30 มิถุนายน 2551 11:46 น.

แด่เวลาทลาย

ฉันลอยละล่อง
เหม่อมองความจริงในโลกแห่งภาพฝัน
มนุษย์มากมายแหงนหน้ามองแล้วเบนตาพลัน
เพราะโลกแห่งภาพฝันช้าเชื่องเกินรอคอย

ฉันปลิดปลิว
ตกในห้วงความโหยหิวและเหงาหงอย
หิวชีวิตที่หายไปไร้ร่องรอย
ด้วยมือนับร้อยคอยฉุดดึงให้ดิ่งลง

ฉันก้มหน้ามองพสุธาอันไกลห่าง
มนุษย์งุดหน้าก้าวย่างอย่างใหลหลง
เขาเหลือบตามองฉันอย่างปลดปลง
ไอ้ตัวประหลาดนั่นยังคงละลิ่วไม่ปักฐาน

ฉันดูดดื่มความว่างเปล่า
ลิ้มรสความหวานเศร้าของเวลาที่ร้าวราน
ท่ามกลางความยิ่งใหญ่ของเข็มนาฬิกาที่คืบคลาน
กดกบาลวิญญาณจนเหลือเพียงกายกระด้าง กักขฬะ น่าหวาดกลัว