนเชียงใหม่ ไกลทางเดิน
หวนคะนึง ถึงถ้อยคำ จำได้คล่อง
บอกกับน้อง ต้องคืนไป ไม่ห่างเหิน
แม้นตัวไกล ใจทั้งดวง ห่วงเหลือเกิน
ถึงทางเดิน เหินห่างไกล จะไปเจอ
รีบเดินทาง อย่างตั้งใจ ไปเจอหน้า
ตามสัญญา มาเชียงใหม่ ใจเสนอ
หนาวปีนี้ พี่ตั้งใจ ไปพบเธอ
จะไปเจอ เธออย่าท้อ รอพี่ชาย
15 ธันวาคม 2551 10:25 น.
เทพธัญญ์
เธอเปลี่ยนไป ไม่เหมือนก่อน ตอนแรกรัก
หวั่นใจนัก รักจะล้าง จางสลาย
ใจสับสน จนเจ็บแปลบ แทบวางวาย
กลัวสุดท้าย กลายเป็นเรา เศร้าหัวใจ
หลายหลายอย่าง ระหว่างเรา เค้าเริ่มเปลี่ยน
หวานเริ่มเลี่ยน เปลี่ยนเป็นขม อมไม่ไหว
ความสัมพันธ์ มันเปราะบาง ระหว่างใจ
ฉันหรือเธอที่เผลอไป ใครละเลย
เพราะอะไร ให้บอกมา อย่าปกปิด
หรือฉันผิด ติดตรงไหน ให้เปิดเผย
โปรดบอกมา อย่าให้เป็น เช่นนี้เลย
วานเธอเอ่ย เผยออกมา อย่าปิดบัง
ที่ผ่านมา ถ้าตัวฉัน นั้นบกพร่อง
ไม่ขัดข้อง ต้องทำไง ให้เสนอ
ให้ทำไง ใจก็พร้อม ยอมเพื่อเธอ
จะยินยอมพร้อมเสมอ เธอบอกมา
โปรดอย่าเดิน เหินห่างไป ในตอนนี้
วอนคนดี อย่าหนีไกล ใจผวา
เพียงคิดว่า เธอลาจาก พรากอุรา
ใจก็รนจนเหว่ว้า น้ำตานอง
กลับมาเป็น เช่นวันเก่า เราเริ่มรัก
ผูกสมัคร ถักสายใย ใจเราสอง
ไม่หวั่นไหว ไม่เผลอใจ ให้ใครครอง
รวมใจสอง ปองใจมั่น นิรันดร
8 ธันวาคม 2551 13:17 น.
เทพธัญญ์
หนาวครานี้ ที่หวังไว้ สมใจแน่
หวังรักแท้ แม่ฮ่องสอน วอนเถิดหนา
หอบใจเปลี่ยว เดียวดาย หลายเวลา
แล้วมุ่งหน้า มาเที่ยวปาย หมายรักจริง
สมดั่งใจ ได้พบสาว ราวมนต์ต้อง
โอ้นวลน้อง ผ่องวิไล ใจโดนสิง
หนุ่มบ้านไกล ใจสมัคร รักเจ้าจริง
แม่คะนิ้ง สิงสู่ใจ ให้เพ้อครวญ
ได้พบรัก ปักสัมพันธ์ เหมันต์นี้
เจอคนดี ที่เมืองปาย สายลมหวน
ลมหนาวพา มาบรรจบ พบเนื้อนวล
ให้ค่ำครวญ ชวนดวงจิต ติดตรึงใจ
จากต่างแดน แสนห่างไกล ได้มาพบ
สองตาสบ พบเนื้อเย็น เป็นหวั่นไหว
โอ้นวลจ๋า มาจากแคว้น แดนแห่งใด
หนุ่มเมืองไกล ใจต้องมนต์ น้องคนงาม
ฟังสำเนียง เสียงวาจา คราเอื้อนเอ่ย
แม่ทรามเชย เผยวจี พี่เอ่ยถาม
น้องแหล่งว่า มาจากแคว้น แดนฟ้าคราม
ถิ่นคนงาม นามเมืองคอน ดอนสำราญ
จึงเอื้อนเอ่ย เผยถ้อยคำ ลำนำว่า
พี่หนุ่มนา มาจากแคว้น แดนอีสาน
หอบใจเปลี่ยว มาเที่ยวปาย หมายเบิกบาน
ใจซมซาน ผ่านหนาวมา อย่าตัดรอน
โปรดเห็นใจ ให้เมตตา อย่าลวงหลอก
ถ้อยคำบอก ออกจากใจ ใช่หลอกหลอน
หนุ่มอีสาน วานกล่าว สาวเมืองคอน
หนุ่มอุดร วอนขอรัก ปักฤดี
อยากบอกรัก ประจักษ์แจ้ง แหล่งคำใต้
รักอย่างแรงแหล่งจากใจ ไม่หน่ายหนี
แหล่งไม่ชัด แต่หัดแหล่ง แจ้งวจี
สาวคอนศรี พี่สมัคร รักเม็ดใจ
หวังสองใจ ได้เคียงคู่ อยู่เคียงข้าง
เดินร่วมทาง สร้างไมตรี ที่สดใส
รวมกันแน่น แผ่นดินทอง สองสายใย
เป็นหนึ่งใจ ใต้อีสาน ผ่านสองเรา
ขอขอบใจ ไมตรี ที่มีให้
ที่มอบใจ ให้พี่มา คราใจเหงา
พร้อมหยิบยื่น คืนรักแท้ แก่นงเยาว์
พี่คนเศร้า เอาทั้งใจ ให้คนดี
หนุ่มอุดร สาวคอนศรี มีใจมั่น
สัญญากัน จันทร์ดวงเด่น เป็นสักขี
ผูกสองใจ ไม่มีวัน ผันวจี
ผ่านพ้นปี กี่เหมันต์ ไม่ปันใจ
เหมันต์หน้า สัญญาไว้ จะไปขอ
สาวสะตอ รอหนุ่มนา อย่าหวั่นไหว
แห่ขันหมาก จากอีสาน บ้านพงไพร
มุ่งทักษิณถิ่นขวานไทย ไปแต่งนาง
หน้าส่วนตัว
931
