21 เมษายน 2548 12:14 น.
เถ้าธุลี
เดินทางบนถนนอันเปล่าเปลี่ยว
เพียงคนเดียวไร้คนรอบข้าง
มองไม่เห็นจุดหมายปลายทาง
ในความรู้สึกอ้างว้าง...เดียวดาย
เดินทางบนถนนอันเงียบเหงา
พร้อมกับความฝันเราที่เคยแตกสลาย
ในเมืองที่ความเงียบงันแผ่กระจาย
ความคิดฝันพังทลาย..แต่ขายังก้าวไป
ฉันเดินคนเดียว...
เพียงคนเดียว...
ไร้ความคิด..ความหวัง..ความฝัน
ปล่อยทุกอย่างให้ผันผ่านดั่งสายน้ำไหล
ปล่อยทุกสิ่งให้เกิดขึ้นและจางหายไป
สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือฉัน..เดินคนเดียว
5 เมษายน 2548 12:48 น.
เถ้าธุลี
คนใกล้ตัวใกล้ไปมองไม่เห็น
คนห่างไกลกลับดูชัดเจนยิ่งกว่า
คนใกล้ตัวไกลใจจึงไร้ค่า
ระยะทางเหมือนว่าใกล้เกินไป
คนใกล้ตัวไกลใจใจจึงเจ็บ
ได้แต่เก็บซ่อนน้ำตาไม่ให้ไหล
คอยเก็บกดความเศร้าไว้ภายใน
เพราะไม่อาจเอ่ยปากได้เลยจริงจริง
คนใกล้ตัวยิ่งใกล้ใจยิ่งช้ำ
ทั้งคำพูดการกระทำทุกทุกสิ่ง
อยากเอ่ยปากอยากให้รู้แต่ต้องนิ่ง
เพราะความจริงเราเป็นแค่..คนใกล้ตัว
หน้าส่วนตัว
1243
