22 กุมภาพันธ์ 2548 11:33 น.
เถ้าธุลี
ขอโทษ..สำหรับทุกสิ่ง
ที่พูดไปไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงจริงหรอกรู้ไหม
อยากพูดดี.. อยากยิ้มให้ .. แต่ทำไม่ได้
อยากทำเหมือนที่ใครต่อใครทำกับเธอ
ใจจริง..ก็อยากอ่อนหวานบ้าง
ไม่ได้ต้องการทำตัวขวางโลกอยู่เสมอ
แต่ไม่รู้เป็นอะไร..เวลาเราเจอะเจอ
เป็นต้องพูดทำร้ายน้ำใจเธออยู่ร่ำไป
เธอนิ่งเฉย..ฉันร้อนรุ่ม
ฉันกลุ้มใจเวลาเจอกับเธอ..รู้ไหม
โมโหตัวเองว่าทำไมถึงทำไม่ได้
ก็แค่ทำให้ปากตรงกับใจ..ทำไม่เป็น
ฉันกวนประสาท..ฉันเย็นชา..แต่ไม่ใช่
ในใจฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเห็น
ใจยังคิดว่าเธอดีเสมออย่างเคยเป็น
เธอยังคอยห่วงใย ..ยังใจเย็น..ไม่เปลี่ยนไป
ขอโทษ..อีกสักหน
คำพูดฉันคงแย่จนบางที..รับไม่ไหว
ถึงคำพูด..การกระทำ..ไม่เคยตรงกับหัวใจ
แต่คำขอโทษที่บอกไปคือความจริง..แน่นอน
13 กุมภาพันธ์ 2548 15:47 น.
เถ้าธุลี
จดหมายเตรียมส่งถึงใครคนหนึ่ง
สอดซองสีชมพูหวานซึ้งน่าอิจฉา
คำหวานหวานที่บรรจงสรรค์สร้างมา
ทั้งคำรักคำห่วงหามอบให้กัน
เจ้าของจดหมายยิ้มอย่างเป็นสุข
คำนึงถึงทุกนาทีราวกับฝัน
แม้นห่างไกลแต่ก็ใต้ฟ้าเดียวกัน
ให้รักนั้นผ่านอักษรถึงหัวใจ
................................................................
จดหมายหนึ่งมีข้อความสั้นสั้น
เราจบกันพอซะทีจะได้ไหม
ใครคนหนึ่งต้องน้ำตานองหัวใจ
ต้องเจ็บปวดอยู่ข้างในทรมาน
ใครคนนั้นทำได้แต่มองเหม่อ
มัวละเมอถึงวันเก่าอันแสนหวาน
กลายเป็นคนที่เขาไม่ต้องการ
วันวานเคยมีสุข...พังทลาย
10 กุมภาพันธ์ 2548 19:03 น.
เถ้าธุลี
ดูนิ่งเฉย...
เหมือนไม่เคยรับรู้สิ่งใดใดที่อยู่รอบข้าง
เหมือนไม่สนใจไม่ว่าเจออะไรตามรายทาง
เหมือนปล่อยวางหมดแล้วไม่ว่าสิ่งใด
สงบนิ่ง...
แท้ที่จริงก็นิ่งแค่ภายนอก..ใช่หรือไม่
แท้ที่จริงกลับรู้สึกอึดอัดอยู่ข้างใน
เหตุเพราะเก็บกด..กักขังทุกอย่างไว้..ไม่ปล่อยมา
ก่อตัว...
ดำทะมึนมืดหม่นมัวเกิดปัญหา
แต่แอบซ่อนเอาไว้หลังกำแพงแห่งแววตา
ใครจะรู้ว่าข้างในเริ่มคุกรุ่น..รุนแรง..เกินอดทน
คลุ้มคลั่ง...
เสียงตะโกนดังลั่นอยู่ในใจอันสับสน
แทบบ้าคลั่งในความทุกข์ที่ยังเวียนวน
มันมากจนทำลายทุกอย่างให้สิ้นไป
ในความเงียบ...
ใต้ใบหน้าเรียบเฉยไม่หวั่นไหว
ใต้คำพูดรื่นหูใครจะรู้ถึงจิตใจ
ที่กำลังลุกเป็นไฟ..รุ่มร้อน..รุนแรง
4 กุมภาพันธ์ 2548 19:15 น.
เถ้าธุลี
แม้นร่างกายข้านี้อัปลักษณ์
แม้นใครจักรังเกียจคอยเดียดฉันท์
มิอาจพบหน้าใครในแต่ละวัน
แต่ดวงใจข้านั้นเปี่ยมไมตรี
ข้าก็เป็นเพียงแค่คนอาภัพ
จะจับต้องจะปองใครเขาก็หนี
ด้วยใบหน้าดั่งปิศาจจากอเวจี
ที่กักขังข้านี้ในความมืดมน
ยามได้ยินเสียงนั้นข้าฝันถึง
ข้าคะนึงถึงดวงหน้าพาฉงน
อีกรอยยิ้มทำใจข้าเกินฝืนทน
ในบัดดลเกิดรักเจ้าสุดหัวใจ
แต่ตัวข้านั้นรู้อยู่แก่จิต
ใจเจ้าคิดถึงแต่เขาใจหวั่นไหว
เขาดีพร้อมเหมาะสมกับทรามวัย
ไม่เหมือนข้าที่ได้แต่ความชิงชัง
จึงจำต้องแฝงกายหลบซ่อนเร้น
ไม่อาจเป็นคนรักเจ้าอย่างใจหวัง
จึงขอหลบให้ความมืดคอยบดบัง
เฝ้ามองเจ้าอยู่เบื้องหลังตลอดกาล
1 กุมภาพันธ์ 2548 10:38 น.
เถ้าธุลี
ได้รับไหมความคิดถึง
จากใครคนหนึ่งอีกฝั่งฟ้า
รู้สึกบ้างไหมยามเธอหลับตา
รู้สึกไหมว่ามีใครเป็นห่วงเธอ
ความทุกข์ใจที่เธอเก็บ
รู้บ้างไหมฉันเจ็บในใจเสมอ
ยามเธอเศร้าฉันไม่สุขหรอกนะเธอ
คำปลอบแม้ไม่เลิศเลอแต่ก็..มาจากใจ
รู้ไว้เถอะนะคนดี
ไม่ได้มีแค่เธอบนโลกใบใหญ่
อย่างน้อยยามเธอคิดว่า..ไม่มีใคร
หันมาข้างหลังได้ยังมีฉัน..เฝ้ามองเธอ
หน้าส่วนตัว
1825
